Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 70

70
NORÐURLJÓSIÐ
þroskað fólk otar víni og tóbaki að æskunni, en átel-
ur hana síðan fyrir gjálífi. Dáfalleg siðfræði! Augljóst
er, að fullorðna fólkið verður að byrja, neita sér um
vín og tóbak, og gefa þannig æskunni gott fordæmi.
Margt fleira er í fari vor hinna eldri, sem hverfa
þarf. Tóbak og vín, og svívirðilegt orðbragð verkar
óbeint í leyni, og eru rætur annarrar spillingar. Vér
ættum að gráta fyrst yfir oss sjálfum, síðan yfir bömum
vorum.
3. „Yður er mál að rísa af svefni.“ Vér ættum að
minnast þessa: „Af orðum vorum verðum vér dæmd-
ir, og af orðum vorum veroum vér sýknaðir.“ Hefj-
umst því handa og strengjum þess heit að útrýma
öllum fúkyrðum og formælingum úr þjóðtungunni.
Hver einn og ein, byrji á sér. Takist það, þá er sigur-
inn unninn. „Sá getur allt, er trúna hefur“, því að,
„Drottinn er í veikum máttugur.“ Þeir, sem ásaka
æskuna, minnist orðanna: „Drag fyrst bjálkann úr
auga þínu, og þá muntu sjá vel til að draga flísina úr
auga bróður þíns.“ — Auga æskunnar, sem kvartað er
undan.
Margt er það, sem truflar æskuna á þessum síðustu
tímum, en engu minna þá eldri. Gaumur er eigi gefinn
að orðum Drottins, en kvikmyndir og leikhús stunduð.
Þetta snið menningarinnar dregur þó margan niður fyr-
ir bakkann. Og ef til vill kemst hann aldrei upp aftur.
Götulíf bæjanna getur eigi verið holl uppeldisstöð
æskunnar. Til eru börn, sem alast að mestu á útigangi
og eyðihjarni, án umönnunar og eftirlitslaus, óupp-
frædd þangað til bamaskólamir taka við þeim. Þetta
er annað viðhorf en var á fyrri tíð, þegar flest böm
ólust upp á sveitabæjum, undir ströngum aga. Nú em
freistingamar fleiri og hætturnar margfaldar. Því er
þörfin meiri á góðu fordæmi og sterkari uppeldisáhrif-
um. En svo virðist sem slakað hafi verið um of á
taumhaldinu.
4. Ég man fyrri daga, er við bræður vomm snáðar.
Hefðu ljót orð heyrst til okkar, myndum við hafa
fengið harða ráðningu. Þegar ég háaldraður lít yfir
uppeldi æskunnar nú, og ber það saman við mín
æskuár, er munurinn mikill. Ég sé ástæðu til að þakka
Guði mínum hans varðveislu og handleiðslu, er við
systkinin nutum í foreldrahúsum. Þá þótti það sjálf-
sagður skóli að vera alinn upp í sannri trú og ótta
Guðs. Húslestrar voru lesnir hvern dag vetrarins og
hvem helgan dag yfir sumartímann. Einnig var okkur
börnunum kennt að þakka Guði við máltíðir. Bænir
móður minnar hafa fylgt mér alla mína mörgu daga
sem ljósberi guðlegs kærleika. Þær vom stílaðar á orð
og fyrirheit Drottins Jesú. En þar með er ekki sagt, að
margt hefði ekki þurft betur að fara á heimilinu.
5. Þrái þjóðin hreinni og siðprúðari æsku, þá er
nauðsynlegt „að gefa gaum að orði Drottins“ og
„kenna þeim unga að ganga þann veg, er hann á að
ganga“. Því að Drottins orð eitt getur vísað hinn sanna
veg. Ritað er í Matt.6.35.: „Leitið fyrst ríkis hans og
réttlætis, þá mun allt þetta veitast yður að auki.“ Hver
dirfist að vantreysta loforðum Guðs? Meinið er, að
fjöldinn tekur ekki tillit til vilja Guðs í daglega lífinu.
