Fjölnir - 01.01.1843, Qupperneq 48

48
nieiga á henni sjá mismun aðdráttarablsins, })ví hvur hluti
hennar um sig gjæti })á ekkji gjeíngjið úr skorðum, og
aðdráttarmagnið mundi sína sig eíns og }>að hrifi á eína-
saman miðju jarðarinnar C, og drægji jafnt með henni
allan knottin, scm ]>ar er umhverfis. Enn nú cr vatninu
svo varið, að jþað er mjög kvikult og hræranlegt; aðdráttar-
magnið á staðnum Z og þar íkríng má sjer f)ví svo mikjið,
að vatnið dregst jþar saman og hækkar frá miðju jarðar;
j)ar kjemur flóö, er vjer svo köllum.
Eíns fer á staðnum ISÍ og á Z, að þar verður flóð
um sama leíti, þótt gagnstæður hlutur valdi, því það er
þurnan aðdráttarmagnsins. Túnglið L dregur meír að sjer
miðbik jarðarinnar og þá jafnframt allan hinn fasta jarð-
arknött, heldur enn vatnið utan um knöttinn á staðnum N,
það er fjærst er túnglinu. Miðja jarðarinnar C nálgast því
túnglið meír enn staðurinn N á ifirborði sjáarins , það er
með öðrum orðum : það er eíns og hin fasta jörð þokjist
hurtu frá ifirborði vatnsins á staðnum N, svo vatnið verður
aptur úr og liptir sjcr þar cður vegs, svo þar veröur
eínnig flóð. Eíns fer það, þótt flóðið smámínkji, á öllum
þeim stöðum jarðarinnar, sem liggja undir sama háde/gjis-
haug, sem Z og N, eður þar, sem túnglið er í hádefgjis-
og miðnættisstað. Allt annað vatn umhverfis jörðina fjar-
lægjir sig því minna miðju hennar, sem það er fjær há-
de/gjisbaug; það er með öðrum orðum: aðdráttarahlið liptir
því þeim mun minna. Á stöðunum n og m ber túnglið
við sjóndeildarhrfng, og þar dregur túnglið vatnið að sjer
með jafn miklu abli og miðju jarðarinnar C; aðdráttarmagnið
breítir þv/ ekkji í sjálfu sjer sjáarhæðinni á þeím stöðum;
samt sem áður hlítur hæð sjáarins að hre/tast þar um
sama leíti og sjórinn eíkst á Z og N; ifirborö sjáarins
lækkar á n og m, því mikjill hluti vatnsmegnisins cr orð-
inn eptir við N, og jafn mikjiö er runnið til Z, svo ifirborð
alls vatnsins er nú búið að fá þá mind, sem sjá er á