Óðinn - 01.07.1931, Blaðsíða 37

ÓÐINN
85
unni sat lögregluþjónn og fanst mjer hann horfa á
mig með athygli. Svo byrjaði jeg samkomuna og þótti
leitt að enginn var þar til þess að kynna mig fólkinu
eins og átti sjer stað annarsstaðar. Þegar samkoman
var vel byrjuð, sá jeg fram í forstofunni að tveir nýir
lögregluþjónar voru þar komnir. Mjer datt í hug,
hvort nokkuð mundi vera ólöglegt við samkomuna,
eða að jeg væri eitthvað tortryggilegur í augum lög-
reglunnar. Þegar jeg hafði talað og búið var að
syngja sálminn á eftir, kunni jeg ekki við að fara
fram á samskot á eftir eins og vant var að vera á
samkomum mínum; en það þurfti jeg aldrei að gera
sjálfur, heldur annaðist viðkomandi prestur eða fund-
arstjóri það. Jeg sleit svo samkomunni, og fólk fór
að fara. Jeg sá að tveir lögregluþjónarnir voru farnir
en einn sat eftir. Enginn var til að fylgja mjer til
náttstaðar míns og gekk jeg því einn niður einmana-
legan og brattan stíg, Það var orðið dimt. Jeg heyrði
fótatak þungt bak við mig og mjer datt í hugi:
»Skyldi það vera lögregluþjónninn, og kæmi og legð
hönd á öxl mjer til að taka mig fastan. Jeg hvatti
þó ekki sporið og leit ekki aftur, því samviskan var
góð. Alt í einu er sagt með gildum róm við hlið
mína: »Gott kvöld!« Jeg leit við, það var lögreglu-
þjónninn. Jeg bauð gott kvöld og beið átekta. Hann
sagði: »Jeg heiti Frederiksen og langaði mig til að
þakka yður fyrir yðar góðu ræðu. Jeg hugsaði að
það ættu að verða samskot til styrktar málefni yðar.
Jeg tók með mjer tvær krónur til þess; gerið svo
vel að taka við þeim«. Jeg var nærri farinn að
skellihlæja; ekki að manninum, heldur að sjálfum
mjer. Hann fylgdi mjer heim og við töluðum um
andleg efni. Hann var vel trúaður maður. Næsta
morgun fjekk jeg boð frá skólakennara þar í bæn-
um að finna sig. Það var aldraður maður og bjó
með systur sinni. Jeg kom inn í stofu hans, og með-
an hann vjek sjer fram, fór jeg að skygnast í bóka-
skáp hans; hann átti fjölda bóka. Jeg rak fyrst aug-
un í Postillu Helga Hálfdánssonar og Helga kver
og ýmsar aðrar íslenskar bækur. Þegar skólakennar-
inn kom inn aftur og við fórum að tala saman, kom
í ljós að hann var íslandsvinur hinn mesti, og las og
skildi íslensku. Hann var í brjefaskiftum við Morten
Hansen, skólastjóra, og var mjög fróður um ísland.
Jeg hef því miður gleymt nafni hans. Frá Allinge
fór jeg til Rönne og þaðan til Kaupmannahafnar. —
Þar dvaldi jeg svo til laugardagsins 19. október.
Þá hafði verið, eftir beiðni sjera Busch í Böveing, gerð
viku ferðaáætlun. Atti jeg að vera í Bövling sunnu-
dag og mánudag og fara þaðan til Lemvig á þriðju-
Bjarni Ásgeirsson bankastjóri.
Hann er fæddur á Knararnesi á Mýrum 1. ág. 1891,
sonur Ásgeirs Bjarnasonar bónda þar og Ragnheiðar
Helgadóttur fráVogi
á Mýrum. Tók próf
í Verslunarskólan-
um hjer 1910 og
á Hvanneyrarskóla
1913, en 1916-17
var hann við land-
búnaðarnám í Nor-
egi og Danmörku.
Hann rak búskap í
Knararnesi 1915—
21, en keypti pá
Reyki í Mosfells-
sveit og hefur búið
par siðan. Hefur
hann ráðist par í
framkvæmdir, sem
eru einstakar hjer
á landi, reist gróð-
urhús með hvera-
hita og eru ræktuð
par blóm og ýmsar matjurtir, sem ekki þrífast hjer við
venjuleg skilyrði. Eru afurðir paðan seldar á vissum
dögum á torgum hjer í bænum. Frá 1927 hefur hann
verið pingmaður Mýramanna og einkum beitt sjer fyrir
búnaðarmál á alpingi. Hann hefur um hríð átt sæti í
stjórn Búnaðarfjelags fslands og i stjórn Mjólkurfjelags
Reykjavíkur. í ársbyrjun 1930 var hann skipaður banka-
stjóri við Búnaðarbankann. Kona hans er Ásta Jóns-
dóttir skipstjóra í Reykjavík.
dag. Miðvikudaginn átti jeg að tala í Struer og halda
síðan á fimtudag til Odense og tala þar föstudags-
kvöld og koma aftur á laugardag til Kaupmanna-
hafnar.
Af öllum mínum ferðum í Danmörku á því ári,
átti þessi ferð að ferða einna æfintýralegust, svo að
jeg verð að skrifa nokkuð ítarlega um hana. Laug-
ardaginn lagði jeg svo af stað frá Kaupmannahöfn
og var mestan hluta dagsins á ferðinni, því að þetta
er krókaleið. Á Eimferjunni yfir Stóra-Belti hitti jeg
mann frá Álaborg, úr K. F. U. M. Hann tók' mig
tali og spurði, hvort jeg gæti ekki komið til Ála-
borgar og talað við Unglingadeildina; það liti út fyrir
að þar væri að vakna andlegur áhugi, »vakinn af
þeim Edvardi og Gunnari vinum yðar«, sagði hann.
Jeg sagði að jeg ætti þess engan kost, því þessi
Jótlandsferð væri svo skorðuð, að jeg gæti þar engu
um þokað, en brátt liði að heimferð minni til íslands.
Jeg bað hann að bera drengjunum kveðju mína og