Morgunblaðið - 10.12.2000, Side 36

36 SUNNUDAGUR 10. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Eiginkona mín, tengdadóttir, barnabarn, systir
og systurdóttir,
JÓNÍNA BJÖRK VILHJÁLMSDÓTTIR,
(Nína),
lést á Grensásdeild Landspítalans laugar-
daginn 2. desember.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 12. desember kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á minningarkort Heilaverndar í
síma 588 9220.
Þórsteinn Pálsson,
Lilja Halldórsdóttir, Páll Vilhjálmsson,
Leifur Steinarsson, Ingibjörg Brynjólfsdóttir,
Daði Þór Vilhjálmsson, Ásta Lovísa Vilhjálmsdóttir,
Dagný Hildur Leifsdóttir.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
LOGI EINARSSON,
fyrrv. hæstaréttardómari,
Miðleiti 7,
Reykjavfk,
andaðist á heimili sínu miðvikudaginn
29. nóvember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð.
Oddný Gisladóttir,
Ýr Logadóttir,
Hrund Logadóttir, Guðmundur Páll Pétursson,
Sigríður Logadóttir, Hilmar Vilhjálmsson
og barnabörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNA SIGURVEIG EINARSDÓTTIR,
Árskógum 6,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Siglufjarðarkirkju laugar-
daginn 16. desember kl. 14.00.
Kveðjuathöfn verður í Seljakirkju miðviku-
daginn 13. desember kl. 13.30.
Helgi Hafliðason, Margrét Erlendsdóttir,
Einar Hafliðason, Sigrún M. Magnúsdóttir,
Sigurður Hafliðason, Kristrún Halldórsdóttir,
Ragnar Hafliðason, Hansína Ólafsdóttir,
Hafliði Hafliðason, Edda J. Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
GUÐRÚNAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Búrfelli, Miðfirði,
Furugrund 68,
Kópavogi,
fer fram frá Kópavogskirkju þriðjudaginn
12. desember kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar er bent á Krabbameinsfélagið.
Tryggvi Eiríksson, Milla H. Kay,
Guðmundur Eiríksson, Anna Sigurðardóttir,
Flosi Eiríksson,
Jón Eiríksson,
Þórunn Eiríksdóttir,
Guðjón Eiríksson,
Helga Eiríksdóttir,
Guðjón Bjarnason
og ömmubörn.
Sigurbjörg Geirsdóttir,
Þorgeir Gunnlaugsson,
Harpa Jónsdóttir,
Jósef Pálsson,
+
Elskulegur bróðir okkar, mágur og frændi,
GUÐNI JÓNSSON,
Vífilsgötu 14,
Reykjavík,
lést á öldrunardeild Landspítala Landakoti föstudaginn 8. desember.
Svanborg Jónsdóttir,
Jón Jónsson,
Rannveig Jónsdóttir, Axel Guðmundsson,
Sesselja Gísladóttir,
Edda Kristjánsdóttir
og bræðrabörn.
JÓNA KRISTÍN
MA GNÚSDÓTTIR
+ Jóna Kristín
Magnúsdóttir
fæddist í Reykjavík
14. nóvember 1917.
Hún lést 29. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Soffía Jónsdóttir og
Magnús Davíðsson.
Systir Jónu Kristín-
ar; Ragnhildur Dag-
björt Jónsdóttir.
Eiginmaður Jónu
Kristínar var Magn-
ús G. Jónsson. Synir
þeirra eru Jón Ing-
ólfur Magnússon og
Magnús S. Magnússon.
Utfor Jónu Kristínar fer fram
frá Dómkirkjunni mánudaginn
11. desember og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Jóna Kristín Magnúsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 14. nóvember 1917
og ólst upp á heimili foreldra sinna,
Soffíu Jónsdóttur frá Vík í Innra-
Akraneshreppi, og Magnúsar Dav-
íðssonar frá Ornólfsdal í Þverárhlíð.
Faðir Soffíu, Jón Sigurðsson, rak
allumfangsmikla útgerð og í áhöfn
báta hans voru bændur úr hreppn-
um og nærsveitum.
Jón var ættaður frá Brautarholti
á Kjalarnesi en Sólveig Ólafsdóttir
móðir Soffíu var Borgfírðingur.
