Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 5

Ó Ð I N N
53
Ófu dagar
og áratugir
langan vcf
frá vöggu minni. —
Sje jeg gullþræði
glitra í vefnum —
mjúk er móðurhöndin.
Vesall maður,
veikgeðja,
sonurinn yngsti,
syrgir beisklcga. —
Grimmar nornir
gátu’ ei unnað mjer
að kyssa hönd þína heita.
Sólti jeg heim
á hugarvængjum
marga nótt
— myrka og kalda —
en aldrei lifði jeg
svo auma slund,
að ekki logaði
á lampa þínum.
Visnið sóleyjar1)
vinir mínir —
eignist göfuga gröf.
Berið þá liinstu
hjartans kveðju —
manns og barna
— blessaðri móður.
Ivonráð skáld Vilhjálmsson kvað þelta kvæði
um Sigurjón látinn:
Lætur lággeng að Laxamýri
skammdegissól skini varpað.
— Verður ei veglegri vinarkveðja
framliðnum flult frægðarmanni.
Dreifast draumljúfir í dáins sölum
geislar guðbornir um grátnar brár
og öndvegi autt á hinn æðri bekk
óðalshölda okkar hjeraðs.
Hjer er höfðingi hniginn í val,
starfsþegn slórhuga og slyrkur hjeraðs,
kappgjarn kjarkmaður kunnur að dáðum,
fengsæll á fje og flestan sigur.
Loks hefir örent öldurmenni
hallað höfði hæru-hvílu
síðasta sinn að svölum bólslri
eftir afreksverk æfidags.
Hjer er gestgjafi genginn til hvíldar
veitull og mildur vegfarendum.
Fundu það flcstir, er fyr og siðar
lögðu leiðir um Laxamýri.
Herm þú mjer hjerað: hver hefir slikur
lagt niður vopn að loknu slarfi
og unnið þjer afrek öllu meiri
síðari og fyrri sona þinna?
Ilver hefir garð sinn gert svo frægan
og aðdáanlegan aðkomumanni,
girt hann og grætt og gagni auðgað,
reist stórhýsi svo slvrk á grunni?
Hver hefir látið Laxár gull
ávaxtast eins, okkar manna?
Ilver hefir engjateig eftir látið
frábærri að fegurð og frjóscmi?
Yndi og ágæti óðalsjarðar
heillaði hug þinn og hjelt þjer föstum,
þegar stilti streng straumkvik elfur
og laxar Ijeku í Ijósum hyl,
I>að er hugboð milt: að liingað vitji
önd þín oftsinnis frá æðra heimi,
þegar æðaifugls aftna og morgna
móðurkvak frá mari ómar.
Vara munu verk þín og verða metin
fögur fyrirmynd framtiðarþjóð,
meðan lætur um Laxár-fossa
siðgöngul sól sveipað eldi.
Búin er þjer hvila við brúðar lilið
á fjarlægri strönd í fjalla skjóli. — '
Angar þar yfir Eyjafjarðar
glitofin grund gullnum blómum.
1) Skáldið hjelt á nokkrum sóleyjarblómum og stráði
þeim á kistu hennar í grörinni.