Morgunblaðið - 17.08.2000, Blaðsíða 52

52 FIMMTUDAGUR 17. ÁGÚST 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
STEINUNN ÁGÚSTA
4 ÓLAFSDÓTTIR
+ Steinunn Ágústa
Ólafsdóttir fædd-
ist á Raufarhöfn 8.
nóvember 1932. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut 8.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Bústaða-
kirkju 16. ágúst.
„Er hún amma farin
spyr lítill dreng-
ur. „Já, hún er farin til
Guðs.“ „En hvenær
kemur hún aftur ?“
Það er erfitt að skilja þegar maður
er bara sex ára að amma í Sævó
skuli ekki ætla að koma aftur heim,
hún fór svo oft á spítalann og kom
alltaf aftur, en ekki núna.
Það var svo gott að koma í Sævó
til ömmu og afa, amma átti alltaf
faðmlag handa öllum og ís í frystin-
um. Mikið eigum við eftir að sakna
hennar. Við ætlum að kveðja hana
með bæninni sem ömmudrengurinn
hennar fór með fyrir hana þegar
hann fékk að lúra hjá ömmu og afa
í Sævó.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt
hafðu þar sess og sæti
signaði Jesú mæti.
Ólafur, Helga,
Elmar, Kristín,
Bjarki og Inga.
Farið hefur fram írá Bústaða-
kirkju útför elskulegrar systur og
mágkonu, Steinunnar Ágústu Ólafs-
dóttur. Við hjónin höfum verið svo
Vúnsöm að eiga langar og góðar
samvistir með henni og hinum góða
manni hennar, Hreini Helgasyni frá
Húsavík. Meðan þau hjónin bjuggu
á Raufarhöfn, dvöldumst við oft hjá
þeim á sumrin og þau komu líka
stundum til okkar hingað suður.
Eftir að þau fluttust til Reykjavíkur
urðu svo samskiptin enn nánari.
Stenna var einstaklega dugleg og
drífandi meðan heilsan var í lagi og
tilbúin að rétta hjálparhönd hverj-
um þeim, sem á þurftu að halda,
ekki síst skyldfólki sínu. Nú viljum
við minnast þess með innilegu
þakklæti. Margt kem-
ur upp í hugann. Ólafi
Árna, systursyni sín-
um, var hún mjög góð,
meðan hans naut við
og studdi okkur þegar
fráfall hans bar svo
sviplega að höndum.
Hún lét sér mjög annt
um dætur okkar, ekki
síst nöfnu sína.
Steinunn og Hreinn
áttu þvi láni að fagna,
að eignast tvo syni,
Jónas Sigurð og Ölaf
Helga. Fjölskyldur
þeirra, ekki síst
ömmudrengimir tveir, Steinar
Hreinn og Elmar Helgi, hafa verið
henni til mikillar gleði.
I sínum erfiðu veikindum fékk
hún að njóta þess að fylgjast með
þroska þeirra. Kynni hennar við
stjúpdætur Jónasar, dætur Valdís-
ar, og stjúpbörn Ólafs, börn Helgu,
gáfu henni einnig mikið. Gagnkvæm
vinátta ríkti milli þeirra og Stein-
unnar og Hreins.
Við þökkum þér fyrir allt elsku
Stenna, og biðjum Guð að styrkja
fólkið þitt.
Bergþóra
og Gunnlaugur.
Kæra tengdamamma. Mig langar
í fáeinum orðum að minnast Stein-
unnar tengdamóður minnar en á
kveðjustundu eins og þessari þyrp-
ast minningarnar fram. Fyrstu
kynni mín af þér voru indæl og hlý-
leg. Þú tókst mér strax vel og náð-
um við vel saman. Við gátum rætt
alla skapaða hluti yfír nokkrum
kaffíbollum. Það gladdi mig þó mest
hversu vel þú tókst dætrum mínum
og gerðir fljótt að þínum eigin
barnabörnum. Þegar dætur mínar
eignast síðan sín böm 'varst þú á
meðal þeirra fyrstu til að heim-
sækja þær og færa þeim gjafír.
