Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 31

NORÐURLJÓSIÐ
31
Jobsbók 1. kafli sýnir okkur Satan sem rógbera.
Þegar Drottinn spyr hann, hvort hann hafi veitt athygli
Þjóni sínum Job, þá er Satan fljótur að svara: „Ætli Job
óttist Guð fyrir ekki neitt?“ Drottinn hefur blessað
Job. Hann á tíu börn og stórmiklar eignir. „En rétt þú
ut hönd þína og snert þú allt, sem hann á, og mun hann
formæla þér upp í opið geðið.“
Drottinn gaf þá Satan vald yfir öllu, sem Job átti,
á hann sjálfan mátti hann ekki leggja hönd sína.
Hann lét ekki lengi bíða að taka til starfa: Ræningja
okkar og eldur frá himni rændu og eyddu eigum
Jobs. Felhbylur kom og lagði húsið í rústir, þar sem
örn Jobs, 10 að tölu, voru stödd. Fórust þau öll.
Hvað gerði Job, er fékk þessi tíðindi? „Þá stóð Job
upp og rejf skikkju sína og skar af sér hárið; og hann
éh til jarðar, tilbað og sagði:
„Nakinn kom ég af móðurlífi,
°g nakin mun ég aftur þangað (í gröfina) fara.
Drottinn gaf og Drottinn tók,
Iofað veri nafn Drottins.“
I öllu þessu syndgaði Job ekki, og ekki átaldi hann
^uo heimskulega.“ (Job 1.20.-22.)
er sagt frá því, hvemig Satan heldur róg-
|JU sinn* áfram, staðhæfir nú, að kæmi ógæfan við
1 ama Jobs, mundi hann formæla Guði. Þá sagði
rottinn honum, að Job skyldi vera á valdi hans, en
Pyrma yrði hann lífi hans.
ösl ^ S^ær ^atan Jot) me® kýlaPest- Settist hann þá í
cu og skóf kaun sín með leirbroti. Þá snerist kona
, ans §eSn honum. En Job sagði: „Fyrst vér höfum
egi hið góða af Guði, ættum vér þá ekki einnig að
a. 9 k*nu vonda?“ I öllu þessu syndgaði Job ekki með
vorum sínum.“ (2.10.)
Þ'tt\^ V nn Freg™ um ógæfu Jobs barst þeim.
ál° 6'r ei^' heima á sama stað, hittast þeir,
cveða, að þeir skuli heimsækja hann og votta honum
am ryggð sína. „Indælli er vinur en ilmandi viður,“
eg;r í Orðskv.27.9. Vafalaust er það ætlun þeirra,
egar þeir koma til að heimsækja hann, að ilmur vin-
tU þeirra verði Job til huggunar.
orm ^e'rra verða að engu. Sálarkvalir Jobs eru
0 nnklar, að þeir geta ekkert sagt, ekkert aðhafst
vn”13^'andi kjá honum á jörðinni. Kvöl hans
r shk, að enginn yrti á hann.
1 , a"narmúrínn, sem byrgir inni kvöl Jobs, rofnar
Þa SInS» ^ann oskar þess, að hann hefði aldrei fæðst.
u or notar Drottinn Jesús um Júdas, er sveik hann.
e má vera, að þær stundir renni upp í lífi sumra
aldnna’fa^ ver®ur ósk þeirra: að þeir hefðu
b„ Fe' æÖsf- Skyldi það vera ósk einhvers, er línur
sar es? Fleygðu ekki lífi þínu frá þér. Fylgstu með
Ker biblían segir frá Job.
hvaðSSv,^ endar a °rðum Jobs: „Öttaðist ég eitt-
Vfir ' '3 mi^' °& sem eS hræddist, kom
hvímmi\- mátti eiS* næðis njóta, eigi friðar, eigi
uar, þa kom ný mæða.“
Ég var eitt sinn samferða manni — eða hann mér
yfir Holtavörðuheiði. Maður þessi var víðkunnur lands-
homamaður, auðnuleysingi, sakir mikillar áfengis-
nautnar. Á leiðinni fengum við rigningu. Honum fannst
þá veðrið vera sér andstætt. Hann hefði kosið þurrviðri.
Hann var ekki sama sinnis sem skáldið Hannes Haf-
stein, sem vildi fá ærlegt regn og íslenskan storm á
Kaldadal. En hann var þá ekki bugaður maður, þótt
sorgin leggði hann í rúst að kalla seint á ævi.
Sjálfur bjó ég yfir leyndum kvíða, þegar ég var
ungur. Ég kveið, því, að ég yrði berklaveikur, að ég
eignaðist aldrei konu og dæi barnlaus.
Berklana fékk ég. Þeir leiddu mig til Vífilsstaða. En
veran þar varð mér til blessunar og talsvert mörgum til
gagns. Þar hóf ég mitt kristilega starf í raun og veru.
Þar byrjaði ég kennslu bama, sem dvöldu þar. Þetta, að
þau máttu hafast eitthvað að, gerbreytti börnunum,
sögðu hjúkrunarkonurnar. Eftir brottför mína var feng-
inn kennari til Hælisins, og mun kennslunni hafa verið
haldið lengi áfram.
Konan kom svo, þegar tími Guðs var komin, og börn-
in þrjú.
Vertu ekki fullur kvíða, lesari minn. Guð getur snúið
við högum þínum eða gefið þér nauðsynlegt þolgæði.
I 4. kafla bókar Jobs tekur Elífas temaníti til máls.
Hann trúir á Guð. Það gera vhrr hans líka. Þeir munu
allir hafa verið afkomendur Abrahams og seinni konu
hans Ketúm. Þau áttu marga sonu, sem hann lét fara
burt úr Kanaanslandi austur á bóginn. Þessir menn
komu af þeim slóðum. Þó munu þeir allir hafa þekkt
vel til Kanaanlands.
Elífas frá Teman tekur fyrstur til máls. Ásamt hin-
um er hann orðinn sannfærður um, að Job hljóti
að hafa syndgað mikið gegn Guði. Annars hefði þetta
ekki komið fyrir hann.
Auk þessa hefur Elífas orðið fyrir dulrænni reynslu.
Sú reynsla hans setur sinn svip eða lit á allt, sem hann
hefur að segja. Kemur hér þá kafli:
„En til mín laumaðist orð, og eyra mitt nam óminn af
því — í heilabrotum, sem nætursýnimar valda, þá er
þungur svefnhöfgi er fallinn yfir mennina. Ötti kom
yfir mig og hræðsla, svo að öll bein mín nötruðu. Og
vindgustur (andi, bókstafleg þýð.) straukst framhjá
andliti mínu, hárin rsu á líkama mínum; ég heyrði
ymjandi rödd:
„Er maðurinn réttlátur fyrir Guði, nokkur mann-
kind hrein fyrir skapara sínum? Sjá, þjónum sínum
treystir hann ekki, og hjá englum sínum finnur hann
galla, hvað þá hjá þeim, sem búa í leirhúsum, þeim
sem eiga róti sína að rekja til moldarinnar, sem marðir
eru sundur, sem mölur væri. Milli morguns og kvölds
eru þeir molaðir sundur; án þess að menn gefi því
gaum tortímast þeir gersamlega.... Maðurinn fæðist
til mæðu, eins og neistarnir fljúga upp í loftið.“
Hvað verður um neista, sem flýgur upp í loftið úr
stóru báli? Hann fellur niður í það aftur. Staðhæfing
þessi minnir mig á orð indversks manns, sem alinn