Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 33

NORÐURLJÓSIÐ
33
Týndur og fundinn
Eftir G. F. Dempster.
Varla getur maður búist við að finna þann, sem á að
vinnast fyrir Guð, undir handkerru, en þetta kom raun-
verulega fyrir mig. Tvisvar hafði ég mætt honum sama
daginn, en ég bjóst elcki við, að við hittumst í þriðja
skiptið daginn eftir, eða að fundur okkar hefði svo
mikilvægan árangur sem hann hafði.
Þessi maður bjó um þessar mundir undir hand-
kerru fiskkaupmanns og notaði hann poka í staðinn
fyrir dýnu, kodda og teppi. Á laugardagsmorgun hafði
% séð hann við hlið skipasmíðastöðvarinnar, þar sem
auglýsing um vinnu hafði verið fest upp. Ekki gátu
allir, sem vildu, fengið atvinnu þar. Þessi maður hafði
sýnt sig þar sem hinn versta friðarspilli hann hafði
hrundið og barið aðra, og látið tilfinningar sínar í
Ijós á annan hátt. Dálitla stund ríkti ófriður og há-
vaði. Eftir það var ófriðarseggnum hrundið eða hann
barinn af öðrum í hópnum, og ég missti sjónar af
honum. Seinna um daginn sá ég hann aftur. Ég veitti
honum athygli, þar sem hann stóð við bakdyr kaþólsks
skóla og fékk þar matarleifar hjá góðhjartaðri nunnu.
Auðsjáanlega hafði hann verið þar áður og þekkti
staðinn og vissi, á hvaða tíma borðað var í skólanum.
Næst hitti ég hann í rökkrinu á sunnudagskvöld,
bar sem hann var að búa eins vel um sig og hann gat
1 náttstað sínum undir kerrunni.
Þegar ég bað hann að koma með mér til guðshúss,
oeitaði hann boði mínu reiðilega. Enginn hafði þörf
^yrir hann, og enginn spurði um hann. Öllum var sama
hvort hann lifði eða dó, sagði hann. Hann vildi að-
ems fá að vera í friði. Hann sagðist vissulega oft hafa
farið í kirkju áður fyrr, og hafði fengið meira en
n6s af slíku.
Ég hafði heyrt þannig raus oft áður í öllum mögu-
legum kringumstæðum, en það var eitthvað hjá þess-
um manni, sem gerði það að verkum, að ég hélt áfram
að tala við hann. Ég var viss um, að hann vildi reyna
a6 komast hjá spurningum og þess vegna settist ég á
^errukjálkann og byrjaði að masa við hann.
,,Æt!ar þú að vera hér í alla nótt?“ spurði hann.
>>Átt þú ekki að predika í kvöld?“ „Jú, en áður en ég
vil ég aðeins koma með boð frá bezta vini þínum.“
>>Eg á enga vini,“ svaraði hann. „Jú, þú átt það. Þú
a~ fu6ur og móður.“ Ég horfði stöðugt á hann og sá,
a hann kipptist við, er ég sagði þetta. „Þú átt líka
systur,“ bætti ég við. Þá spratt maðurinn upp, starði
a mig og hrópaði um leið: „Hver hefir sagt þér það?“
g hafði sýnilega komið við viðkvæman blett. „Ég held
f Það sé einhver, sem þú þekkir, sem hefir sagt mér
‘j’f ■ „Hver þá? Hvemig getur þú þekkt ættingja mína?
yer ertu eiginlega?“ „Ég er aðeins einn af boðberum
nsts, og kem sem svar við bænum ástvina þinna,“
svaraði ég. „Annars sá ég þig í gærmorgun, þegar þú
stóðst við hlið nr. 5 á skipasmíðastöðinni og varðst
fyrir illri meðferð þeirra, sem vom þar með þér.“
„Nú rétti hann úr sér og starði í andlit mitt. Ég fann
þennan hræðilega ódaum af fataræflunum hans og frá
vitum hans. Ég vissi, að áfengið var orsök þess, að hann
hafði fallið svo djúpt. Hann var glataður sonur. t
gegnum mas hans mátti lesa, að hann hafði áður lifað
við aðrar kringumstæður. Þó að skegg hans og hár
væru í mestu óhirðu, gátu þau ekki dulið það, að andlit
hans bar þess vott, að það hafði einhvem tíma átt betri
daga. Ég hélt áfram að kvelja hann: „Vinur þinn skildi
vel, hvernig þér var innanbrjósts, þegar þú tókst við
matarbögglinum frá nunnunni góðhjörtuðu, og hann sá,
hvernig það kvaldi þig, þegar þú hugsaðir um systur
þína heima.“
„Góði Guð, hver ertu eiginlega?“ spurði hann
snöggt. Svo allt í einu var hann þotinn burtu.
Ég gat ekki hlaupið á eftir honum, því að ég þurfti
að fara á samkomu innan lítils tíma. Ég gat aðeins beð-
ið um það, að ég fengi að hitta hann aftur. Þetta kvöld
bað ég trúbræður mína að sameinast með mér í bæn
fyrir þessum glataða syni, sem hafði hlaupið burtu.
Næsta sunnudagskvöld, höfðum við hljómleika-
stund, sem ég í spaugi nefni svo, en það voru hrotur
í ólíkum tóntegundum. Loftið í salnum var þungt,
það var kveljandi heitur haustdagur. Salurinn var
fullur af mönnum, sem svo að segja höfðu verið á
flótta frá vatni og sápu, mér fannst, að smágustur
af hreinu lofti, mundi vera heilsusamlegur. Margir
mannanna höfðu ekki sofið í rúmi í margar nætur,
og var sterkur óþefur af fötum þeirra. Mælska mín
var ekki nógu áhrifamikil til að berjast til sigurs í
slíku andrúmslofti. Orgelleikaranum tókst ekki
heldur að hrekja burtu svefndrungann, þó að hann
léki sterkt á orgelið. Minnsta kosti kom mér þetta
svo fyrir sjónir, þegar ég reyndi í um það bil 10 mínút-
ur að snúa mér að þessum flökkurum. Hljómlistin frá
þessum sterku nefhljóðum hélt áfram að yfirgnæfa
allt annað, allt þangað til sunginn hafði verið síðasti
sálmurinn. Þar á eftir var stutt bæn.
En er við vorum í þann veginn að ganga inn í
næstu stofu, til að sækja mat handa þeim, sem þess
þurftu, lyftir sá, sem hraut einna mest höfðinu og
spurði stillilega, um leið og hann benti á orgelið:
„Má ég spila svolítið?”
Ég þekkti hann strax aftur, það var kunningi minn
frá fyrri viku. Bæn minni hafði verið svarað. „Getur
þú spilað?“ spurði ég: „Já, svolítið11. „Jæja, láttu okkur
þá heyra það.“ Hann settlst við orgelið, og eftir nokkr-
ar mínútur leiddi hann fram verulega fagra hljómlist.
Nú var enginn, sem lést sofa. Við hlustuðum á hann
um stund. Svo spurði ég: „Hvaðan hefir þú fengið
hljómlistargáfuna?“ Meðan hann lét fingurna líða yfir
nóturnar, sagði hann, að í nokkur ár hefði hann ver-
ið orgelleikari í velþekktri kirkju í bæ þar í nágrenn-
inu.
„En hvernig stendur þá á því, að þú hefir eyðilagt