Mikil hamingja varð hjá þér þeg-
ar tilkynnt var að þitt fyrsta barna-
bai-n væri á leiðinni, hamingjan
varð jafnvel rneirí þegar ákveðið
var að fyrsta barnabarnið skyldi
heita Steinar Hreinn í höfuðið á
bæði ömmu og afa.
Skemmst er að minnast ferða-
lagsins þegar við öll fórum til Eng-
lands í sumarhús. Ailir undu vel við
sitt og var ferðin ánægjuleg, gaman
var að sjá og fylgjast með hversu
ánægð þú og Hreinn voruð með lífið
og ferðalagið.
Hjálpsemi þín var ómetanleg í
gegnum lífsbaráttu okkar Jónasar.
Þú studdir okkur dyggilega og
sýndir mikinn áhuga á því heimili
sem við vorum að koma upp. Verð
ég þér ævinlega þakklát fyrir það.
Lengstan hluta ævi þinnar varst
þú heilsuhraust, elsku Steinunn
mín. Þrátt fyrir það greindist hjá
þér sjúkdómur fyrir all mörgum ár-
um. Þú barðist hetjulega í gegnum
veikindin og það er þínum krafti að
þakka að við fengum að njóta þín til
dagsins í dag.
Að lokum vil ég þakka þér af öllu
mínu hjarta fyrir þann mikla stuðn-
ing sem þú sýndir mér við fráfall
foreldra minna. Án þinnar hjálpar
hefði sú raun verið erfið.
Elsku Hreinn, megi Guð styrkja
þig í sorg þinni. Ávallt var gott að
koma heim til ykkar hjóna því mót-
tökumar voru hlýjar.
Þín tengdadóttir,
Valdís.
Ég var innan við tíu ára gömul
þegar ég kynntist þér fyrst. Auð-
vitað var skrýtið á þessum aldri að
fá nýja ömmu. Sú tilfínning breytt-
ist fljótt því þú tókst okkur systr-
unum eins og við hefðum alltaf ver-
ið þín barnabörn. Þú stjanaðir við
okkur meðal annars með því að
sauma á okkur föt sem þér einni
var lagið. Mörg ár í röð héldum við
jólin hjá þér, auðvitað var það þón-
okkuð verk að flytja gjafir og annað
tilheyrandi á milli húsa en það þótti
ekki mikið tiltökumál. Það sem
skipti þig mestu máli var að fjöl-
skyldan væri öll saman um jólin. Þú
reyndir mikið að fá mig til að borða
rjúpu að norðlenskum sið en sunn-
lenska stelpan gaf sig ekki og borð-
aði sitt svínakjöt. Mér er það minn-
isstætt kvöldið sem við biðum öll
heima hjá þér eftir því að Steinar
bróðir fæddist. Við systurnar réð-
um okkur ekki fyrir spenningi en
þú hélst ró þinni því það hefur ör-
ugglega verið erfitt að hemja þess-
ar stelpuskjátur. Mikið varstu samt
glöð þegar fréttirnar bárust, fæðst
hafði strákur sem síðar varð litli
sólargeislinn þinn.
Stuttu eftir tvítugt bauðstu mér
að búa í litla kjallaraherberginu
þínu. Það var skemmtilegur tími því
þá gafst okkur oft tími til að spjalla.
Þú varst hlýleg og glettin í senn og
gátum við því spjallað um allt milli
himins og jarðar. Þú vildir að ég
héldi áfram að ganga menntaveginn
og þegar svo fór að ég byrjaði í
námi hvattir þú mig óspart og varst
hreykin þegar ég síðan útskrifaðist.
Auðvitað eru þetta eingöngu nokk-
ur brot af minningunum um þig,
elsku Steinunn mín, hin brotin
geymi ég í hjarta mínu. Ég á eftir
að minnast þín með söknuð í hjarta,
því þar áttir þú mikið pláss, ég á
líka eftir að minnast þín með gleði
því ég geymi minningarnar um þig.
Elsku Hreinn, þú hefúr misst
mikið, megi Guð styrkja þig í sorg
þinni.
Ása Sigurbjörg
Haraldsdóttir.