Tvítug að aldri giftist Soffía Jóni
Kristjánssyni af Weldingsætt í
Hafnarfirði. Þau bjuggu að Eystra-
Reyni í Innra-Akraneshreppi þar til
Jón dó.
Soffía og Jón eignuðust eina dótt-
ur, Ragnhildi Dagbjörtu, og fluttust
þær mæðgur til Hafnarfjarðar eftir
lát Jóns og þaðan til Reykjavíkur.
Seinna giftist Soffía Magnúsi
Davíðssyni og var Jóna Kristín
einkadóttir þeirra. Magnús fluttist
ungur til Reykjavíkur. Hann vann
sem ökumaður, átti hest og hest-
vagn sem hann notaði til þess að
flytja vörur fyrir fólk áður en bfla-
öld tók að blómgast. Eftir það vann
hann sem verkamaður lengst af hjá
Böðvari Bjamasyni húsasmíða-
meistara, eiginmanni Ragnhildar
hálfsystur Jónu Kristínar. Magnús
dó 1938 þegar Jóna Kristín var
rösklega tvítug.
Áður en Jóna Kristín giftist starf-
aði hún ýmist við hjúkrun eða á
barnaheimilum oftast sem forstöðu-
kona. Það var áður en Fóstruskóli
Islands tók til starfa og fóstrur/leik-
skólakennarar urðu sérstök stétt.
Árið 1946 giftist Jóna Magnúsi G.
Jónssyni frönskukennara við
Menntaskólann í Reykjavík, síðar
dósent í frönsku við Háskóla ís-
lands. Soffía bjó hjá þeim uns hún
lést 1965.
Eftir að Jóna giftist helgaði hún
sig heimilinu. Þau Magnús bjuggu
fyrst skamma hríð á Grundarstíg en
keyptu síðan efri hæð og ris hússins
Tjarnargötu 40 og bjuggu þar allan
sinn búskap eða þar til Magnús lést
18. nóvember 1989.
Jóna Kristín og Magnús eignuð-
ust tvö syni, Magnús Sigurð, doktor
í sálfræði og forstöðumann rann-
sóknarstofu um mannlegt atferli við
Háskóla íslands, og Jón Ingólf,
doktor í stærðfræði og dósent við
Háskóla íslands.
Jóna Kristín var mikil fjölskyldu-
manneskja. Hún lét hagi barna
sinna og barnabama sig miklu
skipta, fylgdist grannt með högum
þeirra og ekkert var það sem hún
vildi ekki fyrir þau gera.
Hún var afskaplega ættrækin,
vildi vera í góðum tengslum við ætt-
ingja sína og var mikilvirk í að
halda stórfjölskyldunni saman. Á
heimilinu var gestkvæmt og oft líf-
legar umræður í gangi.
Oft hélt hún fjölskylduboð, hafði
mikinn áhuga á matargerð og vildi
þá hafa sem flesta í kringum sig.
Þannig naut hún sín vel.
Oft tók hún fólk að sér í lengri
eða skemmri tíma ef á þurfti að
halda.
Ríkt var í Jónu að staða konunn-
ar væri inni á heimilinu og átti hún
alla tíð erfitt með að
sætta sig við hvað við-
yngri konur ynnum
mikið utan heimilis.
Hún lifði að sumu leyti
í gamla tímanum hvað
varðar hjónaband og
uppeldi en var jafn-
framt opin og á marg-
an hátt ung í anda.
Jóna var tilfinninga-
rík og hrifnæm. Hún
tók þátt í gleði manna
og sorgum, stundum
jafnvel úr hófi fram
þannig að of nærri
henni gekk. Hún tók
líka mjög afgerandi afstöðu til
manna og málefna og gat verið
nokkuð dómhörð á stundum. Jóna
hafði næma tilfinningu fyrir tónlist
og ljóðum og setti stundum saman
vísur sjálf en flíkaði þeim ekki.
Hún var lengi virkur félagi í Ætt-
fræðifélaginu og vel að sér um
borgfirskar ættir. Hún sat í stjórn
Sumargjafar og lét sig málefni þess
félags miklu varða. Þá var hún einn-
ig virk í kvennadeild Dómkirkjunn-
ar.
