Skírnir - 01.01.1901, Blaðsíða 48

48
Þýzkaland.
regluuní mundu Bandríki N.-Ameríku aldrei líða norðurálfu-þjóð að fara
með hernað á hendur sér. Vilhjálmi Jiótti lítilmannlegt að heimta eigi fé
Bitt, en tíssí hinsyegar, að sér var við ofurefli að etja, ef Bandamenn
ömuðuBt við fjárheimtu hans. Því að Bandarikin bera nú ægishjálm yflr
öllum jijóðum í heimi. Er það mönnum eigi úr minni gengið, er Bretar
áttu í landaþrætu við Venezucila og vildu eigi í gerð leggja, heldur hót-
uðu ótriði; en Cleveland forseti lét þá Breta vita, að Bandarikjunum væri
að mæta. ef þeir færi með ófrið á hendur nokkuru Ameríku-ríki án þess
að vilja hlíta góðra manna gerð. Gugnuðu Bretar þá svo, að þeir lögðu
málið í gerð.
Vilhjálmur sá nú, sem önnur ríki flest, að hollast er að vingast við
Bandarikin. Sendir nú orð Roosevelt forseta, að hann ætlar að senda Hin-
rik bróður sinn til að sækja snekkjnna; skyldi hann íara á sélegum flota
moð friðu fóruneyti göfugra aðmírála vestur um haf, til að sækja hana,
og færa um leið forseta og Bandarikja-þjóð vinarmál keisarans. Það fylgdi með,
að keisari bað forseta að lofa dóttur sinni, Alice Roosevelt, að skíra snekkjuna.
Roosevelt forseti tók þessu kurteislega. — Það hafði Vílhjálmur keisari
athugað, hver vináttu-samdráttur var raeð Bretum og Bandamönnum, og vildi
vingast eigi síður en Bretinn við Bandamenn. Siðan Bandamenn áttu í ófriðin-
um við Spánverja, hafði jafnan verið fremur kalt milli Þjóðverja og Banda-
manna, því að Bandamenn þóttnst vita til víss, að Þjóðverjar hefði farið því á
flot við aðrar Evrópu-þjóðir, að ganga í milli og rétta hlut Spánverja, þó
að sú málaleitun fengi litlar undirtektir og færist því fyrir. Nú var
sendiherra Þjóðverja í Washington látinn reyna að rægja saman Breta
og Bandamenn, með því, að skjóta þeim kvitti á loft, að það hefði verið
Bretar, en ekki Þjóðverjar, er reyndu að fá aðrar þjóðir til að hlutast til
um ófriðinn. Þetta varð þó til þeBS eins, að sendiherra Breta birti ó-
rækar sannanir fyrir því, að Þjóðverjar einir, og engir aðrir, hefði þessa
málaleitun vakið, og að hún hefði strandað á því einu, að Bretar létu
aðrar þjóðir vita, að þeir mundu verða Bandaríkja megin, ef aðrar þjóðir
hlutuðust nokkuð til um ófriðinn. Varð þetta alt fremur til óvirðingar
Þjóðverjum, en til að treysta enn betur vinarþel Breta og Bandamanna
hvorra til annara. Hins vegar eru í Bandaríkjunum miliónir þegna af
þýzku kyni, er alt gerðu, sem þeir máttu, til að eyða þeim fáleikum, sem
verið höfðu með Þjóðverjum og Bandamönnum. Hinrik keisarabróðir fór
vestur og rak sitt erindi svo sem til stóð, og var það almæli að honum
færi það svo vel úr hendi, sem framast var auðið.