Skírnir - 01.01.1837, Blaðsíða 3

5
á hvörju hausti ekli vita hvab úr ver8ur; en samt
sera áöur vex og styrknar Kússa-veldi seraFenris-
úlfr, og veit eigi fyrir hvör nú muni búa til fjötur
sem heldur honum, þegar haun er orðinn fullmagn-
aður, [iví það er einsog hann safni kröptum til að
verða því ómótstæðiligri ef til kæmi, og nú þegar
stendur raörgum töluverður stuggur af vexti hans
og allri atgjörfi þó ekki verði aðgjört.
þetta sem nú hefir verið sagt við-vikur flest
þjóðanna eigin atorku og aðgjörðum, en þær eru,
sem allirvita, og Islendíngar einkanlega hafa reyut,
skorðaðar á marga vegu, og er árferði ekki sú
veikasta skorðan, því ef þáð ræðst illa til lengðar
þá er velmegun flestra þjóða lokið. Arið sem leið
hefir mátt heita í harðara lagi fyrir Norðurálfu-
byggja þegar á allt er litið. Sumarið seinasta var
í suðurparti álfu vorrar fjarskalega heitt (2(i—30°
syðst á Frakklandi) og þó var enn heitara í Suður-
álfu. I þýzkalandi voru þvílíkir þurkar sumstaðar,
að uppskera korns og heys brást gjör-samlega, og
margir neyddust af því til að lóga fb sínu mest-
öllu, fylgði því svo mikil vatnsekla að bændur urðu
sumstaðar að mæla vatnið úr brunnuntim svo allir
fengju dálitið. I Danmörku var sumarið þurkasamt
framan af, og kalt framar vcnju, svo til mikilla
vandræða horfði með uppskeruna, en það réðist
þó svo, að Iiún varð sem í meðalári, þar sem of-
viðri ekki skemdu neitt; þó varð hún, að haldið
er, hérumbil áttunda parti minni á rúgi enn í mcð-
alári, svo Varla munu Danir geta flutt korn úr
landinu til muna af egin forða. I Noregi var snm-
arið svo kalt, að uppskeran víða livar brást að fullu