Hvert sem litið er, til kennimanna eða leikmanna, fá-
mennis sveitanna eða fjölmennis kaupstaðanna, eru
undantekningar fáar. Ég spyr: Getur nokkur bent á
það í stjórnmálaumræðum utan þings eða innan, að í
það skíni, hvað sé Guðs vilji? Ég er hræddur um, að
hann sé þar að mestu útilokaður, þótt þjóðin kalli sig
kristna menningarþjóð. Sé nú svona ástatt um þessa
veglegu stofnun þjóðarinnar — Alþingi, sem vera á í
öllu hin fegursta fyrirmynd, sjá allir, hvar þjóð vor er
stödd á vegi hinna eilífu hugsjóna. „Hvað höfðingjarn-
ir hafast að, hinir ætla sér leyfist það.“ Svo virðist
sem fjöldinn geri allt í sínu eigin nafni, ekki síst
stjómmálamennirnir, en gleymi því, að þeir eiga Guð
að föður.
Eigi virðast blöð sjórnmálaflokkanna uppbyggja æsk-
una í siðprýði, aftur á móti ala þau upp sterka stríðs-
menn, hvem fyrir sína stétt og sinn flokk, en hvetja
lítið til sannleiksástar. Verst er, að þjóðin lætur sér
allt þetta vel líka.
6. Ég bendi á þessa vankanta eldri kynslóðarinnar
til að sýna, hverju æskan mætir frá því, að hún fyrst
lítur dagsljósið, þangað til hún tekur við uppeldi
nýrra einstaklinga. Sem betur fer er þó til bjartari hlið.
Færi vel á, ef einhver vildi lýsa henni, þar sem hún
skín í trúarljóma Guðs kærleika. Hún er eins og hreina
tæra lindin, sem hverfur í gmggugt jökulfljótið, og
verður alltaf bætandi lind. Þjóðina vantar mest af öllu
sanna og lifandi trú, — trú, sem flytur fjöll. Lifandi
trú á hið sanna orð Guðs, eins og það birtist oss í hinni
helgu bók, Biblíunni, og ritað er af postulum Drottins
Jesú. Ef vér förum að efast um mátt Guðs í Orðinu
og yfir orðinu, hættum vér að treysta því og gemm það
máttlaust í lífi og athöfnum vomm. Áhrifin em augljós.
Verði æskan alin upp í lifandi trú á Guð, sem varð
hold og bjó með oss fullur náðar og sannleika (Jóh.
1.14.), þá munu ávextir trúarinnar eigi láta á sér
standa. Þá vex upp heilbrigð, lífsglöð æska, sem eigi
þráir vín og tóbak, eða aðrar fánýtar skemmtanir, og
lifir eigi í saurugleika holds og anda, en hrópar sem
Davíð konungur: „Eins og hindin þráir vatnslindir,
þráir sál mín þig, ó Guð. Sál mína þyrstir eftir Guði,
hinum lifandi Guði.“ (SáIm.42.2.-3.) Hann mun svara,
þegar sálin hrópar, og æskan vaxa í Guði frelsara
sínum, honum til dýrðar, og landi og þjóð til blessunar.
Þegar hún er fullþroskuð fyrir Guðs orð og í orði Guðs,
mun hún gera öll sín verk fyrir hans augliti. Þá verður
eigi hægri höndin uppi á mðti hinni vinstri, og vinstri
höndin rífur eigi niður það, sem hin hægri gerir, því
að orð Guðs verður leiðarljós í öllum framkvæmdum.
Þá mun þjóðin drekka úr lækjum unaðssemda Guðs.
Þetta mun verða, þegar eldri kynslóðin undirbýr æsk-
una í trú og sannleika til að ala upp nýja æsku.
„Guði sé lof, sem gefur oss sigurinn fyrir Drottin
vorn Jesúm Krist.“
Sigurður Þórðarson, Egg í Skagafirði.