Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 4

52
Ó Ð I N N
frá jarðneskum efnum, en hjelt sjer þó fram í
andlátið, svo sem best má verða um svo háaldr-
aðan mann, sem hann var orðinn.
Vjer, sem munum Laxamýrar-hjónin, Sigurjón
og Snjólaugu, rennum oft til þeirra hugsjóninni
og minnumst þeirra á þessa leið:
Snjólaug var staðfestuleg kona, fáorð, en kunni
vel að haga orðum, þung í skauti, ef þvi var að
skifta, dul og hjartagóð og gjöful, Sigurjón var
brennandi framkvæmdamaður, viljasterkur, úr-
ræðagóður, ekki mjög tilíinninganæmur, en vildi
að menn björguðu sjer sjálfir, höfðingi þó, einkan-
lega heim að sækja, ofsakátur stundum, tók nærri
sjer almenn vandræði, gruflaði ekkert eflir ráð-
gátum lífsins, trúði guðsorði eins og barn. Hann
var að öllu leyli mjög eftirminnilegur. Hann var
í rauninni lröggvinn og meitlaður úr málni', sem
regn og stormur fá ekki unnið á og því síður
tískan, — eins og drangur, sem stendur af sjer
brim ár og aldir.
Slíkir menn lifa þólt þeir deyi.
t*eir eru nokkurskonar bjarg aldanna, sem
tönn límans vinnur lílið á, og stendur eins og
minnisvarði, þeim til vcgvísis, scm vilja likja
eftir þeim og færa sjer í nyt fordæmi þeirra,
verknaðar og viljastyrks.
Afkomendur geta litið lil slikra forfeðra cins
og fjallsbrúnar, sem upp á skyldi sækja og út-
sýn gefur til landsins fyrirheitna.
Guðm. Friðjónsson.
Rjett eftir danða Sigurjóns (1910) kom út lít-
ið minningarrit um hann, búið lil prentunar af
Lúðvík syni hans, og hafði hann skrifað upp
ýmislegt um æfi föður síns eftir frásögn sjálfs
hans. Rit þetla mun aðeins vera í höndum ná-
komnustu ættingja og vina Sigurjóns, en ýmis-
legt er þar um æfi hans og störf, sem ekki er
um getið í greininni. Er það, sem hjer fer á eft-
ir tekið þaðan.
Sigurjón var fæddur á Rreiðumýri i Reykja-
dal 15. júní 1833, en fluttist sex ára gamall með
foreldrum sínum að Laxamýri.
Snjólaug Þorvaldsdóttir var fædd að Kross-
um á Árskógsströnd 30. jan. 1840, og ólst þar
upp hjá foreldrum sínum þangað til hún, 22
ára gömul, giftist, 28. júlí 1802, Sigurjóni Jó-
hannessyni óðalsbónda á Laxamýri.
Á óðali sínu, Laxamýri, bjuggu þau 44 ár, og
er búskap þeirra, risnu og höfðingshætti öll þau
ár við brugðið.
Laxamýri var viðurkenl sem höfuðhól norð-
lenskra bændahýla og húsbændurnir þjóðkunnir
fyrir gestrisni við hvern, sem að garði bar. Hilt
vissu færri um, hve þau hjón voru örlát við alla
bágstadda, er þau náðu til, og hjálpar þurftu.
Munu þeir margir meðal smælingjanna, er minn-
ast þeirra með cinlægu þakklæti og hennar nú
með söknuði.
Öllum, sem veruleg kynni höfðu af Snjólaugu,
þótti innilega vænt um liana, enda kom hún
alstaðar fram til góðs eins. Rjartsýn var hún
alla sína daga, eins og vel er tekið fram í kvæði
því, er Jóhann sonur hennar mæltí fram við
gröf hennar:
Heyrðir þú móðir
hljóðar bænir
og liarmalölur
hnipins vinar —
stryki hugur þinn
hcndi mjúkri
enni vinar þíns
elliþreylt.
Konan hláklædda
— þín bjarta trú —
kysli augu þín
á æskudögum.
Rú sásl því land
og ljósar liallir
þar dapureygðir sjá dimmu.
I’röng er lifs gata —
þungar klyfjar
hinda örlögin
ótal mörgum. —
Veikur styðji veikan,
varist allir,
að lirinda magnlillum í lialla.
Fje og frami
eru fallvölt hnoss —
hraukar hrungjarnir.
Sætust minning
og sætastur arfur
eru ástarfræ
í akri hjartans.