Morgunblaðið - 31.08.2000, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 31. ÁGÚST 2000 43
mömmu við að mjólka og sjá um kind-
urnai' meðan við vorum heima við.
Eftir að Villi hleypti heimdragan-
um fór hann fyrst til sjós og var á
nokkrum bátum frá Isafirði. Eg man
eftir nöfnum eins og m/b Glaður sem
hann var á á síld sumarið 1939 og síð-
an var Huginn II sem hann var á
nokkuð lengi, bæði sumar og vetur.
Hann fór síðan að læra bifvélavirkjun
hjá Daníel Friðrikssyni á Akranesi
þar sem hann tók sveinspróf í bifvéla-
virkjun. Eftir veru sína á Akranesi
fór hann til Hafnarfjarðar og gerðist
verkstjóri hjá Bílaverkstæði Hafnai'-
fjarðar en stofnaði síðan sitt eigin
verkstæði í Flatahrauni í Hafnarfirði
og rak það í mörg ár.
Eftir því sem árin liðu þrengdist
um bflaverkstæðið vegna íbúðabygg-
inga.
Hann ákvað því að selja verkstæð-
ið og fara út í fiskverkun og flutti sig
niður að höfninni í Hafnarfirði.
Keypti hann þar gömul verkunarhús
á góðum stað.
Á tímabili var hann einnig í útgerð
og gerði hann út vélbátinn Svan í
nokkur ár en seldi hann síðan.
Ég held að hann hafi alltaf kunnað
betur við sig í útgerð og fískverkun
heldur en í bflaviðgerðum. Ef til vill
var það vegna fyrri kynna hans af sjó-
mennskunni því hann var veiðimaður
í sér og hafði gaman af að kasta fyrir
silung og lax.
Pað æxlaðist svo til að við Villi
höfðum meira saman að sælda á lífs-
leiðinni en aðrir bræður okkar þó svo
að sambandið milli okkar allra hafi
ætíð verið mjög gott. Þegar hann var
að læra bifvélavirkjun á Akranesi
vann ég við Kaupfélag Suður-Borg-
firðinga á Akranesi og við leigðum
saman herbergi á Sleipnisveginum
rétt hjá verkstæði Daníels. Hann
varð síðan búsettur í Hafnarfirði og
ég í Keflavík þannig að stutt var á
milli okkar og mikill samgangui'. Oft
var gott að leita til hans ef eitthvað
bilaði og hann var alltaf reiðubúinn til
að bjai’ga hlutunum og hjálpa yngri
bróðir. Þegar ég var við nám í Stokk-
hólmi kom hann þangað til að kynna
sér bifvélavirkjun í Svíþjóð. Við leigð-
um þá aftur saman herbergi um
nokkurn tíma. Hann naut þess að
kynnast fagi sínu í Svíþjóð og stóð sig
vel þar á verkstæði því hann hafði
mikla reynslu og hafði gert við fleiri
tegundir bfla en gerðist á verkstæð-
um í Svíþjóð.
Villi var ákveðinn í skoðunum.
Hann var mikill framsóknarmaður og
leyndi þeirri skoðun sinni ekki. Hann
var einn af þessum mönnum sem
hafði gaman af kosningum og vann þá
oft ötullega fyrir flokkinn. Ég minnist
þess sérstaklega þegar ég var í fram-
boði, þá var gott að eiga hann að.
Hann hafði ekki mikið álit á mönnum
sem töldu sig hvergi í pólitík en virti
andstæðingana sem höfðu ákveðnar
skoðanir og létu þær heyrast og hann
hafði gaman af smá skotum í pólitík-
inni milli manna. Og þó kastaðist í
kekki var hann fljótur til sátta og gat
á eftir gert grín að öllu saman.
Vinna og aftur vinna var meðal
annars það sem gaf lífinu gildi og Villi
naut þess að taka til hendi og dugnað-
urinn var aðdáunarverður. Sjötíu og
fimm ára gamall stóð hann við flatn-
ingu á golþoski sem var of stór fyrir
flatningsvélina og honum fannst það
sem ekkertværi.
Villi var hamingjumaður í sínu
einkalífi. Hann giftist góðri konu, Ás-
dísi Péturdóttur úr Hafnarfirði.
Hjónaband þehra var farsælt. Þó
hún ætti við mikil veikindi að striða
bjó hún honum gott heimili. Hann bar
mikla umhyggju fyrir henni í hennar
veikindum og var sérstaklega natinn
og umhyggjusamur í hennar garð.
