Fylkir - 01.01.1927, Síða 16

18
Eg get fullvissað menn um, að harm leggur fram meiri vinnu en
svo, að 800 kr. geti talizt sæmileg þóknun, hvað þá heldur kaup.
Annars þarf ekki að fjölyrða um hvort rannsóknir hans séu styrks
verðar, vegna þess, að alþingi hefur í því efni sagt til um álit sitt, þar
sem honum hafa verið veittar 800 kr. árl. um nokkura ára skeið. —
En nú stendur svo á, að sökum elli er þess varla að vænta að Ihann
geti fengið auka atvinnu, enda vinnur hann altaf svo mikið að rann-
sóknum sínum, að hann hefur engann tíma til annara starfa«, o. s. frv.
Meira af þessari lofræðu leyfir hvorka rúm né tími mér að birta
nú, enda þykir mér meira en nóg af svo góðu. Það var ekki elli-styrkur
né sjúkrastyrkur, sem eg beiddist af alþingi. Eg var ekki þá sjötugur
að aldri, og alls ekki heilsu-minni en eg hafði verið fyrir fjórum til
sjö árum, meðan eg ferðaðist mest um og kringum Island. Rannsókna-
tilraunir mínar höfðu alls ekki verið svo mikils virtar af alþingi né
öðrum, að eg fengi nokkurn tíma fé til að kaupa nauðsynlegustu próf-
efni og rannsókna-áhöld; og tveimur árum áður hafði alþingi neitað
mér um 3000 kr. styrk til skeljakalkbrenzlu-tilrauna. Það var því al-
veg óþarfi að hæla mér fyrir rannsókna-tilraunir, sem eg sjálfur'
hafði gert. Eg gerði þar aðeins skyldu mína og heiðurinn fyrir þær
rannsóknir, sem gerðar voru 1922—1924 á 12 sh., sem eg hafði safnað,
á hr. Trausti Ólafsson efnafræðingur í Rvík, öllu fremur en eg. Hins
vænti eg af þinginu og fjárveitinganefnd alþingis, að það og hún
kynnu að meta að verðleikum vísindalegt verk, sem eg hafði unnið og
sem hafði almennings heill fyrir takmark. Skýrslan, sem fylgdi bréfi
mínu til B. St., sýndi hvað það verk var.
(Jndirtektir alþingis má ráða af fyrstu orðum næsta ræðumanns,
Kl. Jónssonar — »Einhver verður að tala við tóma stólana« —. Þing-
menn hefðu gengið út, til að fá sér hressingu eða ferskt lopt, meðan
Bernh. St. talaði um styrkveitingar, vegna elli og lasleika, og sá ræðu-
maður (Kl. J.) studdi ekki B. St. að máli, né mitt erindi, um styrk-
veiting til efnaranrisókna hér norðanlands, heldur bað hann þingið um
10000 kr. handa mjólkurfélaginu »Mjöll«, svo það gæti kept við danska
mjólk, í Reykjavík. Það var vissasti vegurinn til að auka mjólkur-
framleiðsluna hér á Islandi og til að lækka mjólkur-verðið í Reykjavík.
Þegar til atkvæða kom, greiddu báðir formenn fjárveitinga nefndar-
innar atkvæði með 2000—3000 kr. styrkjum til eins málara og annars
hagyrðings eða ljóðskálds, sem Island á nú meir en nóg af, og sem
altaf fjölgar eins og gorkúlum á mykjuhaugi, þrátt fyrir dýrtíðina og
verðlækkun krónunnar. Annar fom. fjárveitinga-nefndarinnar, Tr. Þ.,
neitaði að veita þessa 400 kr. hækkun, sem B. St. bað um handa mér,
og gaf sem ástæðu, að »fleiri mundu þá á eftir fara«. Hvað hann
hefði sagt, ef hann hefði lesið mín eigin tilmæli, veit eg ekki. En sjálf-