Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 31

III
neyttu þess þá og þíddu jakann,
sent þrumir yfir lífsins straumi;
það hjálpar lítt að kvarta um ldakann.
Kveddu nú fjöldann upp úr draumi.
B.: Heldur vildi eg með hljóðstaf einum
hörðustu vekja lif í steinum,
en vekja upp af dauða-draumi
dauðýflin, sem að takmarksvana
eitthvað í blindni áfram flana,
afllaus með seyrðum vanans straumi.
Heldurðu að nokkur hugsjón megi
hugskoti þeirra birtu færa
eða þar minsta neista næra,
svo að þeim birtist brún af degi?
Betra.er að rækta brunasanda,
berjast við jötna, temja ganda,
heldren að vekja auman anda
oddborgaranna milli handa.
A. : Jeg held jeg skilji hugsun þina:
I hilling sjerðu vonafjöllin
og vilt um eilífð á þau blina;
en skilyrðanna að skrefa völlinn
og skilningsleysis vinna tröllin
þú vilt ei hræra legg nje lið,
nema leiðin eggsljett blasi við.
B. : Jeg vil, en hvaða vopnum má
vinna þeim næturtröllum á,
sem vaninn hefur verði á.
Leiði jeg hugsjón vigs á völl,
við henni taka hlátra sköll,
þvi heimskan á hjer hástól sinn
og hábindur allan skilninginn,
svo gæfur sje hann sem sauðurinn.
En detti einhver um sannleik samt
og sjá hann hljóti, þá nær það skamt.
Pví hjer er engin einurð tii.