Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1899, Qupperneq 85

85
Eftir komu sina lagði Oddur allan hug á að fá
leyfl konungs til að stefna Ingjaldshólsmálinu til
hæstaréttar. Fékk hann leyfið 22. marz, en 8. maí
var stefnan gefin út. Hann bar það helzt fyrir sig
við stjórnina að honura í ýmsum atriðum málsins
hefði verið gjört rangt til bæði af Gottrup, Páli lög-
manni, Benedikt Þorsteinssyni, Kjær varaiögmanni
og Fuhrmann amtmanni. Telur hann það fyrst að
Gottrup hafi á þinginu á Ingjaldshóli 4. og 5. nóv.
1723 sjálfur tekið þingvitni um framferði hans að
honum fjarstöddum og sjálfur tekið eið af vitnunum.
I öðru lagi telur hann það að Sigurður landþings-
skrifari hafi, þrátt fyrir það þótt hann (o: Oddur)
hafi gengist við yfirsjón sinni og orðið ásáttur um
það við Gottrup að láta deilur þeirra koma undir
gjörð tveggja manna, samt sem áður eftir ósk Gott-
rups aftur tekið eiða og vitnisburði af þeim mönn-
um, er Gottrup áður hafði tekið vitni af, og það án
þess að hafa hið fyrra skriflega þingvitni til saman-
burðar. Enn fremur barmar hann sér yfir því að
meðal vitnanna hafi verið nokkrir óvinir sínir. I
þriðja lagi klagar hann yfir að Benedikt Þorsteins-
son hafi 15. júií 1724 ritað amtmanni bréf, er sneiði
mjög nærri aru sinni, og að Páll Vídalín hafi bréf-
lega skorast undan að sitja réttinn með sér og í
bréfinu skert mannorð sitt. I fjórða lagi segir hann
að Gottrup á þingi 1724 hafi beiðst þess að bann
væri settur í haft, og sé ekki nóg með að báðir
varalögmenniruir hafi samþykt það og boðið Sigurði
landþingsskriíara að fullnægja þeirri beiðni, heldur
þar á ofan hafi þeir Páll Vídalín, Níels Kjær og
Sigurður landþingsskrifari sjálfir gjörst ábyrgðar-
menn Gottrups til þess að hann fengi vilja sínum
tramgengt. Telur hann þá hata greinilega sýnt