Óðinn - 01.07.1931, Qupperneq 39

ÓÐINN
87
minn er minn og jeg er hans«. Jeg byrjaði að tala
um smá-syndirnar og smá illa vana, sem hindra guðs-
lífið á hjarta-akri vorum og talaði viðstöðulaust í
hálftíma. Jeg fann, hvernig áheyrendurnir lyftu mjer
og fylgdust með með brennandi athygli. — Þegar
samkoman var búin, bjóst jeg við að kynnast hinum
og þessum, en þá komu þeir til mín, vinir mínir,
Edvarð og Gunnar, og sögðu: »Það eru ýmsir drengir,
sem langar til að tala við þig einslega«. Mjer var
eiginlega ekkert um það, en sagði auðvitað, að jeg
skyldi gera það, ef til væri slíkur einverustaður. —
Mortensen auglýsti svo, að allir þeir, sem vildu tala
við mig, gætu safnast saman í stofu inn af fundar-
salnum, og þar væri lítið herbergi bak við, þar sem
jeg gæti talað við einn og einn. Jeg fór þangað inn
og beið átekta. Svo kom inn 16 ára piltur, skósmiðs-
lærlingur, Emanuel að nafni. Hann virtist vera sorg-
bitinn. Jeg spurði hann, hvort það væri einhver
»yrðlingur«, sem angraði hann. Hann kvað svo vera,
og svo sagði hann mjer frá ástríðu sinni, sem hann
fjelli alt af fyrir og hindraði sig í að gefa Guði hjarta
sitt. Jeg talaði við hann og bað með honum stutta
bæn. Svo fór hann og annar kom, og var það sama
sagan með breyttum »yrðlingum«. Jeg talaði við þá,
hvern á fætur öðrum. Sjötti drengurinn hafði að eins
það fram að bera, að biðja mig að biðja með sjer
um það, að hann mætti standa sem rjettur fermingar-
drengur fyrir Guði næsta vor. Jeg gerði það, og svo
spurði jeg hvort nokkrir væru nú eftir. »Já, það eru
margir enn þá«. »En nú er kl. orðin 11, og hvað
verður sagt heima hjá ykkur þegar þið komið svona
seint?« spurði jeg. Hann sagði: »Það gerir ekki svo
mikið til núna, því það er stór eldsvoði á ferðum hjer
í bænum, það er stórt »timbur-lager« að brenna«.—
Jeg gekk svo með Ingeman litla, hann varð seinna
garðyrkjumaður, fram í biðstofuna. Þar sátu enn þá
12 piltar, sem jeg hafði ekki talað við, ásamt þeim
sex, sem höfðu verið inni hjá mjer. Hljóðir og þegj-
andi sátu þeir, piltar frá 14—18 ára, og biðu eftir
nokkurra mínútna samtali, en stofan var þeim megin
á húsinu, er sneri að bálinu. Það var svo bjart í
stofunnt að gasljósanna gætti varla. Jeg varð svo
gagntekinn af einhverju, nærri því dularfullu, að sjá
þessa sýn, 18 stálpaða pilta svo hljóða og hugsandi
um sín andleg efni, að þeir hirtu eigi um að fara út
til að vera við hið mikla bál. Jeg sagði svo við þá
alla: »Jeg veit, hvað yður er öllum á hjarta, og það
gagnar svo lítið að segja mjer það, það er betra að
þið farið heim til yðar og segið Drotni það í ein-
rúmi, en nú skal jeg segja yður eina litla sögu áður
en vjer skiljum«. Svo sagði jeg þeim söguna af unga
manninum í Nain, sem dauður var og fjekk lífið aftur
að gjöf og útlagði hana fyrir þeim um hið andlega
líf sem Jesús vill gefa þeim, sem í einlægni koma til
hans. Síðan sagði jeg: »Svo skulum vjer allir biðja
saman*. Síðan fjellu þeir allir á knje, og jeg bað
stutta bæn fyrir þeim, svo innilega sem jeg gat, og
ætlaðist svo til að alt væri búið, en er jeg sagði
amen, þá hóf einn af piltunum, latínuskólapiltur, upp
raust sína og bað stutta bæn, nokkrar setningar, svo
heitt og innilega, að það var eins og neyðaróp úr
djúpinu. Síðan báðu þeir hver af öðrum hátt með
sínum titrandi drengjaröddum. Það voru nærri því eins
og flugeldar, sem sendir væru upp í sjávarháska. —
Jeg hef aldrei fyr eða síðar heyrt neitt líkt. Og yfir
oss lýsti eldbjarminn frá hinu mikla báli. — Svo stóð-
um vjer þegjandi upp og án nokkurra orða tókumst
vjer í hendur og hver fór heim til sín. — Þegar allir
voru farnir hafði jeg langt samtal við framkvæmdar-
stjórann um drengina, hvernig best væri að hjálpa þeim.
Síðan um miðnættið gengum við út á leið þangað,
sem jeg hafði næturstað; leiðin lá fram hjá bálinu.
Fjöldi af fólki var þar, en ekki hittum við einn ein-
asta af þeim 18. —
Næsta dag gekk jeg um kring og hitti eins marga
02 jeg gat af piltunum, og um kvöldið kl. 8]/2 komu
þeir allir á járnbrautarstöðina til þess að kveðja mig.
Þeirri stund þar á járnbrautarstöðinni gleymi jeg aldrei.
— Jeg var svo heppinn að verða einn í klefa, enda
veitti mjer ekki af því að fá að vera einn með hugs-
unum mínum og tilfinningum. Jeg notaði tímann til
að biðja fyrir öllum þessum piltum, sem þráðu frelsið
og gleðina í Guði. Meðan hraðlestin brunaði suður
Jótland og jeg hafði næði til, var jeg að hugsa um
þennan atburð, sem jeg hafði fengið að vera sjónar-
vottur að; olli sú spurning mjer kvíða. Hvað verður
úr þessari hræringu? Verður það bóla sem hjaðnar
eða upphaf að dýrðlegu trúarlífi hjá þessum ungu
mönnum og piltum.
Jeg kom til Odense kl. 3V2 um nóttina og sat til
morguns í biðsal stöðvarinnar og notaði tímann til
að skrifa pittunum smábrjef, ef verða mætii til upp-
örfunar. Kl. 7V2 fór jeg svo upp í bæ, þangað sem
jeg hafði mitt heimili þá í Odense, en það var hjá
kórdjákna Axel Nielsen, sem jeg hef áður getið um.
Hann var kvæntur systur þeirra bræðranna Busch í
Bövling. — Um kvöldið hjelt jeg svo samkomu þar
í bænum og fór næsta dag til Khafnar.
Nú var að eins eftir stuttur tími af Danmerkur-
veru minni. Það var ákveðið að jeg færi með s/s