Norðurljósið - 01.01.1978, Blaðsíða 10

10
NORÐURLJÓSIÐ
„Hvernig komumst við til þessa kastala. Þetta hljóm-
ar dálítið rómantískt.“
„Við förum með strætisvagni. ! raun og veru er
þetta skammt frá heimili mínu. Vellirnir eru mjög
fallegir, og þú getur farið alla leið upp á toppinn á
Hellishæð, — en ekki á þessum skóm. Kastalinn sjálf-
ur virðist nógu hrífandi, en ég held ekki, að hann sé
mjög gamall. Ég hef ekki hugmynd um, hver átti þar
heima.“
„Þú ert þá ekki mikil leiðsögu-bók,“ sagði Davíð
stríðnislega.
Meðan strætisvagninn þaut upp veginn, þá gat ekki
Odda látið vera að velta fyrir sér, hvað móðir hennar
mundi segja, ef hún vissi, að þau væru að koma svo
nálægt heimili hennar, þrátt fyrir þær mótbárur hennar,
að það væri of langt fyrir Davíð að fara þetta. Hún
ákvað líka, að hún færi ekki heim með Davíð til kvöld -
verðar. Hún hafði enga hugmynd um, hvort væri til
nokkur kaka í húsinu. Henni fannst, að það væri hin
mesta smán, ef móðir hennar gæfi Davíð brauð og
smjör og tebolla í kvöldverð, eins og það væri sjálfsagt.
Þau ræddu almenn málefni, meðan þau gengu fram-
hjá nýtísku-húsum. Þau gengu upp götuna með falleg
snæblóm (rhododenron) beggja vegna. Annars vegar
lágu skógi vaxnar brekkur upp að brúninni á Hellishæð.
Til hinnar handar hafði verið graslendi, en nú var farið
að byggja þar.
Þau gengu ákveðin upp til kastalans og ræddu á
meðan um daginn og veginn, uns þau komu til kastal-
ans. Þau dáðust að byggingunni og sneru síðan inn á
eina af götunum mörgu, sem lágu á milli trjánna.
Þetta var allt svo friðsælt, að Oddu brá, þegar Davíð
hóf máls:
„Odda, eitthvað hefur átt sér stað, sem gerbreytt
hefur ævi minni.
Odda nam staðar og horfði undrandi framan í hann.
„Hvað áttu við, Davíð?“ spurði hún.
„Ég býst við, að þetta hljómi sem tilfinningamál,“
viðurkenndi Davíð. „En mér er alvara. Ég hef tekið
á móti Drottni Jesú Kristi sem frelsara mínum, og
héðan í frá get ég ekki sjálfur stjómað lífi mínu. Það
verður að lúta honum.“
„En, Davíð. . . .“
„Odda, leyfðu mér að Ijúka máli mínu. Ég hef alltaf
verið eigingjarn og útilokað Guð með öllu. En kvöld
nokkurt fór hópur af okkur í matstofunni að ræða um
biblíuna. Einn piltur sagði, að við værum alls ekki
hæfir til að tala um biblíuna, af því að við þekktum
hana ekki nokkurn skapaðan hlut. Mér fannst þetta
réttmætt, svo að ég ákvað að líta í hana. Ég byrjaði
á nýja testamentinu. Einhvern veginn fór það svo,
þegar ég las í guðspjalli Matteusar, hvernig Drottinn
Jesús hafði yfirgefið allt, sem hann átti mín vegna, jæia,
ég fann, að í þakklætisskyni skyldi ég reyna að hlýða
boðum hans. Þá fann ég, að meira þurfti en þetta, og
að ég þarfnaðist hreinsunar í dýrmætu blóði hans áð-
ur en ég gæti hugsað um nokkuð annað. Ég. . . .“
„Hættu, hættu,“ hrópaði Odda.
„Odda, ég vona, að þú skiljir mig. I sameiningu get-
um við lært meir um þetta. Við.. . . “
Odda var mjög þögul, og hún stóð enn á götunni
fyrir framan Davíð og horfði á hann. „Áttu við, að þú
sért orðinn trúrækinn eins og hún móðir mín?“
„Ég mundi ekki orða þetta þannig,“ sagði Davíð.
Það var ekki í fyrsta skiptið þetta kvöld, sem Odda tók
eftir breytingu á honum, einhverju þroskameira, „en
þú gætir orðað það þannig.“
„Sé það svona,“ sagði Odda og sneri sér á hæli,
„vertu sæll.“ Áður en Davíð gerði sér Ijóst, hvað var
að gerast, var hún allt í einu þotin frá hlið hans og
horfin á Iítilli götu, sem var á milli trjánna.
5. kafli.
Vegir skilja.
Davíð hljóp á eftir Oddu og kallaði á hana. Hann
kom þá inn á auðan völl og gat hvergi séð hennar
nokkur merki. Hann var mjög áhyggjufullur, því að
taldi sig bera ábyrgð á Oddu þetta kvöld, og hann varð
að vera viss um, að ekkert illt kæmi fyrir hana.
Hann stóð nú gagnvart röð nýbyggðu húsanna, sem
hann hafði séð fyrr um kvöldið. Hann ákvað að ganga
að húsinu, sem næst honum var og spyrja, hvort Odda
hefði sést.
Þægileg, gráhærð kona opnaði dyrnar á húsinu,
þegar hann hringdi.
„Gott kvöld,“ sagði hann.
Konan horfði mjög vandlega á hann. „Gott kvöld,“
sagði hún. „Ég hef séð ljósmynd af þér. Þú ert Davíð
Gray, er ekki svo?“
„Jú,. . . ,en . . .“ Davíð var alveg sem ruglaður.
„Já, móðir Oddu.“
Frú Mason virtist fremur óvingjarnleg, en Davíð
hleypti í sig kjarki. „Ég er áhyggjufullur út af Oddu.“
Fram á hinsta kvöld ævinnar var frú Mason þakk-
lát fyrir það, að hún sagði ekki, þótt það væri komið
fram á varir hennar: „Það er ég líka.“ ! stað þess sagði
hún: „Við getum rætt þetta betur inni í húsinu, Davíð.
Viltu ekki koma inn?“ Þegar Davíð hikaði enn, þá
mælti hún: „Odda er háttuð.“
Davíð gekk inn. „Svo að Odda kom þá heim?“
„Já, hún er búin að vera inni í nokkrar mínútur. Viss-
ir þú það ekki?“
„Ég er hræddur um, að ég hafi sagt henni eitthvað,
sem hún reiddist, svo að hún hljóp frá mér. Ég var að
leggja af stað til að leita hennar.“
„Þú reyndir héma fyrst?“ spurði frú Mason.
„Já, það sýnist furðulegt, en,“ Davíð leit beint í
augu frú Mason, „ég held, að Guð hafi leitt mig
hingað."
Frú Mason varð undrandi á svipinn, er hún heyrði
Davíð ta’a þannig, en hún svaraði hljóðlega: „Ég er
viss um, að hann gerði það, Davíð.“ Síðan bætti hún
við: „Ég er að ve!ta fyrir mér, hvort ég geti gjört nokk-
uð til að hjálpa þér?“