Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 1

OÐINN
7.—12. DLAÐ
3ÖLÍ—DESEMDER 1926
XXII. ÁR
Sigurjón Jóhannesson
og
Snjólaug Þorvaldsdóttir.
Reyndar var hann kallaður um alt land Sig-
urjó n á Laxamýri. Föðurnafninu var þó ekki
Snjólaug Þorvaldsdóttir.
slept þess vegna, að faðir hans, Jóhannes Krist-
jánsson á Laxamýri, væri lílilsháttar maður.
Hann var mikill maður fyrir sjer, bæði að vits-
muntim, skapsmunum, karlmensku og ráðdeild.
En Sigurjón gerði garðinn verulega frægan. Og
þar að auk var Sigurjón svo fráhærlega ein-
kennilegur í sjón og raun og í framgöngu og
málrómi, að hverjum manni varð hann minnis-
stæður, sem sá hann eitt sinn, þótt ekki væri
oftar. Slíkir menn þurfa ekki nema nafnið silt.
Kristján afi Sigurjóns var kallaður hvatvís mað-
ur í framgöngu og þaðan mun Sigurjón hafa
erft örlyndi og áhuga. [’að var haft til orðs í
reykvíksku blaði um S'gurjón, sjötugan, að hann
væri á gölunni fóthvatari en flestir æskumenn,
cða allir, þar í höfuðstaðnum. Karlinn hljóp
ávalt við fót — alla æfi, og á hesthaki eirði hann
engri ferð, nema þeysireið.
Eegar jeg var á barnsaldri, kom hann stund-
um til föður míns og var þá hoðið kaffi. Sigur-
Sigurjón ]óhannesson.
jón var kaffimaður mikill, en drakk ávalt mola-
kaffi. En svo var hann kappgjarn um ferðalagið,
að ef stóð á kaffinu 10 mínútum lengur, ókyrð-
ist hann og spurði, hvað sopanum liði. Hann
hló þá dátt og geklc um gólf. Sami hugur ríkti
heima fyrir. Man jeg það, að jeg kom eitt sinn
í Laxamýri, þegar jeg var á 10. eða 12. ári, að
vetrarlagi. Sá jeg þá Sigurjón vera að hlaupa á
beitarhús sín í eftirlitsferð. Hann hljóp við fót
og skeiðaði. Hann álti þá fje á tvennum beitar-
húsum. Jeg komst að þvi, að hann hljóp á þau
bæði sama dagion. Þá var annar í jólum, veð-
ur gott og færi slíkt hið sama.