Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 46

46
NORÐURLJÖSIÐ
og bjó til kúlu úr honum. Henni fannst þetta vera
vondur draumur, sem hún mundi losna við, er hún
vaknaði. En þetta var sárt, satt og raunverulegt.
Það gat varla átt sér stað, að hún hafði fyrir hálfri
stundu gengið inn í herbergið glöð, hamingjusöm og
hrifin af tilhlökkun, varpað sér í faðm Jóns og fundið
varir þeirra mætast í löngum, hrifningar kossi. Síðan
höfðu þau rætt námsárangur hans, hlógu sæluhlátri yfir
honum. Þá kom fregnin, sem henni fannst splundra
öllu sem sprengikúla.
Hún leit upp. Spenna og þreyta spegluðust í svip
hennar, er hún leit á unnusta sinn.
,,Jón,“ sagði hún þróttlítið og reyndi að halda jafn-
vægi í rómnum: ,.Allt þetta, sem þú segir mér nú, það
er mér sem rothögg. Ég fer að velta fyrir mér, hvort
ég geti haldið áfram núna.“
Það var löng þögn hjá þeim, þögn, sem titraði af
bældum tilfinningum. Þá mælti Jón Williams rólega,
en meira bar á mjúka, welska framburðinum hans
vegna þess, hve mikið hann fann til: „Ég veit, að þetta
er þér erfitt, Jennifer, og ekki létt fyrir þig að skilja
það. En þetta, sem nýlega kom yfir mig, hefur alveg
gerbreytt viðhorfi mínu til lífsins. Það hef ég reynt
að segja þér. Þess óska ég af öllu hjarta mínu, að þessi
mikla reynsla, sem ég hef öðlast, gæti einnig hlotnast
þcr, svo að þú gætir séð þessa hluti á sama hátt og
ég sé þá.“
„Sé þetta það, sem þú kallar, Jón, hin allra hæstu
verðlaun, þá er ég hrædd um, að ég skilji það ekki
þannig. Ég get ekki skilið rökfærslu þína. Ö, Jón! það
er blátt áfram ekkert vit í þessu. Hér stendur þú við
upphaf mikillar starfsbrautar, einn af allra gáfuðustu
vísindamönnum í öllu landinu" — það var grátraust
í kverkum hennar, er hún hafði upp þessi hreyknisorð
föður síns — „og þú talar um að fleygja þessu öllu frá
þér til þess að verða prestur. Ég segi þér Jón Williams,
það er blátt áfram ekkert vit í þessu.“
„Ég sé vit í þessu, Jennifer," mælti ungi maðurinn
af mikiIJi einlægni. „Mcr eru þetta hin hæstu verðlaun.
„Hvað stoðar það manninn að eignast allan heiminn,
en fyrirgjöra sálu sinni?“ Ó, Jennifer, Jennifer, getur
þú ekki skilið, hve mikilvægt þetta er mér?“ Það var
sár beðni örvæntingar í málrómi unnusta hennar. En
hún varð aðeins til að herða Jennifer.
„Ég get séð, hvað þetta mundi leiða yfir mig,“ sagði
hún í örvæntingu. „Það leiðir af sér, ef ég giftist þér,
að ég verð kona fátæks manns og dæmi sjálfa mig til
hins þrönga hrings á sveita-prestsetri. Ég fer með þér
til að heimsækja daunilla sveitabæi, klípa í kinnar
smábarna og spyrja mömmuna, hvernig henni líði. Nei,
Jón, þetta er ekkert líf handa mér, og ég blátt áfram get
þetta ekki..“
„Þú gætir það, Jennifer, ef þú fyndir, að þú værir
kölluð til þess.“
Jennifer hló. Hlátur hennar var harður og hvellur.
„Jæja, ég er ekki kölluð til þess. Þú býst við of miklu
af mér." ' ^
„Það er ekki ég, sem vænti alls þessa af þinni hálfu,
heldur Sá, sem æðri er en ég. Ég — “
Hún þaggaði niður í honum með því að veifa hend-
inni og stóð reið upp af stólnum, sem hún hafði fleygt
sér á.
„Jón, ég hef hlustað á allar þínar ófullnægu skýring-
ar tilraunir. Þú hefur blátt áfram brjálast."
„Jennifer, ég fullvissa þig um, að ég er meira heil-
vita en ég hef verið nokkru sinni fyrr á ævinni. Ég hef
komið auga á ljós, og ég vil fylgja því. Ég finn, að ég
verð að fylgja því.“
„Þá skaltu fylgja því aleinn, Jón, ég get ekki orðið
þér samferða. Ég neita því að flækja mig í fávisku
þinni.“
Beisk tár gremju sviðu hana í augun. Hún kafroðnaði
af sjóðheitri blygðun, er hún hugsaði til þess, er hún
kæmi heim til fólksins síns og yrði að segja því, hvernig
draumamir hennar björtu og vonirnar hennar höfðu
splundrast. Þær höfðu fyllt allt hennar unga líf. Alda
ákafrar gremju skall yfir hana, er hún horfði á mann-
inn, sem henni fannst hafa dregið sig ofan í dýpi niður-
lægingar. Sem í sjónleik reif hún hringinn af fingri sér
og kastaði honum á borðið fyrir framan hann. „Þetta
eru endalokin. Vertu sæll, Jón.“ Hún forsmáði hnar-
reist að líta á hann, skálmaði framhjá honum að
hurðinni, lauk henni upp og gekk út um dyrnar á
brott úr ævi hans.
Andartak stóð hann þar sem steini lostinn út af öllu,
sem svo snögglega hafði gerst. Ösjálfrátt tók hann
hringins upp af borðinu, hélt honum nöggvast i lófa
sínum. Hann horfði á blettinn, þar sem hún hafði stað-
ið örstuttu áður. Hann leit á þær dyr, sem lokast höfðu
á eftir konunni, sem hann unni svo heitt. Hún var
farin. Þetta voru endalokin, endalok svo margra,
margra hluta.
Þá féll hann á knén. Tár komu honum ekki á augu.
En hendurnar, sem hann þrýsti að enni sér, titruðu, svo
sterkar voru tilfinningar hans nú.
„Ö, Drottinn ICristur,“ stundi hann. Er þetta það,
sem það verður að kosta mig? Verð ég að missa Jenni-
fer mína, af því að ég fann þig?“ Með beygðu höfði
og brestandi hjarta úthellti hann angist sinni frammi
fyrir Drottni. Hann gat ekki gefist upp. Hann varð að
hlýða kallinu, sem tekið hafði hann tökum, þegar boð-
skapur fagnaðarerindisins hafði borist í skólann hans.
Hann hafði strengt þess heit: að leggja allt sitt líf við
fætur Krists, að leggja allt á altari hans. Það virtist,
að nú yrði hann að missa Jennifer, skilja hana eftir.
En hann var aðeins einn hinna mörgu, sem í tvö þúsund
ára sögu kristninnar, hafa yfirgefið allt og fylgt Kristi.
Hann varð að halda áfram.
Hann reis á fætur. Hann þreifaði eftir biblíunni.
Hann fletti blöðum hennar. Hann leitaði huggunar,
styrks og leiðbeininga í bókinni, sem honum var orðin
svo dýrmæt. Boðskapur hennar kom skýr og ákveðinn
til hans. Hann sá með eigin augum boðskap Meistar-
ans: „Enn er himnaríki lílct kaupmanni einum, sem