Margt sem við upplifum gleymist
aldrei. Það á við um daginn sem ég
hitti þig í íyrsta sinn, Steinunn mín.
Ég var bara lítil hnáta, rétt fimm
ára.
Mamma hafði hitt Jónas nýlega
og þau ætluðu að gera sér glaðan
dag, fara eitthvað tvö ein. Svo það
var áhveðið að við systir mín hún
Ása mundum fara til þín og gista.
Fyrir litla hnátu eins og mig var
þetta stórt mál. Mér kveið fyrir og
ég var líka rosalega forvitin. Þegar
við komum til þín tókstu okkur svo
góðlega að allar áhyggur hurfu eins
og dögg fyrir sólu.
Það var eins og þú vissir hvernig
mér leið. Þú með þína góðlegu eig-
inleika tókst þér að láta mér líða
vel í návist þinni. Þú gerðir margt
fyrir mig til að láta mig líða vel, eitt
eftirminnilegast var þegar við sát-
um við borðstofu borðið og púsluð-
um púsl sem var sjálfur heimurinn.
Á meðan ég gleymdi mér í púslinu,
talaðir þú við mig og það var þá
sem við byrjuðum að kynnast. Eftir
þetta átti ég nýja ömmu sem tók
mér svo vel að mér leið eins og
prinsessu. Ég var svo hamingjusöm
að hafa þig fyrir ömmu. Einn vetur-
inn veiktist öll fjölskyldan af hettu-
sótt þá komust þú með þína góð-
legu eiginleika og bauðst til að
hugsa um mig á meðan ástandið
batnaði. Ég fékk að vera hjá þér og
Hreini, meiri segja fór húsbóndinn
á heimilinu í annað herbergi og ég
fékk að vera hjá þér. En þessi
hettusótt varð meiri og ég veiktist
heiftarlega. Þú hugsaðir um mig
dag og nótt. Aldrei hefur neinn
hugsað svo vel um mig. Allt sem þú
gerðir, gerðir þú vel og rétt. Með
þinni umhyggju komstu mér frá
spítalavist. Steinunn, ég get aldrei
þakkað þér nóg fyrir lífsbjörgina
sem þú gafst mér. Éf þú hefðir ekki
verið mér svo góð, væri ég ekki hér
í dag. Margar stundir áttu við sam-
an eftir þetta.
Einu sinni fóru mamma og Jónas
til útlanda. Þú og Hreinn pössuðu
mig á meðan. Við gerðum svo
margt skemmtileg, við fórum í sum-
arbústað, heimsóttum ættingja á
Raufarhöfn, stoppuðum á stöðum
sem eru mér kærir í dag. Allt þetta
er mér svo minnistætt, eins og það
hefði gerst í gær. Árin liðu og ég
stækkaði og fleiri stundum eyddum
við saman. Eftir að ég kom sjálf
upp fjölskyldu, sýndir þú syni mín-
um Sölva Má mikla umhyggju og
góðmennsku.
Honum fannst alltaf gaman og
gott að koma til langömmu og lang-
afa. Elsku Steinunn mín ég þakka
fyrir góðar minningar sem við eig-
um saman. Ég þakka fyrir um-
hyggjuna sem þú sýndir mömmu á
erfiðum stundum. Blessuð sé minn-
ing þín. Elsku Hreinn, Jónas, Oli ,
Steinar, mamma og Helga, guð veri
með ykkur.
I örumum góðvildar
hvílir þú nú
sendir bjarma af ljósi
hvert sem þú ferð.
Styrkurinn er ljósið.
(Kristjana Dröfn.)
Kristjana Dröfn.
Sá dagur mun koma að ég á ekki aftur
að vakna,
aldrei framar að gleðjast, þrá eða sakna
og sorg mín og angist og allt það sem ég
hefi kviðið,
í óminnisdvalanum týnist, þvi nú er það
liðið.
Og ósigrar mínir og örvænting hverfa
með mér.
En áfram um jörðina skínandi
dagsljóminn fer
af blessaðri sólinni. Aðrir til annríkis
vakna,
unnast og gleðjast, missa, þjást og
sakna.
Og töp mín og glöp til gleymskunnar
hverfa fljótt.
