Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1899, Qupperneq 14

14
heíur verið getið, og má skifta þeim í ýmsa flokka
eftir lögun blaðanna.
1. Lyngblaðið. Blöðin eru mörg en lítil venju-
lega meira eða minna mjó. Blaðrendurnar beygj-
ast niður á við og ná stundum hér um bil alveg
saman eins og t. a. m. á krækiberjalynginu. A
endilöngu blaðinu sjest að neðan renna á miðjunni,
er hún nálega lokuð af hárum, er vaxa í röndum
blaðsins. Neðra borð blaðsins er þannig verndað
fyrir skaðlegum áhrifum loftsins. Efra horð blaðsins
er þakið þykkri yfirhúð og á því eru engin öndun-
arop. Yfirhúð neðra borðsins er miklu veigaminni
og þar eru öndunaropin inni í blaðholinu, er kemur
fram við það að iblaðið beygist saman. Til að
komast að öndunaropunum verður þvi loftið fyrst
að fara í gegn um rennuna neðan á blaðinu, er
nálega er lokuð af hárum, áður en það kemst inn
í blaðholið. Þá fyrst, er þangað er komið, get-
ur það haft áhrif á eimingu vatnsins úr plönt-
unni gegnum öndunaropin. Að öndunaropin eru
svo vel geymd hefur hina mestu þýðingu sem vörn
gegn uppþornan. eins og auðskilið er, því að loftið
hefur greiðastan gang inn í blaðið gegnum þau.
Phyllodoce corulea hefir stærri rennur neðan á
blaðinu, en neðra borð þess er vaxið stinnum hár-
um. Beitilyng og krækiberjalyng hafa slímkenda
yfirhúð að innan og er það skoðað sem vörn gegn
þurki.
2. Blöðin eru stærri og borðmeiri. Öndunar-
opin eru neðan á blaðiuu, umhverfis þau vaxa
venjulega löng hár, sem eru flækt saman og eru
þau til varnar gegn þurki. Blöð rjúpnalaufsins
vefjast saman á vetrinn þannig að efra borð blaðs-
ins snýr út, hin yngri meira en hin eldri. Yfirhúð
\