Skírnir - 01.01.1837, Qupperneq 34

þykkt: „þeir ílúttamenn eða aðrir útlendir, sem
nota ser liæli það sem Srcissar veita þeim til
að gjöra úrúa, skuln að vörmu spori verða reknir
burt; fulltrúaþíngin skulu ransaka málin; forsctar
ciga að sjá um að þessu se gegnt; ef eitthvört
lierað prettast um að reka skúgarmcnn í brott,
skulu forsetar ransaka hvörjum það sé að kenna
og refsa þeim að makleglcikum’’. Meðan á þcssu
stúð fékk sendiboði Frakka bréf frá Thiers, og
sagði hann að Sveissar yrðu að gjöra betri skil,
nema þeir vildu eiga undir livörnig færi, því það
scm þeir væru búnir að gjöra væri ekki neraa
hálfverk; undireins og sendiboðinn skilaði þessu,
boðaði hann þeim líka að Thiers hefði skrifað
sér, að maður að nafni Konseil væri komiun til
að leita sér hælis í Svciss, og hefði fengið vega-
bréf með raungu nafni, en þar hann væri mesti
úrúaraaður, hefði verið í vitorði með Fieschi heit-
num og vildi ekki annað gjöra enn illt eitt, þá
biðji hann Sveissa að reka hann sem fyrst í burt
aptur; þessu reiddust Sveissar, (kom það og til að
sendiboðinn hafði valið þeim mörg stúr orð og ill)
kváðust þeir verða fyrir rángindum og brytu
Frakkar þjúðlög á sér og þættust eiga allskostar
við sig fyrir ablasakir; var þeim og vorkun þútt
þeir mæltu æðruorð, þvt livörki höfðu þeir liðs-
fjölda á viðFrakka, og hvað vest var, fylkin voru
sundurþykk sín á milii, og liern til að minda, sem
er einna stærst af fylkjunum, vildi ekki þýðast
það sem hin vildu. þú urðu flestir á það sáttir
að ransaka skyldi mál Konseils og hrcinsa fyrir
sínum dyrum sem best yrði, en þegar farið var