Skírnir - 01.01.1835, Blaðsíða 66

<»<»
skylda {»eir, ef J»eir værn landflótla, ciga aptr-
kvæmt, og fá óSöl sín og cmbætti, og aSrar skaS-
abætr; mæltist vel fyrir J»ví lagaboSi, sem von
var, og varS konúngr ástsælli enn áSr; J»ó JögSu
suinir atvik J»etta svo út, sein væri sú undirrót
J»essarar gæzku, aS konúngr hefSi viljaS harnla
Jjvi, aS sá.meSal Svia nafnkendi licrmannaforingi
Lindcberg, yrSi tekinn af dögum; en svo stóS á,
aS Lindeberg hafSi í ritling nokkrura talaS af sSr
viS konúnginn og stjórnina, og var af rikisins
liæzta retti dæmdr til dauSa, en konúngr hafSi
náSaS liann, og úrskurSaS liönum fángelsi í nokkr
ár, en Lindeberg kvaSst vilja líSa sem liann væri
dæmdr til, en lög Svía leyfa sakamönnum slíkt,
og varS eigi aSgjört; en meS þessu móti, cr nú
var frásagt, gat konúngr komiS sfnii fram, án þess
aS brjóta odd af oflæti sínu, en J»á verSr og skarS
nokkurt í lofstýr Jieim, er lausnarboS hans ella
liefSi verSskuldaS; en margir nutu Jjó góSs af.
AnnaS varS eigi til tíSinda í stjórninni. ArferS
var aS vcnju í ríkinú, og J>ó eigi allskostar æski-
lig; var kornbrestr allviSa, og iicldr hardt í ári
sumstaSar. Chóierasóttin gekk J»ar í liaust, og byrj-
aSi fyrst í Gautaborg, en færSist JiaSan útyfir
iandiS eS vestra, og seinast til Stokkhólms; fylgSu
inorSengli þessum öll en sömu mein og vankvæSi
sem annarstaSar, óvenjuligr manndauSi og almeuii
stiirlnn inauna á milli, og fóru hræSiligar söguraf.
þegar fregnin Iiérum barst til Kaupmannahafnar,
lögSu fleiri úngir læknar þaSau af staS til Svía-
rikis, aS miklu leiti ótilkvaddir af öSru euu niann-
kærleik þeirra og lijálpfýsi; lögSu þeir aS vísu