Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 71

NORÐURLJÓSIÐ
71
Sigríður Sigurðardóttir
frá Egg
MINNING
Sigríður Guðrún hél hún fullu nafni, var fædd í
Rein í Hegranesi, 30. ág. 1910, en fluttist með foreldr-
um sínum að Egg í sömu sveit árið eftir. Þar átti hún
heima eftir það, að undanskildum 7 síðustu árunum,
sem hún átti heima á Sauðárkróki.
Sigríður var dóttir hjónanna Sigurðar Þórðarsonar
frá Hnjúki í Skíðadal og Pálínu Jónsdóttur frá Egg.
Bjuggu þau lengi rausnarbúi á Egg. Þar var oft margt
í heimili og mikil umsvif. Það kom því eins og af
sjálfu sér, að Sigríður, sem var elst dætranna, fór
snemma að hjálpa móður sinni við húsmóðurstörfin.
Síðustu árin, sem Pálína lifði, hvíldu þau mest á Sigríði,
en móðir hennar dó 14. nóv. 1942.
Eftir það veitti hún heimili föður síns forstöðu, þar
til hann, níræður að aldri, fluttist með henni til Sauð-
árkróks. Halldóra systir hennar fluttist einnig með
þeim, en stuttu síðar fékk hún slag og var eftir það
lömuð öðru megin. Sigríður bjó þeim indælt og snoturt
heimili í nýju húsi. Þar annaðist hún þau af sérstakri
nákvæmni og umhyggju. Þau voru bæði nær því far-
lama, og faðir hennar svo að segja blindur. Aldrei
heyrðist hún kvarta yfir hlutskipti sínu, heldur innti
þessa kærleiksþjónustu af hendi með sinni alkunnu
stillingu og jafnaðargeði. Á unga aldri hafði hún geng-
ið í kvennaskólann á Blönduósi og fékk þar góðan
undirbúning fyrir lífsstarf sitt — húsmóðurstarfið.
Mátti segja, að hvert verk léki í höndum hennar, hvort
sem það var matargerð, saumaskapur, prjón eða vefn-
aður, og eins var það með ræktun blóma og trjáa. Alit
var gert af smekkvísi og vandvirkni.
Það átti ekki fyrir henni að liggja að eignast mann
og börn, þó að hún hefði alla þá eiginleika, sem prýða
mega góða eiginkonu og móður. Hún var mjög barn-
góð, enda fengu börn Jónínu systur hennar að njóta
blíðu hennar og ástríkis, mátti segja, að hún væri önn-
ur móðir þeirra. En það voru fleiri böm, sem fengu að
njóta umhyggju hennar og hjartahlýju. Mörg börn
voru hjá henni, þegar hún var á Egg, sum þeirra fleiri
sumur í röð og bundu við hana órofa tryggð. Lengst var
þó Unnur Jóhannesdóttir, sem kom smábam til þeirra
og var óslitið til fullorðins aldurs. Milli þeirra var alla
tíma mjög ástúðlegt. Nú em þau Unnur og maður
hennar, Axel Júlíusson frá Hrísey, flutt í hús Sigríðar
heitinnar á Sauðárkróki.
Sigríður var mjög dul, fáorð um eigin áhugamál.
Jafnvel fyrir nánustu ættingjum sínum opnaði hún
ógjarna hjarta sitt. Hún var hin hljóðláta, hugprúða
og hjartagóða kona, sem öllum vildi gott gera og tókst
það. Ég held, að öllum, sem höfðu af henni einhver
kynni, hafi þótt vænt um hana, og vissulega var hún
geðrík, eins og hún átti kyn til. Svo góða stjóm hafði
hún á skapi sínu, að sjaldan var hægt að sjá, að hún
skipti skapi. Ég þekkti hana vel í rúm 40 ár og aldrei
sá ég hana missa stjórn á skapi sínu, en þó lét hún
skoðun sína í ljós ákveðið, ef því var að skipta. Alltaf
fylgdi hún því, sem hún vissi sannast og réttast.
En hvaðan fékk hún þetta hugarjafnvægi, sem hún
ávallt átti? Hvaðan fékk hún þennan fómfúsa kær-
leika, sem fómaði öllu lífi sínu fyrir aðra? Hvaðan
fékk hún styrk til að ganga óttalaus móti sjúkdómi og
dauða? Þannig gætu þeir spurt, sem ókimnir voru
henni. Við, sem þekktum hana, vitum það, að það var
hin innilega trú hennar, sem gaf henni þann styrk,
þann kærleika, þá djörfung, sem þurfti til að sigrast
á öllum erfiðleikum. Þessa lifandi trú eignaðist hún,
er hún var kornung stúlka. Skím tók hún á Sjónarhæð
4. maí 1932. Hún gekk í söfnuðinn þar um það leyti og
var trúr og lifandi meðlimur hans til æviloka.
Hún sagði við mig, er ég heimsótti hana í sjúkrahús-
ið rétt fyrir páskana, að hún fagnaði því að fara héðan
til að vera með Drottni. Það væri gott að fá að fara
héðan, áður en ellin og allt, sem henni fylgir, kæmi
til hennar. — En — bætti hún við, ,,það væri líklega
betra fyrir þau (föður hennar og systur), að ég fengi
að lifa lengur og annast um þau.“ Þarna kom í Ijós