Eftir að ég giftist systursyni
hennar 1966 var hún mér sem
tengdamóðir. Hún lét sér afar annt
um mig og mitt fólk og fáir voru
þeir dagar sem við töluðum ekki
saman. Hún hafði gaman af falleg-
um hlutum og fallegum fötum. Hún
hafði sérstakt yndi af því að aka um
og skoða umhverfið, hýbýli manna
eða fara í verslanir. Hún naut þess
að fylgjast með þegar yngra fólk
mótaði heimili sín og hafði sérstakt
dálæti á bömum. Jóna var afar vin-
föst og hélt tryggð við æskuvinkon-
ur sínar fram á síðasta dag.
Jóna og Magnús áttu einstakan
vin, Halldór Hansen, sem hélt
tryggð við Jónu, syni hennar og
fjölskyldur þeirra eftir að Magnús
dó. Halldór kom til Jónu nær dag-
lega og var vinátta þeirra einkar
traust.
Jóna var myndarleg kona, bar sig
vel, var beinvaxin og reisnarleg al-
veg þar til hún veiktist síðasta vor
en þá hrakaði henni mjög hratt.
Hún lést miðvikudaginn 29. nóvem-
ber á Landakoti.
Við minnumst merkrar konu og
þökkum henni langa og ánægjulega
samfylgd.
Guðrún Erla Björgvins-
dóttir, Jón Böðvarsson.
Fallin er velgerðarkona mín,
Jóna Kristín Magnúsdóttir, lengst
af í Tjarnargötu 40, Reykjavík. Hún
varð 83 ára hinn 14. nóvember síð-
astliðinn. Hafði þá verið ekkja í 11
ár rétt, eftir Magnús G. Jónsson
frönskukennara. Hann lést einnig í
nóvember; það var 30. nóvember
1989 að við fylgdum honum til graf-
ar. Magnús og Jóna Kristín tóku á
móti mér opnum örmum eitt haustið
þegar ég hafði verið rekinn úr
menntaskólanum fyrir fjarvistir.
Hann beitti sér gagnvart skólanum
fyrir því að ég yrði tekinn í sátt aft-
ur, en hún tók á móti mér á heimil-
inu. Drengurinn minn, var ég þá
strax og svo alltaf síðan kallaður úr
munni þeirrar konu, einnig eftir að
ég varð fimmtugur. Það var ekki al-
veg einfalt að koma þangað á sinni
tíð fyrir mann með sært stolt sem
ég hef sennilega yfirleitt haft full-
mikið af. Þannig var að ég hafði ver-
ið að vinna á Alþýðusambandsþingi
sem þingsveinn. Það fór fram í KR-
heimilinu og það voru að sjálfsögðu
samfelldir næturfundir og því sam-
fellt næturvinnukaup. Það voru því
ómótstæðileg uppgrip fyrir menn
sem höfðu reynt að lifa á kexi einu
og vítamíni með rýrum - bókstaf-
lega - árangri um nokkurra mánaða
skeið. Mér hafði láðst að óska eftir
leyfi úr skólanum sem að sjálfsögðu
notaði tækifærið og beitti agavaldi
sínu. Magnús franski, eins og
Magnús G. Jónsson var alltaf kall-
aður, kunni ekki að meta þetta.
Hann sneri þessari ákvörðun við og
bauð mér að koma í skólann aftur
og í hálft fæði til sín. Það þótti mér í
fyrstu lýsa engu betur en innræti
borgarastéttarinnar. Aldrei hafði ég
heyrt neitt eins fráleitt. Þangað til
Jón Böðvarsson systursonur Jónu
Kristínar tók sig til og talaði við
mig. Beitti þeim rökum sem dugðu
síðan á mig í 40 ár; það er hreyfing-
unni fyrir bestu að þú klárir
menntaskólann og takir þessu boði
Magnúsar. Það gerði ég og þau tóku
mér öll opnum örmum, Magnús,
Jóna Kristín og strákarnir þeirra,
Magnús og Jón. Sérstaklega auð-
vitað Jóna Kristín. Hún passaði alls
ekki í þá mynd sem ég hafði búið
mér til af húsfreyjum í Tjarnargöt-
unni. Drengurinn minn. Og svo var
ég þar viðloðandi í tvö og hálft ár.
