Óðinn - 01.07.1926, Blaðsíða 25

Ó f) I N N
73
Ólafur Jónsson
°g
Guöríður Ámundadóttir.
í okt. 1925 höfðu hjónin Ólafur hóndi Jóns-
son og Guðríður Ámundadóttir í Vestra-Geld-
ingaholti í Gnúpverjahreppi gullbrúðkaup sitt.
Á þessum heiðursdegi þeirra heimsóttu þau fj'r-
verandi og núverandi sóknarprestur og nánustu
ættingjar og vinir, og bárust hjónum þessum
ágætar gjafir bæði frá sveitungum og börnum.
Ólafur jónsson
erfæddur á For-
sæti í Landeyj-
um 5. jan. 1847
og er sonur síra
Jóns Eiríkssonar,
sem síðast var
prestur á Stóra-
núpi. Móðir hans
var Guðrún Páls-
dóttir, dóltur-
dóttir síra Por-
valds Böðvars-
sonar sálma-
skálds. Kona ÓI-
afs, Guðríður, er
dóttir Ámunda
Guðmundssonar
bónda á Sandlæk, Loftssonar, hónda í Langholti,
og konu hans Guðríðar Guðmundsdóttur, er var
dótturdóltir Ámunda Ámundasonpr snikkara.
Voru það hin mestu myndar- og nlerkishjón og
af bestu ættum.
Árið 1875 reistu þau ólafur og Guðríður bú í
Vestra-Geldingaholti og bjuggu þar allan búskap
sinn. Voru þau fyrstu hjónin, er Valdimar bisk-
up Briem gaf sainan, en hann var þá prestur í
Hrepphólum. Heldur voru efnin smá, er hjón
þessi byrjuðu með, og þar við bættist, að brátt
hlóðst á þau ómegð mikil. Eignuðust þau 13
hörn og komust 10 þeirra til fullorðinsára. Má
því nærri geta, að bæði þurfti atorku og útsjón
til þess að sleppa klaklaust fram hjá skerjum ör-
birgðar og vesaldóms. En það mun rauplaust
almannarómur þeirra, er til þekkja, að það
hafi tekist svo, að þeim sje til sæmdar og ann-
álsvert. Pegar þau Ijetu af búskap, 1920, þá
höfðu þau ekki aðeins komið börnum sinum
fram, heldur einnig bætt ábýlisjörð sína stórum
og safnað nægum efnum til elliáranna. Það er
ekki ný saga, að sveitamenn í erfiðum kring-
umstæðum verði mikið á sig að leggja til þess
að sjá sjer og sínum borgið, en óvíða mun það
hafa verið gert af meiri einlægni og áhuga en
á þessum bæ. Bæði hjónin voru sístarfaandi,
meðan kraftar og heilsa leyfðu, jafnt á heimilinu
sem utan þess. Stundaði ólafur þannig um langt
skeið sjóróðra í verstöðvum við Faxaflóa, milli
þess sem hann vann að búi sinu, en húsfreyja
stjórnaði á meðan heimilinu með miklum skör-
ungsskap með
allan barnahóp-
inn.
Á heimili þess-
ara hjóna var alla
tíð gestkvæmt.
Tóku þau öllum
gestum, sem að
garði bar, jafnt
skyldum sem
vandalausum,
með hinni ein-
stökustu alúð og
gestrisni; það átti
við þar, að gest-
um hafi fundist
sem þeir væru
komnir i kon-
ungshöll, en ekki fátæklegan sveitabæ, svo var
ylurinn hlýr og ástúðin mikil, sem þeir nutu,
jafnt á fyrstu og erfiðustu árunum eins og síðar,
þegar efnin ukust.
Síðan hjón þessi ljetu af búskap hafa þau
dvalist á heimili sonar síns, Iíjartans, sem tók
við af foreldrum sínum. Hin börnin, af 8, sem
enn eru á lífi, eru þessi: Maria og Jón, nú í
Vesturheimi, Lára, Guðrún, Anna og Þórdís og
Ólafur stúdent, öll atorkusöm og mannvænleg.
Allir sveitungar og vinir þessara hjóna árna þeim
alls góðs á elliárunum og óska, að þau finni nú
hjá öðrum þann yl, sem gestir og gangandi nutu
áður fyr á heimili þeirra. — Sveilungur.
Til hjónanna Ólafs Jónssonar og Guðríðar
Ámundadóltur í Vestra-Geldingaholti á gull-
brúðkaupsdegi þeirra 21. okt. 1925. Undir nafni
barna þeirra:
Ólafur J ónsson.
Guðríður Ámundadóttir.