Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 43

ÓÐINN
01
í fang, taka mjer of þungt efni fyrir. í öðrum bekk
hafði jeg líka ort eitt vers, það var heillaósk til lítils
vinar, Þórðar Thorsteinsson, sonar Steingríms skálds,
og hafði Steingrímur látið vel yfir því. Ver fór, er jeg
færði Sigurjóni litla frænda mínum Markússyni í
Doktorshúsinu tvö vers í afmælisgjöf. Þótti gömlu
Björgu ömmu vænt um þau, en Luðvik Knudsen (nú
prestur á Breiðabólstað) ráðlagði mjer í trúnaði að
eiga ekki við þá list framar, því það væri auðsjeð að
jeg hefði enga hæfileika til þess, en því miður fylgdi
jeg ekki ráðum hans; þau gerðu mig samt varfærnari.
Nú verð jeg að segja frá því, sem sjerlega skygði
á þennan vetur. Það var lasleiki, er stafaði af afar-
miklu svefnleysi. Það byrjaði í nóvembermánuði. ]eg
svaf sem sagt í Langaloftinu. Það var háttað kl. IOV2
og ljósin slökt 10 mínútum seinna. — Jeg hef ávalt
verið vel vakandi á kvöldin. ]eg hefði því gjarna vilj-
að lesa fram eftir, en ekki mátti auðvitað kveikja ljós
eftir slökkvunartíma. Svo fór að sækja á mig svefn-
leysi, fyrst framan af nóttinni, en ágerðist brátt svo,
að jeg ekki mátti sofna fyr en komið var langt fram
á nótt, hvernig sem jeg bylti mjer í rúminu. ]eg hafði
því ekki sofið hálfa nægju mína á morgnana, er hringt
var til fótaferðar kl. 7 á virkum dögum og kl. 8
um helgar. Fyrst hafði þetta ekki mikil áhrif á mig,
en samt leiddist mjer fjarskalega í myrkrinu. ]eg neytti
allra bragða til að sofna, taldi stundum í belg og
í biðu mörg hundruð, en það kom fyrir ekki, stund-
um þuldi jeg upp heil kvæði, er jeg kunni utan að
eða lærði í þessu augnamiði, en ekkert hjálpaði. Svo
keypti jeg mjer band og prjóna og sat uppi í rúmi
mínu og prjónaði bandið á enda og rakti það svo
upp aftur. Það var nokkur hvíld í þessu og tímastytt-
ing, en kom þó ekki að tilætluðum notum. Jeg kvart-
aði ekki við neinn um þetta og vissi enginn fyrst af
því nema Björn Blöndal. En í myrkrinu sækja að and-
vaka manni allskonar fáránlegar hugsanir, og gaf jeg
þeim oft lausan tauminn. Það sótti á mig þunglyndi
og ömurleiki, sem meir og meir fór að gera vart við
sig á daginn. Það var margt, sem mjer fanst ama að
og ímyndaðar sorgir sóttu mig heim. Jeg var að reyna
að hrista þetta af mjer, en mjer tókst það ekki. Þeg-
ar leið fram að jólafríinu ágerðist svefnleysið æ meir,
en meðan jeg var allan daginn áhlaðinn, sakaði það
ekki mikið. ]eg fann ekki mikinn mun á mjer við námið
og heldur ekki í undirbúningstímunum. Aðeins kveið
jeg fyrir nóttinni, og stundum kom það fyrir að jeg
var ekki sofnaður, þegar morgunbjallan hringdi, og
meir en viku, þá síðustu fyrir fríið, fanst mjer að mjer
hefði ekki komið blundur á brá, en verið getur að
jeg hafi mókt eitthvað þó mjer ekki fyndist það. —
Svo kom jólaleyfið. ]eg var þá einn, því Kolbeinn fór
austur á Bakka, og nú voru ekki skólatímarnir. ]eg
fór þá á fætur á rjettum tíma og fór vestur í her-
bergi okkar Kolbeins og sat þar mestallan daginn
og lokaði að mjer. ]eg forðaðist pilta og mjer fanst
jeg þurfa að vera einn með mínar miklu sorgir og
ömurleika.
Thorgrímsen tók eftir því, að jeg var öðruvísi en
jeg átti að mjer, og fólkið varð þess vart, að jeg var
nær því alt af inni. Svo annan í jólum kom hann upp
til mfn. Þegar jeg heyrði hver það var, þá opnaði
jeg. Hann kom inn og settist og spurði, hvort nokk-
uð gengi að mjer. Jeg vildi fyrst ekkert um þetta
tala, en með Ijúfmensku sinni og miklum »takti«, tókst
honum að vinna bug á mjer. Og er jeg ætlaði að
segja honum um allar sorgir mínar, voru þær eigin-
lega engar. En svo sagði jeg honum frá hinum hræði-
legu nóttum, og þannig komst hann að svefnleysi
mínu. Og er hann hafði spurt mig spjörunum úr um
það, sagði hann við mig, að jeg skyldi koma út með
sjer. Svo fór hann með mig beina leið til Jónassens,
af því að hann var læknir skólans, og þar varð jeg
svo aftur að segja frá þessu og svara þaulspurning-
um læknisins. Hann var mjer fjarskalega góður, því
hann var ljúfmenni hið mesta, og svo gaf hann mjer
ópíum-dropa og átti jeg að taka 30 um kvöldið og
svo að koma til hans næsta dag. — Um kvöldið
háttaði jeg snemma og tók dropana, en jeg fann ekki
til svefns; svo lók jeg aðra 30 eftir hálftíma, og er
jeg ekki sofnaði strax, leiddist mjer þófið og tók aft-
ur 30, og þá sofnaði jeg og vaknaði ekki fyrri en kl.
8 næsta morgun nokkuð þungur í höfðinu. Um dag-
inn fór jeg til læknisins. Hann sagði að jeg mætti
ekki alt af liggja í bókum; jeg yrði að fá góða
hreyfingu á hverjum degi og tiltók, að jeg ætti að
ganga »stóra rundt«, en það var suður Mela, upp
með Oskjuhlíð, og niður hjá Skólavörðu og heim;
þetta átti jeg að gera um miðjan daginn, á morgn-
ana átti jeg að ganga inn á »hlemm«, það var brúin
yfir Rauðará og var talið í óbygðum, svo langt var
það fyrir innan bygt ból bæjarins. Svo átti jeg helst
að fá mjer góða göngu á kvöldin áður en jeg færi
að sofa. Svo átti jeg að hafa sjóböð á hverjum degi,
og helst að drekka eina flösku af bjór á dag. Því
neitaði jeg algerlega, og var þeirri kröfu slept. Thor-
grímsen hafði boðist til að gefa mjer bjórinn með
morgunverði. Eftir nýárið byrjaði þetta reglulega. Allir
voru mjer svo undragóðir, bæði kennarar og piltar og
fleiri. Thorgrímsen og frú hans vildu alt fyrir mig gera.