Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 35

ÓÐIN N
83
Átti’ eg vísa vetrnrgljá
— vökudís um jólin —,
mánalýsi, marr í snjá,
mcrluð ísabólin.
Fanst mjer yndi sælt að sjá
segulmynda liti
bláins lindum leika á
líkt og vindur þyti.
Norður-ljósa leiflur kvik
lögðu rós á völlinn.
Guldu lirósum gullin blik
glærur, ós og mjöllin. —
Þorti bló og þveitti snjá.
Þaut í Góu kyljum.
Skeifur jóa skullu á
skærum flóaþiljum.
Fáka klipta’ að bifi bar.
Brokið ypti föxuni.
Formenn kiptu fleyi’ á mar.
Fast var linipt við söxum.
Gjúgan þrúðig gærur bljes,
gnoðir piúðar knúði.
Drápu’ á súðir dætur Hljes.
Dröfnin úða spúði.
Ljúft var yndi’ að líta knör
ljett í vindi svífa,
hlaðinn skynda heim í vör,
hrannar tinda klífa.
Unn við strendur ögrun gól.
Úfum lending mögnuð
hlakkankend og örygð ól —
óttablendinn fögnuð.
Hreyktu földum ólög æf,
óðu göld að londi.
Byrðing völdum báran gnæf
bylti’ í köldum sandi.
Úó að brimið riði’ að röng,
reisti himinskafla,
brast ei fimi’ í bylgjuþröng —
björgun lima’ og afla.
Ol’t með herkjum hetjulið
heljar kverkum varðist;
mitt í sterkum straumanið
stóð að verki’ og barðist.
Brims við bljóma boðafjöld
bragna’ í dróma seldi.
Valds með tómi röstin köld
regindóma feldi.
Úrotlaust grátt í þámið stje
þúsund hátta slagur.
Eyradráttur bófst og hnje —
hörpusláltur fagur. —
Margt þeim dögum man jeg frá:
Mælar sögustundir,
kastað bögum, kveðist á
kvæðalögum undir.
Bann í blóðið rímnahljóð,
rökkurljóðin fögur.
Æskumóðinn ól með þjóð
aringlóð og sögur.
Vökur runnu, verka gætt —
vaðmál unnin, þjónað,
þæft í tunnu, tvinnað, bætt,
táið, spunnið, prjónað.
Vonaþungi, viljaglóð
vermdi ungum geðið.
Trúat þrungin lyftu Ijóð,
lesið, sungið, beðið.
Bænin ein í hreti harms
hjálp í leynutn rjetli.
Traustið skein á hveli hvarms.
Hjarlans meinum Ijetli.
★ ★
¥
Ávalt leitar hugur lieim
horfna sveit að ftnna.
Engum reit jeg ann sem þeim
— öðrum skeyti minna.
Heimaból var helgast vje,
hlýjast skjól i frosti;
mætust jól við móðurknje.
Mærst þar sólin brosli.
Einalt vaknar viljinn mjer.
Vonir rakna’ úr dái.
Aldrei slaknar ást á þjcr.
— Inst jeg sakna’ og þrái.
Mörg, scm faldinn mciri bar,
miður tjaldar salinn.
— Æðsta valdi verundar
vertu’ um aldur falin. —
Sagnar skriður dvinar dags.
Dróttum friður veitist.
Þagnar kliður Ijettur lags.
Ljóða smiður þreytist.
Sieinn Sigurðsson.
0
Þórunn Magnúsdóttir
frá Úlfljótsvatni.
Hún varð áttræð 30. ágúst s. 1. og skal hjer
getið nokkurra æfiatriða þessarar háöldruðu og
ramíslensku metkiskonu.
þórunn er fædd að Sandfelli i Öræfum 30.
ágúst 1846. Foreldrar hennar voru síra Magnús
Norðdal Jónsson prófasts í Hvammi í Norður-
árdal, Magnússonar sýslumanns Ketilssonar
prests og Guðrúnar Magnúsdóttur, systur Skúla
landfógeta, en móðir Pórunnar var Rannveig
Eggertsdóttir prests Bjarnasonar landlæknis Páls-
sonar og Bannveigar Skúladóttur landfógeta, og
voru þau hjón, Magnús og Bannveig, þannig
fjórmenningar. Síra Magnús fluttist síðar til
Meðallandsþinga og önduðust þau hjón þar frá
mörgum börnum á ungum aldri og fóru þau til
ýmsra ættingja sinna. Þórunn ólst upp hjá Skúla
lækni Thorarensen á Móeiðarhvoli og dvaldi þar
L