Við bræður, sem erum nú fjórir
eftir, söknum góðs bróður sem þoldi
með okkur súrt og sætt og við minn-
umst hans vegna léttleika og lífsgleði
sem ávallt geislaði frá honum þai-
sem ávallt var litið á björtu hliðarnar.
Því skulu þér þökkuð bróðir öll hin
liðnu ár. Ástu, Oddi, Ellu og Trausta
svo og fjölskyldum þeirra sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Gunnar Sveinsson.
Látinn er öðlingsmaðurinn Vil-
hjálmur Sveinsson. Leiðir okkar Vil-
hjálms lágu fyrst saman fyrir um sex
til sjö árum og þrátt fyrir allt of
stutta samfylgd voru kynni okkar
bæði góð og náin. Villi Sveins, eins og
hann var gjarnan kallaður í Hafnar-
firði, rak lengst af eigin fiskverkun af
miklum dugnaði, eins og hann átti
kyn til. Að Vilhjálmi standa sterkir
stofnar Vestfirðinga og hann og
bræður hans kenndu sig gjarnan við
Góustaði í Skutulsfirði. Þessi stóra
fjölskylda Vilhjálms er óvenju sam-
heldin og þangað gat Vilhjálmur reitt
sig á styrk og stuðning. Fjölmennur
samfagnaður í tilefni 75 ára afrnælis
Vilhjálms líður mér seint úr minni. Á
þeirri stundu gerði ég mér grein fyrir
því hve fjölskylda hans er sterk og
hversu mikils virði hún var honum.
Villi Sveins var einn alharðasti
framsóknarmaðurinn í Hafnarfirði.
Betri félagsmaður en Vilhjálmur er
vandfundinn, alltaf var hann boðinn
og búinn að leggja fram krafta sína
þegar eftfr þeim var leitað. I áratugi
var hann allsendis óhræddur við að
taka slaginn í pólitíkinni og oft við
erfiðar aðstæður. Vilhjálmm' var
þeim eiginlegum gæddur að hann
vildi ævinlega draga fram það já-
kvæða í hverju máli og reyna að gera
gott úr hlutunum. Sú lífssýn hans
reyndist okkur framsóknarmönnum
ævinlega vel á endapretti kosninga-
baráttu. Með aldrinum vai’ eins og
áhuginn á stjórnmálunum færi vax-
andi og var hann þó mikill fyrir.
Fylgdist Vilhjálmur vel með stjóm-
málaumræðunni alveg fram undir
það síðasta og gerði sér far um að afla
nýjustu fregna af hinu pólitíska
leiksviði.
Framsóknarfólk í Hafnarfirði sér
nú á eftir góðum liðsmanni og ég sjálf
horfi á eftir einlægum og ráðhollum
stuðningsmanni. Eg sendi fjölskyldu
Vilhjálms Sveinssonar hugheilar
samúðai’kveðjur. Megi hann hvfla í
friði.
Siv Friðleifsdóttir.
Það var í aðdraganda síðustu sveit-
arstjórnarkosninga að ég kynntist
Vilhjálmi Sveinssyni, „Villa Sveins"
eins og hann var oftast kallaður. Við
framsóknarmenn í Hafnarfirði unn-
um þá að undirbúningi væntanlegra
sveitarstjómarkosninga og má segja
að Villi hafi verið einn af þeim sem
hvað ötulast vann að þeim málum,
enda maðurinn mikill eldhugi, orð-
hittinn og fylginn sér.
Til langs tíma hafði skrifstofa
Framsóknarflokksins í Hafnarfirði
verið staðsett miðsvæðis í bænum. Sú
breyting hafði hinsvegar orðið árið
1997 að ráðist var í að skipta um hús-
næði og skrifstofan flutt í útjaðar
bæjarins og var kosningaskrifstofan
einnig þar þetta ár. Villa þótti það
ekki nægja. Hann vildi einnig hafa
kosningaskrifstofu í miðbænum, þar
sem straumm- fólksins lá. Að áeggjan
hans var það gert og varð mjög vin-
sælt hjá kjósendum að koma við á
Fjarðargötunni í framsóknarkaffi og
ræða málin. Annað dæmi um fram-
göngu Villa er þegar hann og félagar
hans, þeir Eiríkm- Pálsson og Jón
Pálmason, tóku sig til og handskrif-
uðu utan á yfii’ 1.200 umslög, með
orðsendingu til ungra kjósenda. Var
það mikið verk en tók þá ekki langan
tíma.
Það var einkennandi fyrir Villa hve
gaman hann hafði af kosningavinn-
unni og víst er að með þeirri gleði
hreif hann aðra með sér og létti þeim
róðurinn.
