Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 16

16
NORÐURLJÓSIÐ
sen birtist í dyrunum. Kristniboðarnir heilsuðust fagn-
andi. Þegar svo Dick sagði í lágum rómi, að hann yrði
að fara að sinna erindum sínum, stöðvaði hún hann
með því að veifa hendinni.
„Bíddu þangað til þú heyrir fréttirnar, sem ég ætla
að segja ykkur. Ég hef fengið far, sæti losnaði, og ég
fer á föstudaginn, svo að þetta er líklega síðasta heim-
sókn mín.
Betty og Disk fögnuðu með vinkonu sinni, en sögðu
líka, hve leitt þeim þætti að missa félagsskap hennar
og hjálp. Allt í einu mælti Betty hátt:
„Þú ferð með lest, geri ég ráð fyrir?“
„Já,“ sagði ungfrú Petersen, „ég hef talsverðan far-
angur.“
„Heldur þú, að þú gætir tekið Oddu með? Hún vill
fara heim, en vill ekki fljúga.“
„Hvert ætlar hún?“ spurði ungfrú Petersen.
Betty og Dick sneru sér að Oddu. Þeim var ljóst,
að þessa hlið málsins höfðu þau ekki rætt. „Fyrst
af öllu vil ég komast til Kalkútta," sagði hún þeim.
Odda gætti vandlega að ungfrú Petersen. En hún
varð elcki vör við nokkurt hik, er hún svaraði hlý-
lega: „Auðvitað, ég fer um hádegi á föstudag, og jepp-
inn kemur hingað að húsinu.“
12. kafli.
Lagt af stað.
Samtal þetta átti sér stað á miðvikudegi. En Odda
hefði getað verið alveg tilbúin næsta dag, því að hún
þarfnaðist nálega einskis brottbúnaðar. Hún hafði
komið án alls nema fatanna, sem hún stóð í, án flug-
freyjujakkans, en í vasa hans geymdi hún ávallt vega-
bréf sitt. Betty hafði lánað henni eitthvað af fötum
sínum, meðan föt Oddu höfðu verið þvegin og strokin
af glottandi Indverja, sem Betty kallaði ’dhopi’. Hann
kom á kristniboðsstöðina einu sinni í viku til að
skila hreinum fatnaði og bera á brott með sér á höfð-
inu böggul með óhreinum klæðnaði og rúmfötum.
Dick sagði, að hún mundi þarfnast einhvers til að
skýla sér á nóttunni og til að verja hana ryki og óhrein-
indum á sætunum í jámbrautarlestinni. Var þá kom-
ið með stranga. Hann líktist dálítið samanvöfðu tjaldi.
Oddu var sýnt, hvemig hún ætti að rekja hann sund-
ur og breiða úr honum yfir nóttina.
„En þú þarft að fá þetta aftur,“ mótmælti Odda,
„hvemig get ég komið því til þín?“
„Ég skal láta þig fá heimilisfang einhverra vina
minna í Kalkútta, og þú getur skilið það eftir hjá
þeim. Það verður áreiðanlega einhver, sem fer þessa
leið bráðlega og getur tekið þetta til okkar. Þú þarft
líka peninga, þegar þú kemur til Kalkúttu, geri ég
ráð fyrir. Hvað ætlar þú að gera, þegar þú kemur
þangað?"
Odda vissi, að hið fyrsta, sem hún yrði að gera,
þegar hún kæmi til Kalkúttu, væri að ná sambandi
við skrifstofu flugfélagsins. Hún var viss um, að þar
yrði henni hjálpað til að komast heim. Samt sem áð-
ur vildi hún ekki segja Betty og Dick þetta, því að
þau virtust ekki enn trúa sögu hennar, að hún hefði
týnst úr flugvél. Þær fréttir höfðu borist víða, að flug-
vélar væri saknað. Flugvélin hafði verið svo langt frá
réttri leið, er slysið vildi til, að ekkert benti til þess, að
hún gæti hafa farist í hæðum við rætur Himalaya-
fjallanna. Odda sagði því fremur óljóst, að hún ætl-
aði að hafa samband við einhverja vini sína. Staðfesti
þetta grun þeirra Betty og Dicks, að hún væri ennþá
ekki reiðubúin að trúa þeim fyrir sögu sinni.
„Ef þú átt vin í Kalkúttu, þá er auðvitað allt í lagi.
En verðir þú í vandræðum, farðu þá til umboðsmanns
Bandalagsþjóða Stóra-Bretlands í Harrington stræti.
Fólkið þar er ákaflega hjálpfúst og vingjamlegt.“
„Þökk fyrir,“ svaraði Odda, „ég ætla að rita heim-
ilisfangið hjá mér.“
„Meðal annarra orða,“ sagði Betty, „þá er eitt, sem
ég hef ætlað að segja. Vertu mjög nærgætin við ung-
frú Peterson, því að hún er nálega uppgefin. Hún hef-
ur verið hér í sjö ár án þess að hvíla sig, og við Dick
höldum, að hún sé sjúk kona, þótt hún auðvitað segi
ekkert frá því. Reyndu að spyrja ekki fleiri spurninga
og talaðu ekki meira en þú getur komist af með. Ég
veit þetta verður erfitt, þegar þið farið um svo marga
nýja staði og sjáið svo margt nýtt. Ungfrú Petersen
þarfnast hvíldar,. . . . þótt hún fái fjarska litla hvíld á
þessari ferð. Ég er viss um, að þú skilur, hvað ég er
að fara.“
Odda kinkaði kolli. „Það er dæmalaust vingjarn-
legt af henni að vilja hafa mig með sér, og ég skal
reyna að baka eins litla erfið'eika og ég framast
get, enda þótt ég geti ekki hjálpað henni.“
13. kafli.
Á leiðinni heim.
Föstudagur kom. Þau snæddu ár'a hádegisverð,
Betty og Dick. Rétt er þau voru að drekka teið sitt,
heyrðu þau, að jeppi kom og nam staðar við dyrn-
ar. Odda fann til hryggðar, er hún kvaddi með handa-
bandi þessi ungu hjón, sem örlát höfðu auðsýnt henni
vináttu, þegar hún var í nauðum stödd. öll þrjú létu
þau í Ijós þá von, að þau gætu einhvem tíma hitst aft-
ur. Síðan tróð Odda sér í framsætið við hlið ungfrú
Petersen. Þá óku þær af stað. Farangrinum var staflað
upp í aftursæeti jeppans, svo að ekki sást vegurinn að
baki þeim.
Þá hófst það ferðalag, sem Odda fann, að hún
mundi aldrei gleyma. Vegurinn lá upp og niður bratt-
ar hæðir skógi vaxnar. Oft lá hann með farvegi ólg-
andi ár, sem var í miklum vexti sökum rigninganna.
Ekkert virtist skeytt um hraða jeppans. Hann fór í
kringum blind hom án þess að gefið væri hljóðmerki.
Til vinstri handar lá brött brekka niður að ánni. Á sum-
um stöðum var grýtt. Þar höfðu skriður fallið nýlega.
Eftir tvær stundir létti Oddu rnikið, er áin breikkaði,
hæðimar hurfu, og þær þutu áfram eftir beinum vegi
gegnum skóg á báðar hendur.