Svo gjöfult er lífið og voldug hin
eilífa nótt.
(Jakobína Sigurðardóttir.)
Kveðja,
Linda og Hugi.
JÓN
BRYNGEIRSSON
+ Jón Bryngeirs-
son fæddist á
Búastöðum í Vest-
mannacyjum 9. júní
1930. Hann lést á
Landspítalanum 7.
ágúst síðastliðinn og
för útfijr hans fram
frá Víðistaðakirkju
15. ágúst.
Þegar mér bárust
fregnir um að Jón
frændi væri látinn rifj-
uðust upp minningar-
brot um ánægjulegar
samverustundir okkar
í gegnum árin.
Kynni mín af Jóni hófust fyrir al-
vöru þegar ég sem drengur var
sendur til Vestmannaeyja til Lovísu
ömmu minnar á Búastöðum, en hún
og Jón héldu alla tíð heimili saman.
Eg leit strax upp til Jóns og varð
hann ímynd mín um hinn sanna
karlmann. Hann var kröftuglega
vaxinn, hraustlegur til útlits og
^aðlyndur. Hann silgdi með togur-
um til útlanda, en þess á milli var
hann við fiskveiðar á trillunni sinni
Soffíu eða dvaldi úti í úteyjum. Jón
bjó yfir þeirri náðargjöf að hafa
frásagnarhæfileika sem fékk strákl-
inginn ofan af landi til að gapa af
aðdáun og hrifningu þegar kom að
sögustund.
-*Nokkrum árum síðar þegar ég
var þá orðinn ungling-
ur komu þeir bræður
Jón og Torfi til að
hjálpa foreldrum mín-
um með húsbyggingu í
Hafnarfirði. í kringum
þá bræður var aldrei
nein lognmolla og lífs-
gleðin réð ríkum,
þannig að það var
sönn ánægja fyrir mig
að geta snúist í kring-
um þá og rétt þeim
hjálparhönd. Bræðurn-
ir áttu það til að hefja
söng við vinnu sína
þannig að bergmálaði í
fokheldu húsinu. Ég man eftir því
að það voru frekar blendnar tilfinn-
ingar hjá mér yfir þessari sönggleði
frænda minna. Annarsvegar hreyfst
ég af söng þeirra, sérstaklega þeg-
ar þeir tóku til við að syngja radd-
að, en hinsvegar fannst mér vera
hálfvandræðalegt að söngurinn
skyldi heyrast um allt hverfið.
Löngu seinna eftir að við báðir
vorum komnir með fjölskyldur, lágu
leiðir okkar saman á Vestfjörðum.
Þá starfaði Jón í Bolungarvík, en
ég á ísafirði. Tókst með okkur fjöl-
skyldunum góður vinskapur sem
hefur haldist æ síðan.
Jón var alla tíð sannur Vest-
mannaeyingur sem undi sér hvergi
eins vel og út í eyjum. Því voru það
erfiðir tímar fyrir hann og fjöl-
skyldu hans þegar heimili og æsku-
stöðvar fóru undir hraun í gosinu
1973.
Jón var góður maður sem ég
mun sakna, en minningar um ævin-
týralegar sögur og dillandi hlátur
mun ég eiga. Ég og fjölskylda mín
viljum þakka Jóni samfylgdina og
vottum Hrafnhildi, börnum og fjöl-
skyldum þeirra dýpstu samúð.
Bryngeir Ásbjörnsson.
Verkið talar, verkið ræður. Þessi
orð áttu við vin minn, Jón Bryn-
geirsson. Niðurstaða verksins var
aðalatriði. Hvað gott það gerði og
hvað það bætti. I honum var innri
leit, leit sem heldur áfram þrátt
fyrir ágætan árangur lofsverðan.
Þar var ekki látið staðar numið,
heldur alltaf verið að leita að betri
leiðum. Þessi leit logar eins og ljós
innra með sumum mönnum, og Jón
Bryngeirsson var einn þeirra. Jón
var lengi verksmiðjustjóri í fiski-
mjölsverksmiðjum. Þessar verksm-
iðjur voru og eru engar alveg eins.