Villi var einn helsti hvatamaðurinn
að stofnun Framsóknarfélags Hafn-
aifjarðar, stofnfélagi og fyrsti for-
rmaður. Hann var alla tíð virkur þátt-
takandi í starfi Framsóknarfélagsins
og átti hann ávallt sæti á þeim fram-
boðslistum er flokkurinn bauð fram
til sveitarstjórnarkosninga í Hafnar-
firði.
Á kveðjustundu er mér ofarlega í
huga þakklæti fyrir það mikla starf
sem Villi sinnti í þágu Framsóknar-
flokksins og sú gleði sem einkenndi
störf hans þai’.
Ásdísi, kærri eiginkonu hans,
sendi ég samúðarkveðjur sem og
börnum þeirra og fjölskyldum.
Megi minningin um Vilhjálm
Sveinsson lifa.
Hildur Helga Gísladóttir,
formaður fulltrúaráðs
Framsóknarfélaganna
í Hafnarfirði.
+ Nanna Baldvins-
dóttir fæddist í
Auðbrekku á Húsa-
vík 20. júlí 1924. Hún
andaðist á hjúkrun-
arheimilinu Víðihlíð
í Grindavík 20. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Baldvin „skáldi"
Jónatansson, f. 30.9.
1860, d. 28.10. 1944,
bóndi á Víðaseli í
Reylyadal, og Elin-
óra Agústa Símonar-
dóttir, f. 1.8. 1892, d.
8.12. 1984, þau
bjuggu í Auðbrekku á Húsavík.
Systkini Nönnu voru: Þóra Guð-
rún, Baldur, Áki, Árni og Árni
Baldur, eru þau öll látin.
Nanna giftist 11. maí 1944 Ara
Lárussyni, f. 10.8 1920, frá Heiði á
Langanesi. Foreldrar hans voru
Lárus Helgason og Arnþrúður Sæ-
mundsdóttir frá Heiði.
Nanna og Ari bjuggu allan sinn
búskap á Þórshöfn, þar til þau
fluttu til Keflavíkur
árið 1989. Nanna og
Ari eignuðust 13 börn,
sem eru: 1) Baldvin El-
ís, f. 5.1. 1945, var
kvæntur Guðbjörgu
Ingimundardóttur og
eru börn þeirra þrjú:
Sveinn Ari, _ Auðunn
og Nanna. Áður átti
Baldvin dótturina
Ólöfu Ásdísi með Guð-
björgu Hjaltalín. 2)
Hilmar, f. 19.1. 1946,
var kvæntur Ólöfu
Sigríði Sigfúsdóttur
_ og eignuðust þau fjög-
ur börn: Ágúst sem lést í barn-
æsku, Brynju, Braga og Karen.
Kona Hilmars er Annie Sigurðar-
dóttir. 3) Guðlaugur, f. 14.3. 1947,
kvæntur Snjólaugu A. Baldvins-
dóttur og eiga þau þijú börn:
Baldvin Ara, Heimi og Þórunni. 4)
Helgi, f. 13.4.1948, d. 21.6.1948.5)
Sólrún, f. 6.9. 1949, dóttir hennar
er Eyrún, dóttir Ármanns Óskars-
sonar. Maður Sólrúnar er Anton
Helgi Antonsson. 6) Kolbrún, f.
4.9. 1950, gift Gísla K. Wium og
eiga þau tvö börn: Nönnu og Krist-
in, áður átti Kolbrún soninn Heið-
ar, son Þórhalls Stefánssonar. 7)
Birgir, f. 12.9. 1951, var kvæntur
Bjarneyju Guðrúnu Sigurjónsdótt-
ur sem er látin, eignuðust þau
tvær dætur: Nönnu Báru og
Dagnýju, fyrir átti Bjamey soninn
Sigurjón. Kona Birgis er Sigur-
björg Jónsdóttir. 8) Agúst, f. 11.11.
1952, d. 24.12. 1952. 9) Þóra, f.
25.1. 1954, gift Vali Ármanni
Gunnarssyni og eiga þau þijú
börn: Thelmu Rut, Hlyn Þór og
Ara Lár. 10) Þórdís, f. 15.4. 1955,
gift Óskari Sveinbirni Ingvarssyni
og eiga þau tvíburadæturnar Vig-
dísi og Agústu. 11) Björk, f. 31.8.
