Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 45

NORÐURLJÓSIÐ
45
Blindum augum gefin sjón
Eftir S.E. Goodge.
S.G.J. sneri á íslensku.
1. kafii.
Hjarta hennar Jennifer Allen sló hratt. Hún reyndi
að stilla hjartsláttinn, sem hún féklc, er hún heyrði,
að snarpt var drepið á dyr. Á eftir kom lágt dumphljóð,
er bréfin duttu niður á gólfmottuna.
Skólastelpan, systir hennar, hrópaði áköf: „Ég skal
fara!“ Hún þaut upp frá matnum til að ná í morgun-
póstinn. Hún kom aftur með handfylli af bréfum og
leit á þau í skyndi, meðan hún gekk inn.
„Herra Allen, herra Allen“ muldraði hún. Þá rak
hún upp siguróp: „Hérna kemur það! Ungfrú Jenni-
fer Allen, og það er höndin hans Jóns á því!“ Hún
ýtti bréfinu að systur sinni. „Hérna, opnaðu það fljótt,
Jenna! Hefur hann staðist prófið?“
,,Það skal ég segja þér eftir andartak," sagði Jennifer
hlæjandi. Hönd hennar skalf ofurlítið, er hún tólc við
bréfinu. Hvaða fréttir mundi Jón hafa til að segja
henni? spurði hún sjálfa sig. Hún var með hníf og
reyndi að opna umslagið. Foreldrar hennar og Rósa
María, sem var ung, biðu með eftirvæntingu og þögn,
meðan Jennifer, sem reyndi að vera róleg, las það, sem
unnusti hennar hafði skrifað. Síðan rak hún upp
dálítið hamingjuóp. Það gaf fjölskyldunni til kynna
þetta, sem hún vildi vita.
„Hann hefur náð því!“ hrópaði Rósa María og klapp-
aði saman lófunum. „Góði, gamli Jonni! Ég vissi, að
hann mundi ná því!“
Jennifer, sem nú hafði náð valdi yfir sér, byrjaði
með rólegri röddu, sem hún vonaði að væri nægilega
laus við hreykni, að segja frá smáatriðum þess árangurs,
sem unnusti hennar hafði náð. Hún gat þó ekki dulið
glóð hreykninnar, sem breiddist yfir ásjónu hennar.
„Jón hefur lokið prófi sínu með mesta heiðri. Hann
hreppir Hope-Windsor verð’aunin, sem eru hundrað
guineur. Og — “ ,,Húrra,“ hrópaði Rósa María. „Hundr
að guineur!“
Jennifer hélt áfram að lesa, en með nokkrum vand-
ræðasvip. Hann segir líka, að sér hafi hlotnast hin
allra hæstu verðlaun. En hann ætlar að segja mér frá
því, þegar hann finnur mig í næstu viku. Hvað skyldi
hann eiga við með þessu?
Móðir hennar brosti og leit til hennar. Ég býst við,
að hann eigi við það, að hann hafi áunnið sér eigin-
konu, Jennifer. Nú getur hann farið að tala við þig um
að undirbúa brúðkaupið." „Auðvitað gerir hann það,“
greip Rósa María fram í. „Með hundrað gínum getur
hann haldið alveg stórkostlegt brúðkaup, er það ekki?
Hvenær heldur þú, að það muni verða, Jenna? Og í
hverju á ég að vera sem brúðarmær?“
„Einmitt núna á stundinni verður þú í gagnfræða-
skólakápunni þinni og leggur af stað í skólann,“ sagði
herra Allen með uppgerðar hörku. „Það er kominn tími
fyrir þig að fara, annars missir þú af strætisvagninum.“
Rósa María leit skelfd á klukkuna og flýði.
Þegar hún var farin, reis herra Allen á fætur og
ræskti sig. Með tignarlegri hreykni tilvonandi tengda-
föður hóf hann upp hamingju-óska ræðu. Hafði hann
hugsað mikið um hana fyrirfram. Það var greinilegt.
„Ég hef alltaf sagt það, Jennifer, að Jón Williams
væri einna bráðgáfaðastur meðal ungra vísindamanna
sem þetta land á, fyrirhugaður til frægðar og frama á
þeirri starfsbraut, sem hann hefur valið sér, og að
hann — —“
„Komdu, Karl,“ greip konan hans hógværlega fram í
og lagði höndina á armlegg hans. „Það ert þú, sem
verður of seinn núna, ef þú verður ekki bráðlega kom-
inn af stað til skrifstofunnar.“
Herra Allen leit á úrið sitt. Með tígulegum flýti bjóst
hann af stað til skrifstofunnar. Frú Allen sóð hjá hon-
um til að sjá um, að hann gleymdi engu. Jennifer var
skilin ein eftir með bréfið sitt og hamingju sína. Hún
leit á það aftur og las hin ljómandi orð þess einu sinni
enn.
„Ó, mamma!“ hrópaði hún hrifin aftur, þegar móðir
hennar kom inn. „Er þetta ekki dásamlegt!” Hún faðm-
aði að sér móður sína, og faðmlagið var hlýlega endur-
goldið. Hún gekk síðan til herbergis síns og þrýsti bréf-
inu fast að brjósti sér. Hún horfði með ljóma í aug-
unum á stóra mynd af Jóni. Það var karlmannlegt and-
lit æskumanns, sem brosti til hennar. I hjarta hennar
hringdu litlar hamingju klukkur.
„Dásamlegur, dásamlegur piltur!" hvíslaði hún, tók
upp myndina og þrýsti kossi á kalt glerið. „Lokið prófi
með mesta heiðri. Hann er efstur, hreppir Hope Wind-
sor verðlaunin. Ö, Jón, Jón minn!“ Hún setti myndina
niður, gekk um gólf og raulaði lag. Reyndar var það
Brúðkaups-göngulagið eftir Mendelsohn. Hún roðn-
aði, er hún hugsaði um sjálfa sig sem frú Williams.
Aðeins fáeinir dagar. Þá mundi hún hitta hann eins
og var ráðgert. Þá mundu þau tala um það, hve hon-
um gekk vel, um framtíð hans og framtíð þeirra sam-
an. Hann mundi þá segja henni, hver voru þessi „allra
hæstu verðlaun," sem hann hafði nefnt.
2. kafli.
Verðlaunin hæstu.
Þau stóðu sitt hvoru megin við borðið, strengd og
þögul. I lófanum var Jennifer með vasaklútinn sinn