Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 30

78
ÓÐINN
hve honum gengi vel að hafa fram áhugamál
sin. Afstaða hans til stærri þingmála var alla
jafna heppileg.
Hreppsnefndaroddviti var hann kosinn strax
og hann byrjaði búskap, og hreppsljóri varð
hann 1904. Sýslunefndarmaður varð hann litlu
síðar. Svo var hann íormaður Framfarafjelags
Arnarneshrepps og formaður Sparisjóðs Arnar-
neshrepps.
Öllum þessum störfum gegndi hann til dauða-
dags að hreppsnefndarstarfinu undanskildu, og
sýnir það best það traust, sem til hans var hor-
ið, enda gegndi hann öllum þessum störfum
með framúrskarandi samvitskusemi og dugnaði.
Hann skilur eftir ágætar endurminningar hjá
öllum vinum sínum og vandamönnum.
Arnarnesi, 12. rnarts 1926.
Guðm Magnússon.
Sl
Ólafur Þóröarson
og
Guðlaug Þóröardóttir.
Ólafur Þórðarson bóndi að Efri-Sumarliðabæ
í Rangárvallasýslu fæddist að Húsum í sömu
sýslu 20. ágúst 1829, og dó í Reykjavík 29. apríl
1898. Ólafur var sonur I’órðar bónda Jónssonar
að Húsum, ólafssonar, Einarssonar bónda á
Grafarbakka á Landi. En móðir ólafs, kona
Þórðar, var Helga Jónsdóttir, Jónssonar Ólafs-
sonar að Lambastöðum í Garði suður (f. 1735).
Ólafur ólst upp hjá foreldrum sinum, uns
faðir hans dó 1839, en var þá komið í dvöl, og
vann hann fyrir mat sinum fyrst um sinn, en
ekki fór hann að fá kaup fyr en hann var
kominn langt nokkuð yfir fermingu, enda ekki
þá sú vinnufólksekla sem nú gerist víða um
sveitir þessa lands. — Ólafur var síðan í vinnu-
mensku til þess er hann reisti bú að Efri-
Sumarliðabæ vorið 1861, og kvongvaðist ári
síðar, 17. júlí, Guðlaugu dóltur Þórðar Jónsson-
ar bónda þar. Ólafi hafði græðst nokkurt fje
meðan hann var einhleypur og gátu þau hjón
því þegar sett saman sæmilegt bú, og þó lítið,
við hæfi jarðarinnar, sem var fremur kostarýr.
Jarðabætur voru ekki mjög uppi með bænd-
um um það leyti, sem ólafur byrjaði búskap,
og reyndar ekki heldur lengi síðan, en eigi Ijet
hann það á sig fá. Hann tók þegar að bæta
jörðina, og hjelt því áfram at kappi alla þá
stund, sem hann bjó í Sumarliðabæ; sljettaði
hann mikið af túninu og græddi það talsvert
út og kom góðri rækt í það, sem áður hafði
verið kallað tún; þá gerði hann og gripheldan
varnargarð á tvo vegu um tún og engjar, um
1000 faðma langan, og 400 faðma langan skurð
á einn veginn, en að sunnan skifti lækur lönd-
um með Pjóðólfshaga og Efri-Sumarliðabæ, og
fór þar sjaldan fjenaður yfir. ólafi urðu mörg
handtökin að þessu starfi öllu saman, því að
hann vann það einn að mjög miklu leyti, og
dugði honum því ekki að sitja til allra hluta. Hið
opinbera sæmdi Ólaf verðlaunum úr sjóði Krist-
jáns konungs IX. fyrir jarðabætur; mun hann hafa
fengið þessi verðlaun fyrstur manna í Holtahreppi.
Um vetrarvertíðir reri ólafur mjög lengi í
Höfnum suður, og var þar formaður margar
vertíðir; farnaðist honum þar vel, enda var
hann kappsamur um sjósókn sem önnur störf,
framsýnn, athugull og frábærlega veðurglöggur.
Er það til marks um, að á síðari búskaparár-
um sínum, eftir að hann var hættur að róa, bar
það oft við um vertíðir, að hann járnaði hesta
og skrapp út að Stokkseyri til að fá í soðið.
En það var haft að orði þar, að nú mundi fara
að gefa á sjó, er ólafur í Sumarliðabæ væri
kominn, og segir sagan að þetta hafi sjaldan
eða aldrei brugðist; var hann því hinn mesti
aufúsugestur Stokkseyringum, er hann »kom
með gæftirnar« og varð gott til skiprúms. Aflaði
hann oft mikils í þessum ferðum, þólt sjaldan
tækju þær lengri tima en 3—6 daga, og munaði
heimilið ekki lítið um þá björg, er hann dró að
þannig.
ólafur var verklundaður í besta lagi, svo að
kalla mátti, að honum fjelli aldrei verk úr hendi
nokkurn dag frá morgni til kvölds, og svo lag-
inn að það bar frá, við hvað eina er hann sýsl-
aði. Hann var góður smiður bæði á trje og járn,
söðlasmiður og skurðhagur á trje, þótt ekkert
hefði hann lært í þessum iðnum, enda smíðaði
hann sjálfur hvað eina, er við þurfti á heimil-
inu, en aldrei tók hann smíðar af öðrum, hafði
jafnan fleiru að sinna heimafyrir en svo, að
tóm ynnist til þess, þótt hann væri að vísu