Norðurljósið - 01.01.1978, Qupperneq 51

NORÐURLJÓSIÐ
51
„Fegursta saga, fegursta lag,
Frelsarans lofgerð dag eftir dag.“
Söngurinn hætti, og röddin ávarpaði Jennifer.
„Líður þér betur, góða mín? Þetta er dásamlegur
staður. Allir eru góðir við þig. Ö, við höfum öll svo
mikið að vera þakklát fyrir.“
Jennifer vissi eklci alveg, hverju hún ætti að svara
þessu. Röddin hélt áfram:
„Ég býst við, að eitthvað af fólki þínu komi til að
heimsækja þig á morgun. Það er heimsóknardagur þá.“
Jennifer svaraði, að henni hefði skilist á deildar-
hjúkrunarkonunni, að náð hefði verið sambandi við
foreldra hennar, og einhver mundi koma og heimsækja
hana þennan sama dag.
„Þá verður þeim auðvitað hleypt inn undir eins.
Ég býst við, að foreldrar þínir séu mjög kvíðandi út
af þér. Ég býst við, að maður komi í heimsókn til mín
núna síðdegis. Hann er eiginlega nokkuð sérstakur vin-
ur minn. Þar sem hann er hér aðeins fáeina daga, og
verður sennilega farinn á morgun, bað ég hann að
koma í dag, ef hann gæti. Ég veit, að þeir hleypa honum
inn. Hann sagðist mundu koma.“
„Það verður mjög gaman fyrir þig,“ sagði Jennifer
óstyrk.
Dagurinn leið hljóðlega áfram. Árla síðdegis heyrði
Jennifer fótatak nálgast rúmið sitt.
„Heimsækjendur að finna yður, ungfrú Ascott,“
mælti glaðleg rödd hjúkrunarkonu.
Jannifer fann, að um hönd hennar var gripið af
hendi, sem titraði dálítið.
„Ó, vesalings Jennifer mín,“ hvíslaði móðir henn-
ar. Hún fann heit tár falla niður á arm sér.
„Hafðu engar áhyggjur, móðir mín,“ sagði Jenni-
fer hetjulega. „I raun og veru er ég alls ekkert meidd.
Þeir þurfa einungis að láta mig hafa bindi fyrir aug-
unum dálítinn tíma. Er pabbi hérna?“
„Jú, ég er hérna, telpa mín,“ sagði herra Allen og
skákaði fram alúð, sem hann beint fann ekki fyrir.
„Jæja, stúlka mín, það lítur út fyrir, að þú hafir
verið í stríði, reifuð svona í umbúðum."
Jennifer svaraði með hlátri. „Ég býst við, að það
sé hræðilegt að sjá mig. En þetta er ekki mikið í raun
og veru.“
Hún reyndi að setjast upp í rúminu og undraðist,
að hún gat það. En með hægð lét móðir hennar hana
leggjast aftur á bakið.
Þeim var leyft að dvelja hjá henni í tíu mínútur og
rabba við hana. Þeim létti mikið, er þau fundu, hve
heilbrigð hún var.
Þau fóru. Grannkona hennar hé’t áfram þá að tala
við hana.
„Það gleður mig, að þau gátu verið hjá þér stund-
arkorn, góða mín. Nú verða þau ekki áhyggjufull út
af þér.“
Jennifer samþykkti það. Gamla konan hélt áfram:
„Nú kemur minn gestur bráðum." Það brá fyrir
hreykni og tilhlökkun í rómnum. „Ó, hann er dásamleg-
ur maður! Ég á honum svo mikið að þakka. Það var
hann, sem leiddi mig til Drottins, góða mín, og fyllti
líf gamallar konu af gleði. Lofaður sé Drottinn!“
Jennifer þagði. Þessi mál voru utan við skilning
hennar.
„Hérna kemur hann!“ hrópaði gamla konan.
Gengið var föstum skrefum eftir sjúkrastofunni.
Karlmannsrödd heilsaði gömlu konunni.
„Halló, frú Biggs, hvemig líður þér núna? Mér
þykir leitt, að þú ert á þessum stað. En mér skilst,
að þeir hafi gert dásamlega hluti fyrir þig.“
Hjartað í Jennifer hætti nærri að slá. Hún þelckti
þessa rödd.
Það gengur alveg ágætlega með mig, þakka yður
fyrir, herra Williams. Það er dásamlegt, hvernig þessi
aðgerð í sambandi við skýið, hefur gefið mér sjónina
aftur eftir öll þessi ár. Ég get í raun og veru séð yð-
ur núna. Ég hafði elcki hugmynd um, að þér væruð
svona fallegur, þótt ég hefði mátt vita það.“
Gesturinn hló. Hláturinn var glaðlegur. „Svona,
svona, frú Biggs, þú mátt ekki vera með svona smjað-
ur.“
Jennifer heyrði hann ná í stól. Síðan heyrðist ómur
af samtali. En hún komst ekki hjá því að heyra orð og
orð öðru hvoru. Hún hrökk við, er hún fann, að sterk
hönd greip um hönd hennar, og röddin, sem hún
mundi svo vel, sagði við hana: „Og hvernig líður yður
í dag? Frú Biggs segir mér, að þér séuð nýkomin hing-
að, sem betur fer ekki mikið slösuð, þrátt fyrir þessa
hrúgu af umbúðum.“
Röddin brást Jennifer. Hálsinn á henni varð þurr,
og hún gat ekki komið upp orði. Hún var hrædd um,
að Jón mimdi þekkja hana. Síðan spurði hann:
„Er það nokkuð, sem ég gæti gert fyrir yður á ein-
hvern hátt?“
Jennifer hristi höfuðið steinþegjandi.
Hann talaði í fáeinar mínútur. Síðan sagði hann:
„Vilduð þér, að ég bæði fyrir yður?“
Jennifer brá svo mjög, að hún gat elrki svarað. Hann
'eit á þögn hennar sem samþykki. Hún fann sterlra,
hughreystandi hönd grípa um hönd hennar aftur. Hún
heyrði rödd hans, fulla lotningar, úthella þakkar-
gjörð fyrir það, að hún hafði verið varðveitt frá meiri
meiðslum. Hann sárbað Guð að gefa, að hún mætti
brátt verða heilbrigð, og að þessi sjúkrahússlega hennar
yrði sál hennar verkfæri náðar Guðs til að færa hana
nær Guði. ,
„Jæja, nú verð ég að fara. Hann klappaði á hönd
hennar í kveðjuskyni. Ég sé yður aftur, þegar ég kem
um helgina. Mér hefur tekist að koma annarri heimsókn
til frú Biggs að.“ Síðan var hann farinn. Jennifer stóð
sig að því, að leggja við eyrun til að heyra síðasta óm-
inn af fótataki hans, er það fjarlægðist.
6. kafli.
Næstu daga sá Jennifer meir og meir af lífinu nýja.
öguð af reynslu sinni, ásamt nægum tíma til að hugsa