Þar kynntist ég henni, Magnúsi og
strákunum sem eru enn haldnir
þessum sömu eigindum og þá: Fyr-
irhafnarlaust skemmtilegir og
viðsýnir strákar. Þannig varð brott-
reksturinn úr menntaskóla einhver
mesta heppni ævi minnar.
Jóna Kristín stjórnaði þessu öllu.
Hún hafði undarlegt lag á því að
ráða úrslitum í öllum málum á
heimilinu smáum og stórum ef hún
vildi það. Hún var þó ekki ráðrík en
hafði sterkan vilja. Það er allt of oft
búið að segja í minningargreinum
um fólk að það hafi gott hjartalag.
Það hafði hún. Hún var jafnaðar-
sinni. Hún hafði líka þá eiginleika
að hún lét sér ekki nægja að tala
um hlutina. Hún vildi gera það sem
hægt var í málunum. Þannig tóku
þau fleiri skólakrakka en mig upp á
sína arma í menntaskóla. Sumir
voru teknir í fæði, aðrir klæddir
upp. Jóna Kristín var því í rauninni
eldróttæk í viðhorfum miðað við
samtíð sína. Hún starfaði að félags-
málum í Bandalagi kvenna í
Reykjavík og tók virkan þátt í
margvíslegum félagsmálum. Hún
var eins langt frá því og hægt var
að vera yfirstéttarleg, snobb; mynd-
in sem ég hafði gert mér af hús-
mæðrum í Tjarnargötu breyttist til
muna þegar ég hitti hana.
Eftir þennan tíma minn í Tjarn-
argötu varð mikið minna um sam-
fundi okkar en hefði þurft að vera;
nú þegar hún deyr sækir á mig eft-
irsjá og samviskubit í senn. Það síð-
ara fyrir að hafa ekki hitt hana oftar
til að tala við hana, hlusta á hana
segja frá og kynnast fjölskyldu
hennar á ný. Eftir að ég fór í út-
legðina hér í vesturheimi hafði ég
aldrei hitt á hana en hafði sett mér
fyrir í hvert skipti sem ég fór heim
að ég ætti nú að fara að hitta hana.
Af því varð ekki og nú er Jóna
Kristín horfin úr þjóðskránni. Eftir
situr í mér allt til loka minning um
konu sem gaf fjölda manns nýtt líf
og bjartsýni þegar illa stóð á; sem
hafði hjartalag og viljafestu í senn
til að láta athafnir fylgja orðum.
Konu sem mér þótti vænt um og
mun alltaf finnast einnig eftir að
hún er fallin. Við Guðrún sendum
með þessum fáu línum samúðar-
kveðjur til Magnúsar og Jóns og
fjölskyldna þeirra bræðra með
þakklæti.
Svavar Gestsson.
Ósmár hópur góðra en nokkuð
villtra drengja átti sér skjólgott
athvarf í Tjamargötu 40 á árunum
upp úr 1970. Þar var húsráðandi
Magnús G. Jónsson, kennari í
frönsku við MR og dósent við Há-
skóla Islands, en sannkölluð móðir
hússins var frú Jóna, einsog við
kölluðum hana alltaf. Hún sparaði
hvorki kaffi, meðlæti né móðurlega
hlýju og þeir sem einu sinni voru
komnir inn fyrir þröskuldinn yfir-
gáfu það hús eiginlega aldrei síðan.
Jón Ingólfur, sonur hennar, varð
bekkjarfélagi minn og vinur þegar
við lentum saman í eðlisfræðideild
MR í fimmta bekk. Fyrr en varði
var ég orðinn heimagangur hjá hon-
um, hluti af undarlega stórum hópi
sem leit nánast á Tjamargötu 40
einsog sitt annað heimili. Tæpast
leið sá dagur að við litum ekki inn í
eldhúsið eða setustofuna hjá frú
Jónu til að ræða málin, hvort heldur
var um pólitík eða bókmenntir. Öll-
um sýndi hún áhuga, vakti yfir vel-
ferð okkar og vandamálum, og virt-
ist gleðjast af einlægni dag hvern
þegar þetta lífsglaða stóð fyllti neðri