Óðinn - 01.07.1931, Síða 14

62
ÓÐINN
1930 og mjög er til vandað um prentun og all-
an frágang. Blöð: Fjallkonan, Þjóðólfur, Aug-
lýsarinn, Elding, Ingólfur, Lögrjetta og Vísir
o. s. frv. Tímarit: Verði ljós! Nýtt kirkjublað,
Læknablaðið, Dýraverndarinn, Tímarit Verk-
fræðingafjelags íslands, Ljósmæðrablaðið, Freyr,
Mentmál o. s. frv.
Síðan Fjelagsprentsmiðjan flutti í Ingólfstræti,
hafa þessir prentarar verið þar verkstjórar: í
setjarasal: Gunnar Einarsson og nú Þorvaldur
Þorkelsson. 1 prentsal: Jóh. Sigurðsson, Vil-
helm Stefánsson og nú Einar Jónsson. En vjel-
setjarar hafa verið: Jakob Kristjánsson, ólafur
Sveinsson, Þorvaldur Forkelsson, Kristján A.
Ágústsson, Arngrímur Ólafsson, Hafliði Helga-
son, Ólafur B. Erlingsson, Halldór Ó. Halldórs-
son, Sigurður ólafsson, Guðmundur Eiríksson,
Pjetur Stefánsson. Annað starfsfólk, sem þar hef-
ur unnið lengi: Axel Ström, Árni Guðlaugsson,
Þorsteinn Ásbjörnsson, Hrólfur Benediktsson,
Jakobína Benediktsdóttir, Súsanna Ásgeirsdóttir,
Júlía Guðnadóttir og Dýrunn Jónsdóttir.
Alls er starfsfólk prentsmiðjunnar 25 manns.
Vöxt og viðgang Fjelagsprensmiðjunnar á síð-
ustu árum má þakka dugnaði forstjórans, Stein-
dórs Gunnarssonar. Hann hefur stjórnað prent-
smiðjunni af kappi og forsjá, margofl farið ut-
an til þess að afla nýtísku vjela og Iagt mikinn
hug á að verða á undan öðrum að taka upp
þær nýjungar í prentlist, sem hann hefur sjeð,
að hjer mættu að gagni koma.
st
Skýringar
á nokkrum orðum í Sæmundareddu og ýms-
ar athuganir um skáldlegt gildi hennar.
Non dubilo fore plerosque, Allice,
qui lioc genus scripturcte leve et
non salis dignum summorum vi-
rorum personis judicent, elc.
Cornelius Nepos.
Mjer kæmi ekki á óvart, þótt nokkrir kynnu
að telja mjer til ofdirfsku, er lítt hef við fræði
fengist, er jeg nú gerist svo djarfur, að vaða ó-
boðinn inn á svæði lærðra manna. Það kann
að líkjast frekju þeirra ofbeldisseggja, er ráða
inn yfir landamæri nágranna sinna og taka þar
til heyskapar heimildarlaust. Hins fer jeg heldur
ekki dulinn, frekar en sagnaritarinn Cornelius
Nepos, er hann er að hefja frásögn sína »um
fræga herforingja«, að efni það, er jeg nú ætla
að rita lítið eitt um, kunni sumum að virðast
of ljettvægt, — að minsta kosti eigi nægilega al-
þýðlegt og skemtandi, til þess að tímarit vor
ljái því rúm. Eddukvæðin sjeu of myrk, forn-
yrt og þungskilin til þess að geta orðið almenn-
ingseign. Rjett er þetta að nokkru leyti, ef engin
bót er á ráðin, en einmitt þessa vegna er það,
að jeg rita þessa grein. Hún er skráð í því skyni,
að ýta við norrænufræðingum vorum, sem að
»dottað« hafa nú um skeið, eins og hinn ágæti
Hómer, til þess, að þeir nuddi nú stírur úr
augum, hefjist handa og semji ítarlegar skýr-
ingar á kvæðum Sæmundareddu. Þau hljóta þá
að verða alþjóð að eign.
í æfisögu Jónasar Hallgrímssonar þeirri, er
Hannes Hafstein reit framan við kvæði hans ár
1883, telur Hannes, að Jónas hafi tekið þýska
skáldið Heinrich Heine sjer til fyrirmyndar og
orðið fyrir skáldlegum áhrifum þaðan. Þetta
kann rjett að vera að einhverju leyti, þó að
minstu. »Dælt es heima hvat«, mælir forn orðs-
kviður. Jónas hefur alls ekki þurft að seilast út