Það eru ekki til staðlaðar vinnuað-
ferðir eins og sumum framleiðsluið-
naði öðrum. Það gerir málið flókn-
ara að breyting á einum þætti
vinnslunnar breytir fram og aftur í
ferlinu. Reksturinn fjallar um að ná
besta jafnvægi margra þátta miðað
við verðmæti afurða, verð hráefnis,
afköst, gæði og getu fyrirliggjandi
vélbúnaðar. Jón Bryngeirsson mun
hafa náð einhverri mestu tileinkun
og þekkingu til þess að ná besta
jafnvægi sem vitað er um. Ég
minnist þess á fundi hjá Alfa Laval
í Kaupmannahöfn að þeir héldu því
blákalt fram að ekki væri hægt að
vinna nýja gönguloðnu án þess að
missa mjölið í fitu. Og víst er um
það, hér áður var hún látin leskjast.
En eftir miklar tilraunir og tiltölu-
lega lítið breyttan vélbúnað, þá
hafði Jóni Bryngeirssyni tekist að
vinna nýja vetrarloðnu. En það tók
mörg ár fyrir marga að átta sig á
því. Að geta unnið nýja loðnu með
fullri nýtingu skipti miklu máli fyiir
land okkar og efnahag. í því máli
átti Jón Bryngeirsson stærsta þátt-
inn, með þeim vélbúnaði sem þá var
notaður. Suðuaðferðir Jóns eru nú
notaðar í flestum loðnuverksmiðj-
um. Eins og hann kynnti iðnaðinum
málið á ráðstefnu á Egilsstöðum. í
kringum Jón voru og aðrir verk-
smiðjustjórar, sem sóttu ráð til
hans og reyndu aðrar útfærslur af
sama þema með góðum árangri.
Jón vai' mikill skapmaður, og það
fylgir því að hafa innra með sér log-
andi ljós, að aðrir, sem réðu meiru
vildu reyna að framkvæma öðruvísi,
hreyfðu skapi hans. Það er alltaf
ánauð á þeim sem veit betur.
En það er ekki einfalt að skýra
mjög flókna hluti, sem eru að auki
síbreytilegir eftir árstíma og að-
stæðum. Ég minnist þess að eitt
sinn vildi Jón snúa vinnsluferli soð-
eimingar við. Með þeim hætti sem
ekki var hannað fyrir og ekki
fékkst leyfi. En ég lét mína menn
breyta svona hinsegin án þess að
mikið bæri á. Og mánuðum seinna
þegar vel gekk, þá kemur forstjór-
inn og segir: „Sérðu það ekki núna,
Jón minn, að þessar breytingar sem
þú varst að tala um voru óþarfar,
þetta getur ekkert gengið betur?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Jón, „ég
er ekki búinn að nota þetta breytt
nema í þrjá rnánuði." En þetta er
langt síðan, en samt eru enn að
koma erlendir verkfræðingar að
teikna upp kerfi, sem urðu til vegna
reynslu í þetta skiptið. Það sem
hafði tekist, var að auka virknina í
kerfinu við að kerfið hélt sér hreinu
margfalt lengur. Mér verður tíð-
rætt um sérhæfð atriði, en þau eru
merk og ber að geta þeirra og er
fátt til nefnt. Jón Bryngeirsson,
ástríkur heimilisfaðir og eiginmað-
ur. Heimili hans var heimili hlýju,
ábyrgðar og trausts. Jón var um
margt dulur og þótti meira um
konu sína og börn, en hann þó lét
vel í ljósi. Það var háttur hans að
halda á sér aga. Samskipti okkar
Jóns voru lengst af alvarlegs við-
skiptalegs eðlis. Og þrátt fyrir mjög
góðan vinskap okkar, þá tók hann
ekki af sér agann í vináttu okkar
fyrr en hann lét af störfum. Það var
gleðilegt að finna að vináttan var
dýpri, en hann hafði látið í ljós áð-
ur. Ég votta Hrafnhildi og börnum
samúð mína í fátæklegum orðum,
málið ber ekki það sem brjóstið
finnur.
Þorsteinn Hákonarson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.