Fjölnir - 01.01.1843, Qupperneq 56

56
Tvo claga á undan hafði verið skjíað lnpt og rcgii
ástundum, enn jienna dag kom sólin upp á heíðum hinini.
Jegar að j)v( leíð, að sólmirkvinn skjikli hefjast, kom
móða nokkur í loptið, [)ó ekkji svo mikjil, að ekkji mætti
vel sjá til sólar. Mjer gafst færi á að sjá randir túngls
og sólar nema saman, eíns nákvæmlega og orðið gat, og
nota alla þá stund, sem frá því leíð og þárigað til al-
mirkvinn hófst, til að athuga þenna firirburð í kjirð og
næði. Eptir því sem túnglið huldi meira hluta sólar, var
að sjá sem allir litir eíddust og gránuðu, móðan í loptinu
jókst æ því meír, og birtan ifir landinu varð æ skuggalegri.
Iijósið eíddist ekkji á þann hátt eínsog þá dimmir af
kvöldi, því kvöldbjarminn í vestrinu, sent jafnan er með
gulum og rauðleítum litum, breí'ir nokkurskonar glaðlegan
og fagran lilæ ifir jörðina ; enn þetta var á annann hátt;
Ijósið sloknaði, litlaus grádimma lagðist ifir allt og varð
æ mirkvari, svo ímind sií, sem ósjálfrátt barst mjer firir
hugskotssjónir, líktist því fremur sem allur heimur væri
að deía, enn að hann væri að sofna. ]Nú gjekk jeg inn
af svölunni, þar sem jeg haföi staðið ríti til að athuga
þenna svipmikla firirburð, og fór að búa mig undir athuganir
rnínar í turninum; það var fám mínútum firr enn almirkvinn
hófst. þni var að sjá sem öskugrá þoka grúfði ifir landinu,
svo rofaði að eíns í turna og þök staðarhúsanna. Jegar
jeg var búinti að merkja mjer timann, sem sólarljósið hvarf
á, og leít aptur í sjónpípuna, tók jeg eptir að hvítur Ijós-
baugur var umhverfis trínglið , og hvarf á alla vegu út í
nimingránann; enn jafnframt sá jeg sjón, sem jeg átti
ekkji von á ; það var first til aö sjá eíns og rauða Ioga
leggði út úr túnglröndinni á þrem stöðum; enn þegar jeg
horfði betur á það, sá jeg að logar þessir, er svo þótíu
vera, bærðust ekkji; það var líkast því sem fagurrautt ljós
skjini á tindóttan jökul. Jeg gat ekkji sjeð að mind nje