1956, maður hennar er Bjarkar
Adolfsson, sonur þeirra er Arnar
og sonur Bjarkars er Bergþór. 12)
Reynir, f. 6.10. 1957, kona hans er
Stefanía Guðmundsdóttir, og eiga
þau tvö börn: Helga og írisi. Áður
átti Stefanía soninn Jón Val. 13)
Svanfríður, f. 8.6. 1959, gift Ragn-
ari Einarssyni og eiga þau fjögur
börn: Isak Þór, Konráð, Egil Fann-
ar og Sunnu Björg.
Útför Nönnu fer fram frá Kefla-
víkurkirlgu í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
NANNA
BALDVINSDÓTTIR
Elsku mamma.
Hversu óendanlega gæti ég látið
hugann reika um stundir okkar sam-
an þegar við vorum bara tvær eða í
öllum fjöldanum sem var alltaf í
kringum þig, fullt út af dyrum alla
daga í litlu húsi heima á Þórshöfn.
Einhvern veginn var það nú svo að
orðin voru ekki nauðsyn í samskipt-
um þínum við pabba eða okkur systk-
inin sem vorum ansi mörg, því að það
var oftast nóg fyrir pabba að rétta
fram höndina og umla og þá var eins
og allir vissu hvað hann vantaði, hvort
sem það var pípan eða gleraugun eða
eitthvað allt annað.
Margar stundirnar á milli stríða
áttuð þið í sameiningu við að rækta
garðinn, þar sem þú áttir þér þínar
bestu stundfr við að rækta hin ýmsu
afbrigði, hvort sem þú ræktaðir þau
frá fyrsta sprota eða aðfengin, úti
sem inni, og allar rósfrnar sem þú
stakkst sem litlum sprotum í pott
með glasi yfir og uppskarst með þol-
inmæði, fagrar rósir sem margir dáð-
ust að, þannig höndum fórst þú um
allt og ræktaðir í potti eða á villtri
þúfu því að oft áttir þú það til þegar
við fórum ásamt pabba að finna mosa
og fjallagrös að stinga niður afleggj-
ara á milli þúfubarða sem líklega eru
orðnar stórar plöntur í dag á víð og
dreif um Langanesið. Því að fyrir ut-
an barnahópinn var það náttúran og
tónlistin sem þú undir þér best við.
Elsku mamma, ég veit að við systkin-
in 11 af 13 sem þið komuð svo vel á
legg eigum eftir að eiga mai’gar ynd-
islegar stundir saman við að ritja upp
minningarnar okkar.
T.d. allar vökunæturnar sem við
áttum við spil og spjall frammi í borð-
stofu og þú smurðir brauð eða bakað-
ir lummur í svanga munna, þar til að
lokum pabbi stóð upp og sagði sína
eftirminnilegu setningu: „Jæja, þið
verðið ekki svona spræk í fyrramálið,
í háttinn." Oft var erfitt að slíta sig frá
og var oft hvíslast á undir sæng lengi
eftir að í rúmið var komið. Elsku
mamma, oft var haft gaman af því
þegar þú og pabbi hélduð því fram að
þið væruð bara gift til fimm ára, þá
kraumaði hláturinn í pabba yfir van-
trúa svip okkar. En nú erum við þess
fullviss að þegar þið hafið sameinast á
ný ásamt litlu drengjunum ykkar
tveim. Ágúst og Helga, mun það vai-a
að eilífu.
Elsku mamma og pabbi, þegar að
því kemur þá veit ég að það verður
tekið vel á móti öllum hópnum ykkar
með sömu ástinni og kærleiknum og
einkenndi ykkar alla tíð og ég kveð
með línum úr lagi því sem þú söngst
svo vel til hinstu stundar, elsku
mamma.
Þú komst í hlaðið á hvítum hesti
Þú komst með vorið í brjósti þér...
Ég kveð að sinni,
Svanfríður Aradóttir.
Núna er komið að kveðjustund.
Nanna amma er látin. Það er erfitt að
hugsa um það en ég veit þó að hún
var orðin þreytt og saknaði afa.
Henni líður vel núna. Ég gleymi
aldrei sumrunum sem við eyddum á
Þórshöfn hjá ömmu og afa. I mínum
huga var aldrei rigning eða rok, alltaf
skein sólin björt og brosandi.
