Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 36

84
ÓÐINN
um 20 ár, uns hún lagði af vestur í Dalasýslu
til þess að taka við ráðskonustörfum hjá Skúla
bróður sínum, er alist hafði upp á Skarði og
þá var orðinn sýslumaður í Dalasýslu. Á þeirri
ferð komst hún ekki lengra en að Elliðakoti,
lagðist þar í landfarsótt og komst ekki vestur
fyrir veturinn. Þá var henni spáð því, að húu
ætti að eignast »ríkan mann bak við mikil fjö 11«;
nokkru var sá spádómur lengri. Skömmu síðar
giftist hún Jóni bónda Þórðarsyni á Úlfljótsvatni.
Fóru þau hjón auslur Dyraveg, sem þa var fjöl-
farnari en nú, og er þau komu á fjallsbrún,
þótti Þórunni á-
sannast,að maður-
inn sinn byggi bak
við mikil fjöll. —
Jón bóndivar son-
ur Þórðar Gísla-
sonar, Eiríkssonar
Brynjólfssonar, er
bjuggu hver fram
af öðrum á Úlf-
ljótsvatni. Voru
þeir feðgar komnir
í beinan karllegg
af þeim Torfa í
Klofa, Lofti ríka
og Skarðverjum
hinum fornu. Telja sumir þann ætllegg áfram
til Gellis Þorkelssonar, Ólafs feilan og Ynglinga.
Móðir Jóns, kona Þórðar bónda Gíslasonar á
Úlfljótsvatni, var Sigriður Gísladóttir frá Villinga-
vatni, Gíslasonar Sigurðssonar af Ásgarðsætt.
Þórunn misti mann sinn 8. apríl 1885 og áttu
þau hjón ekki nema eitt barn, Magnús prófessor
Jónsson. Fluttist hún þá nokkrum árum siðar
til Reykjavíkur og dvaldi þar meðan sonur henn-
ar var við nám, þangað til hún, nokkru eftir
aldamótin, fluttist til Kaupmannahafnar og dvaldi
þar hjá syni sínum og tengdadóttur uns hún
fluttist aftur til lslands með þeim sumarið 1921.
Þórunn er skýrleikskona og ber vel ellina.
Berdreymin og jafnvel forspá hefur hún verið,
svo sem fyrir hefur borið hjá ættfólki hennar.
Trúrækin er hún mjög, ættfróð og minnug á
ýmsan fornan fróðleik frá ungdæmi sínu úr
Skaftafellssýslu. Hefur hún mörg þau lyndisein-
kenni til að bera, er best hafa þótt með íslensk-
um konum og nú þykja heldur vera að hverfa
fyrir áhrifum nýrra aldarhátta. S.
Sjera Friörik Friðriksson.
------ *
Frh.
Var svo lagt af stað frá Kornsá miðvikudaginn 28.
september. Ferðin gekk seint, því öll gil og skorn-
ingar voru fullir af snjó; voru víða skaflar stórir og
kafhlaup. Þó komumst vjer um kveldið vesfur í Víði-
dal og skiftum oss á bæina Lækjamót og Þorkels-
hól. Það voru góðir bæir. Lækjamót hefur lengi verið
annálað gestrisnisheimili. jeg var með þeim flokknum
er gisti á Lækjamóti, og höfðum vjer ágætisnótt.
Næsta morgun lögðum vjer af stað, er fjelagarnir
voru komnir frá Þorkelshóli. Fyrsti farartálmi var
Víðidalsá, því svo stóra skafla hafði lagt að vaðinu,
að erfitt var að koma hestunum niður í ána. Síðan
var haldið þar sem leiðir liggja yfir Miðfjarðarháls.
Voru þar þá illir vegir og seinfarnir. I Miðfirðinum
áðum vjer að Staðarbakka. Þar var prestssetur og
var prestur þar sjera Lárus Eisteinsson frá Orrastöð-
um. Þar var oss vel tekið og drukkum vjer þar kaffi,
vel og rausnarlega úti látið. Það var tekið að rökkva
er vjer lögðum þaðan. Er braftur háls og mikill á milli
Miðfjarðar og Hrútafjarðar. Nýlega hafði vegur verið j
lagður yfir hálsinn og lá hann þráðbeint upp bratt-
ann. Himininn var þrunginn af skýjum, enda fengum
vjer á hálsinum dynjandi rigningu og óveður mikið.
Vjer komum að Þóroddstöðum í Hrútafirði og vor-
um þar um nóttina; þar var gestgjafastaður. Um
kvöldið var glatt á hjalla og urðu einstaka dálítið
hýrir, en ait var það samt í hófi. Húðarigning var
alla nóttina og hvarf snjór allur í bygðum og gerð-
ust flóð mikil. Á Þóroddstöðum bættust oss fjelagar í
hópinn. Það voru þeir Sæmundur Bjarnhjeðinsson og
Halldór Júlíusson, læknis á Klömbrum. Hann var þá
aðeins 10 ára gamall eða svo og var að fara suður
til læringar hjá afa sínum, Halldóri yfirkennara Frið-
rikssyni. Þótti víst sumum hann vera fullsmár í slíkt
ferðalag með fyrirsjáanlega illa færð og vatnavexti,
en hann reyndist hinn röskasti, og brá sjer hvorki
við bleytu eða vosbúð. — Nú var lagt af stað frá
Þóroddstöðum þann 30. sept. — Óveðrið hjeltst látlaust,
og svo hafði Hrútafjarðará vaxið, að vjer urðum að
sundhleypa hana. Halldór litli hafði orð á því, er upp
úr ánni kom, hve hestur hans hefði verið þýður í
ánni. Vjer komum við á Melum og fengum þar bestu
viðtökur. Var oss sagt frá því, að áin í Miklagili á
Holtavörðuheiði mundi líklega vera bráðófær á vað-
inu, enda vaðið mjög tæpt, en kunnugir vissu af broti
nokkru ofar, sem kynni að vera fært. Vjer hjeldum