Árný - 01.01.1901, Page 69

69
værum ættlerar í meira lagi, ef vjer færum að van-
rækja móðurmál vort og ljetum það vera eins og
einhvers konar húsgáng, sem gefinn er sopi
eða biti hjer og hvar, rjett svo að hann veslaðist
ekki upp af sulti og seyru. Nú er varla hætt við
þessu framar. En samt sem áður er einginn óþarfi
að hvetja menn til þess að vera vakandi einnig að
því er snertir mál vort. T’ví bæði nú og framvegis
er og verður það aðalsannleikur, sem skáldið sagði:
móðurmálið mitt góða,
hið mjúka og ríka,
orð áttu enn eins og forðum
mjer yndið að veita.
Pað er einmitt það. »Mjer yndið að veita« — það
á íslenskan að gera, og það gerir hún líka, nema
þegar hún er vanrækt og henni er misþyrmt.
Gleymum þessu aldrei.
Finnur Jónsson