Óðinn - 01.07.1931, Side 36

ÓÐINN
Ásgeir Ásgeirsson fjármálaráðherra.
Mann tók við fjármálaráðherraembættinu af Einari
Árnasyni í pinplokin á síðastliðnu sumri. Fæddur er
hann 13. maí 1894,
sonur Ásgeirs Ey-
þórssonar fyrrum
kaupmanns og Jens-
ínu Matthíasdóttur
frá Holti í Reykja-
vik, sem dáin er
fyrir nokkrum ár-
um. Hann tók stúd-
entspróf 1912 og
guðfræðispróf við
háskólann hjer 1915.
Var svo um hríð
erlendis og síðan
við störf í Lands-
bankanura par til
hann 1918 varð
kennari við Kenn-
araskólann. 1926 var
hann setturfræðslu-
málastjóri og fjekk
það embætti næsla ár. Frá 1924 hefur hann verið rit-
stjóri og útgefandi »Mentamála«, Hann hefur frá 1923
verið þingmaður Vestur-ísfirðinga, og 1925 var hann
kosinn í millipinganefnd í bankamálum og dvaldi þá
um tíma erlendis til þess að kynna sjer þau mál. Hann
var þá einnig fulltrúi íslands á norrænum kennarafundi
og á fundi norrænna þingmanna í Finnlandi. 1930 varð
hann forseti sameinaðs alþingis og fjekk einróma lof
fyrir ágæta og giæsilega framkomu í þeirri stöðu á
1000 ára afmæli alþingis. — Kona hans er Dóra Pór-
hallsdóttir biskups Bjarnarsonar.
kom inn í biðstofu og eftir örlitla stund er mjer
boðið inn. Mjer brá í brún, er inn kom og jeg sá að
tannlæknirinn var kona mikil og tiguleg. Mjer datt í
hug að hlaupa á dyr, þvt aldrei hafði mjer dottið í
hug að láta konur fjalla um tennur mínar. En jeg
fyrirvarð mig fyrir að þjóta á braut og settist í djúp-
an stól, og alt í einu klemdist hann um handleggi
mína og jeg sat þar sem í gildru. Konan kom með
töngina og kvaðst ætla að finna hvar jaxlinn væri.
Jeg fann alt í einu stóran rikk og hún kom með
jaxlinn út. Svo leysti hún mig úr læðingi, Þetta alt
tók nokkrar sekúndur, en það kostaði þjár krónur,
sem var mikið verð þá. Það verð jeg að segja, að
enginn tannlæknir hefur tekið úr mjer tönn betur
en þessi kona, enda komst jeg að því seinna, að hún
var fræg um alia Európu fyrir tannlækningar sínar.
Jeg fór svo heim og lagði mig fyrir um stund, og
svo lagði jeg af stað út til Græsted. Næsta dag
messaði jeg þar og tónaði í fyrsta sinni á æfinni. Jeg
var ekki eins feiminn eins og jeg var þegar jeg
hálfu ári seinna tónaði í fyrsta sinn í Dómkirkjunni
í Reykjavík. Jeg var dálítið hreykinn með sjálfum
mjer yfir því að Skovgaard-Petersen hafði beðið mig
að taka messu sína og fermingu; það sýndi mjer
traust hans, en varð þó allshugar feginn að sleppa,
því jeg treysti mjer ekki til þess.
Jeg haiði lofað H. P. Hansen, sem þá var höfuð-
ritari (Redactions-sekretær) hjá »Kristelig Dagblad*,
að yrkja fyrir hann titilkvæði í Almanak, sem hann
var að stofna til og átti að heita: »Hjemmets Al-
manak« eða eitthvað á þann veg.
En þetta hafði dregist hjá mjer. Einn dag síð-
degis kom hann til mín og sagðist þurfa að fá kvæð-
ið seinast næsta morgun. En nú stóð svo á, að kl. 6
þá um kvöldið átti jeg að fara af stað í leiðangur til
Borgundarhólms og vera þar fjóra daga á ferðalagi.
— Jeg afsakaði mig því, og þótti honum slæmt. Svo
lagði jeg af stað með litlum eimbát, að stærð og
byggingu svipaðan »Suðurlandinu«. Vjer fengum versta
veður, storm og mikinn sjógang; getur sjór orðið af-
arslæmur í Eystrasalti, vegna þess hve grunt það er.
Brátt tók einn og einn að týnast úr tölunni í reyk-
ingasalnum. Að lokum var jeg einn eftir og leið þá
svo vel, er jeg hafði einn reykingaskálann til umráða,
að jeg fór að yrkja og orti kvæði undir sama lagi
og Víkingabálkur. Það hafði yfirskrift: »Vnglingen«
og byrjaði þannig:
Der er Roser paa Kind,
Der er Ild i hans Blih,
Der er Rhytme og Takt i hans Skridt. —
Jeg skrifaði það með blýanti og um morguninn, er
jeg kom til Rönne, sendi jeg það óhreinskrifað til
H. P. Hansen. Jeg sá aldrei þetta Almanak, en las
í bókafregn um það, þar sem þessu kvæði var sjer-
staklega hrósað. Svo gleymdi jeg kvæðinu þangað til
löngu seinna. Um það á sínum stað.
Mjer þótti gaman að koma til Borgundarhólms.
Jeg hjelt samkomu í Rönne og þremur öðrum stöð-
um. Síðasti staðurinn hjet Allinge og er dálítið þorp
hinum megin á eynni gegnt Rönne. Þegar jeg kom þang-
að, var enginn að taka á móti mjer og fjekk jeg að
vita að kvorki presturinn eða bæjartrúboðinn væru
heima. Samt sá jeg auglýstar samkomur þar um
kvöldið, þar sem jeg átti að tala. Mjer fanst jeg vera
þar eitthvað einmana og leið ekki sem best. Svo á
tilsettum tíma fór jeg á fundarstaðinn.'. Fólk var að
safnast saman. Það var fremur lítið samkomuhús,
Iítill salur og forstofa fyrir framan. Á bekk í forstof-