Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 7

Ó Ð I N N
55
unarmanna, er voru aldir upp i hinum »gamla
skólacc, þarsem mættustgamla takmarkaða versl-
unin og hin frjálsa verslun, að þeir voru fastir
fyrir og seinteknir, en ef þeir lofuðu einhverju,
stóð það sem stafur á bók. Svo var það um
marga verslunarmenn á Akureyri, jafnaldra Ein-
ars, sem jeg þekti mjög vel um margra ára
skeið, og það hygg jeg hafi ált við Einar sál.,
þótt jeg hefði aðeins stultan tima persónuleg
kynni af lionum.
Hann kvæntist 1873 Vilhclminu Pálsdóltur,
systur Wilhelms þingmanns i Ganada Paulsen
og þeirra bræðra, allra merkra manna, er á
unga aldri fluttust vestur. Kona hans var mörg
ár haldin þungum sjúkdómi, og hefur það vafa-
laust haft sín áhrif á hann. En jeg man eftir
þvi, að til þess var tekið, hve nákvæmur hann
væri við hana, þegar þau hjuggu á Akureyri, og
þau lifðu í ástúðlegu hjónabandi, þangað til hún
dó á Vopnafn ði haustið 1921, eftir 48 ára hjóna-
band. Þrjú börn eignuðust þau, af þeim náðu
tvö fullorðins árum, Porbjörg, kona Olgeirs
Friðgeirssonar, nú kaupmanns í Keflavík, og
Hallgrímur myndasmiður á Akureyri.
Par fjell sannur sæmdarmaður í valinn.
KI. ].
Bjarni frá Vogi.
(Látinn 18. júlí 1926).
AUra lýkur ævidegi.
Enginn má þeim sköpum renna.
Jafnt er pað á láði’ og legi.
Ljósin flest að skörum brenna.
Nú á braut er Bjarni genginn.
Bert er skarðið eftir drenginn.
Pað, sem mestu máli skiftir,
metið er lítt af sumum mönnum.—
Hór er orðinn sjónar sviflir.
Sorg pað vekur öllum sönnum
vinum Islands, vorrar móður,
vermt sem hel’r oss lífsins gróður.
Saman fór par magn og mildi,
mælska, röksnild, próttur, dugur.
Manna bezt hann málin skildi.
Minstur varð á ráði bugur,
pegar hólt ’ann pjóðar sóma,
pörf og heillir feld í dróma.
Brauzt pá fram í brúnaljósum
bræðin pétt og hjartans ylur. —
Málin ekki reifði’ ’ann rósum
— rödd var styrk og féll sem bylur —
ætti list og mentir manna
murka, styfa, grenna, spanna.
Dirfðist nokkur fræðin fjötra,
feðra vorra dýru tunga
klæða’ í húsgangs tizku-tötra,
títt ’ann hjó með geði þungu;
varði pann veg lands og lýða
listir — snilli fyrri tíða.
Pessu jafnt ’ann hugði hækka
heiður, gnótlir vorrar móður,
vöxtinn auðs og völdin stækka,
vökva’ og ylja nýlan gróður,
efla manndóm, auka dygðir,
auðnu proska, víkka bygðir.-------
Bjart var yíir bragning slyngum
— beitt var porið, viljinn keikur —
barizt djarft á pjóðar þingum,
pegar seyrðist málaleikur.
Skörungs sál og skapið hreina
skil par kunni rétt að greina.
Anda hans var vítt til veggja,
Viðnám selti hvergi pakið.
Hugum-stór. til handa beggja
hóf pví margoft slærsta takið.
Víðfær hann á viti’ og máli
viljans hvössu beitli stáli.
Stinn varð brýnan, stórs var krafizt,
stikað djúpt og viða farið.
Um pað flest var handa hafizt
— heldur djarft af tekið skarið —,
sem er þarfast landi’ og lýði,
lægir nauð og bægir striði.
Pjóðar fremd var pá í stafni
pekt og séð í öllum ferðum.
Fár mun par hans finnast jaTni,
falslaus bæði’ i orði’ og gerðum,
vinur allra veikra, smárra,
vörður lágra meir en hárra.
Boðar skullu’ á Bjarna tíðum.
Beilti’ ’ann vopnum ekki siður.
Oftast í peim orrahríðum
— ailur veit það frónsku lýður —
kanginlyndum kisumennum
kneiktist dirfð í málasennum.-------
Djúpa fram um íslands ála
átt vér höfum róðra marga
iil að sækja sættir mála,
sönnum rélti’ og frelsi’ að bjarga.
— 111 og pung voru’ áratogin,
úfin löngum rastasogin.
Sjóinn hafa sóttan þenna
synir íslands dýrstu’ og beztu,
aldrei nent frá rökum renna,
réttu fylgt með viti’ og festu,
siglt pá mest, er sauð á keipum,
svarraði hæst og gnast í reipum.
Parna’ á byrðing Bjarni gengur.
Bert varð skjótt, að par fór helja.
Vitur bæði’ og valinn drengur