Alveg eins og amma. Sama hvað
hún hafði mikið að gera, alltaf var
hægt að syngja svo sem eitt lag. Við
áttum oft fjörlegar umræður um það
hvor væri yngri ég eða hún þó að það
séu 50 ár á milli okkar. Enginn hefði
getað þolað atganginn í okkur barna-
börnunum eins og hún gerði. Öll
prakkarastrikin sem við frænkurnar
komumst í hefðu gert alla aðra vit-
lausa en ekki ömmu, hún hylmdi
meira að segja yfir okkur og maður
sá að hún hafði verið prakkari sjálf
áður fyrr. Meira að segja þegar ég og
Eyrún frænka settum rauða matar-
litinn í hárið þá kraumaði í henni
hláturinn. Þó að við höfum verið
mörg barnabömin þá var aldrei gert
upp á milli. Við vorum misjafnlega
lengi hjá henni en það breytti engu
máli, henni þótti jafnvænt um okkur
öll. Núna er amma komin til afa og
litlu strákanna sína, Helga og
Ágústs, og veit ég að þar verður oft
glatt á hjalla. Takk, elsku amma mín,
fyrii’ að vera þú sjálf alla tíð.
Þín ömmustelpa
Nanna Baldvinsdóttir.
Oft hugsaði ég þegar ég var krakki
hvað myndi verða um mig ef amma
færi frá mér. Ég var mjög ung þegar
ég fór að hugsa um þessa stund, og
nú er hún komin. Amma verður alltaf *
stór hluti af mínu lífí. Mínar bestu
minningar eru frá sumrunum á Þórs-
höfn og okkar stundum saman.
Þegar ég hugsa um ömmu sé ég
hana fyrir mér vera að spila á munn-
hörpuna sína, baka smákökur eða
pijóna á okkur krakkana sjónvarps-
hosur sem hún kallaði þær.
Þolinmæðin og umhyggjan hjá
ömmu var með ólíkindum, það var
sama hversu óþekk við vorum eða öll
prakkarastrikin sem við gerðum allt-
af tók amma því með léttri lund. Það
mætti segja að mottóið hennar ömmu
væri „þröngt mega sáttir sitja“. Það
var stundum slegið upp tjaldbúðum í
garðinum þegar öll rúm og gólf voru
full af fólki. í dag eru afkomendur
ömmu og afa orðnfr 57 talsins.
Ég og amma fórum oft niður í fjöru
til að tína bobba og skeljar og amma
lagði þá svo í klór, svo fórum við með
þá til Eldjárnstaðabræðra sem þeir
svo gerðu fallega muni úr. Sem prýða
mörg heimilin í fjölskyldum okkar.
Við áttum margar góðar stundir á
Eldjárnstöðum þar tíndum við mikið
af berjum og fórum að veiða með afa.
Ég gæti skrifað endalaust minn-
ingar um þig en ég geymi þær í
hjarta mínu.
Takk elsku amma mín fyiTi’ yndis-
legar stundfr.
Þín
Eyrún.
ALFREÐ
EYMUNDSSON
+ Alfreð Eymunds-
son fæddist i
Flögu í Skriðdal 18.
mars 1922. Hann lést
á Egilsstöðum 21.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hans frarn
frá Vallaneskirkju
26. ágúst.
Alfreð Eymundsson
var jarðaður laugar-
daginn 26. ágúst í
Vallanesi. Með örfáum
orðum vil ég minnast
þessa nágranna míns
og vinar. Þegar ég man
fyrst eftir mér var Alfreð ungur mað-
ur í Grófargerði en þar bjó hann með
móður sinni og móðursystkinum.
Grófargerðisfólkið stóð þétt saman
og vann samhent að þeirri vinnu sem
þurfti og vináttu og samheldni þess
innbyrðis var við brugðið. Þórunn,
amma Alfreðs, var og á heimilinu og
stóð í skjóli barna sinna og dóttur-
sonar, síðustu árin rúmliggjandi.
Með árunum þegar aldur móður
hans og móðursystkina færðist yfír
og heilsu þeiiTa hnignaði fluttist æ
meira af fyrirvinnu og
umsjón heimilisins á
hendur Alfreðs. Alfreð
sýndi þá hve heilsteypt-
ur maður hann var.
Hann annaðist og
studdi móður sína og
móðursystkini til loka
af alúð og umhyggju.
Alfreð var óvenju
minnugur og mikill
bókamaður og átti mik-
ið bókasafn sem gaf
honum mikla ánægju,
ekki síst síðustu árin.
Það var erfið ákvörðun
fyrir Alfreð að flytja frá
Grófai’gerði þegar aldur færðist yfir
og heilsu hnignaði og mörg ár var
hugurinn heima í Grófargerði eftir
að hann flutti á Egilsstaði. Alfreð átti
við alvarleg veikindi að stríða síðustu
mánuðina og var sáttur að kveðja.
Fyrir hönd fyrrverandi nágranna í
Arnkelsgerði vil ég þakka nágrennið
við fólkið í Grófargerði og vináttu
sem aldrei bar skugga á.
Góður drengur er genginn.
Guðni Nikulásson,
Grófargerði.