Skírnir - 01.01.1837, Side 126

128
r
Honum Untist
hetju megn,
likhams stæríí
og lögun snotur;
vann hans J>rek
vinnu nýta,
ofureflis
aldrej neytti.
Koin loks elli,
komu sorgir,
söknuttur sár,
nllt fyrir sveit
í sölur lagöi
hann og var
hreppsins stytta.
sorti blindu, —
Ágirnd auSs
hann eigi sinnti,
bd hans gott
býtti Jmrfum;
^blíðlyndt þoí
bar þá harma,
uns þeim létti
ljós upphæða.
Finnur Magnússon.
f
Við lát-fregn Móíursystur minnar
(Mad. p. Bjarnadóttur.)
Ert J>ú nú sofnuð, mín systir!
þeim svefninum lánga!
lágt niðri húsinu hlýa
þar heyrast ei stormar •
vel hlifir þakiS hiS þykkva
J>ó Jiórdunur öskri —
ei skortir ilinn þar jafna
þó efra sfe frostiS!
VaknaBir opt þú um æfi
til áhyggju’ og sorga!
víst er.nú vænt til aS hugsa
aS vakna til leika —
aldrei sem enda með hryggðum
hjá eylífSar börnum!
og upp til ySju að rísa
sem aldrei mun lýa;
BlundaSu sætt nú, mín systir
þú svafst aldrei lengi!
svefninn þar fékkstu þann fyrstanu
i fullkomnu næði! ,
vel hlífir þakið hið þykkva
á. þraunghýsi grafar —
verSi þfer vært þar í myrkri
þú vaknar i Ijósi!
B. Thórarensen.