Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 51

höfðu farið fyr á stað og biðu okkarí fjörunni, þar sem við lentum.
Svo gengum við lítinn spöl, sem eptir var til aftökustaðarins.
En aftakan verður að fara fram á krossgötum, og hjer var aðeins
um einn stað að gera, sem sje í Eiðisvogi, hjer um bil eina mílu
vegar þaðan sem morðið var framið. Hreppstjórinn gekk á undan,
J)á komu hermenn, þá Pjetur og prófasturinn og faðir minn sinn
til hvorrar handar honum, þá Jakob og kennari minn, og milli
þeirra gekk jeg, þá enn nokkrir hermenn. Við gengum hægt, því
hált var á jörðu. Prestarnir töluðu alltaf við Pjetur; hann var
fölur, augun vóru þreytuleg og hann sá illa. Móðir mín hafði
alltaf verið góð við hann, enda þakkaði hann henni, þegar hann
kvaddi hana; hún hafði sent honum vínflösku til að styrkja sig á,
og kennari minn flutti fiöskuna. Þegar Pjetri var rjett hún í fyrsta
sinn, leit hann á prestana, til að sjá á þeim, hvort það væri ekki
synd. Faðir minn minnti þá á ráðið, sem Páll postuli gaf Tímó-
teusi, og Pjetur saup óðara góðan teyg.
Báðum megin við veginn stóðu menn, sem vildu sjá hann,
og slógust þeir með í ferðina. Meðal þeirra vóru ýmsir af fjelög-
um hans; hann heilsaði þeim og lypti stundum húfunni, en það
var sama lága klæðishúfan, sem hann hafði fyrsta sinn sem jeg sá
hann. Það var auðsjeð, að fjelögum hans þótti vænt um hann;
jeg sá líka ungar stúlkur gráta og þær reyndu ekkert til að leyna
því. Hann gekk með hendurnar á brjóstinu, og hefur likíega
verið að biðja fyrir sjer.
Við hrukkum saman, þegar hermannaforinginn kallaði svo
kaldranalega upp á aftökustaðnum, að nú skyldu þeir vera við-
búnir. Hermennirnir höfðu skipað sjer í opinn ferhyrning, er
luktist aptur, þegar prestarnir, Pjetur og nokkrir aðrir vóru gengnir
þar inn; jeg var einn af þeim sem inn fór. Þar var stór mann-
þyrping og allir þegjandi. Hæst bar fógetann, því hann sat á
hestsbaki, og hafði þristrendan hatt á hötði. Hermennirnir, sem
með okkur vóru, skipuðu sjer í ferhyrninginn, og var hark á
ferðum, meðan á því stóð. Síðan byrjaði athöfnin með því, að
fógetinn las upp dauðadóminn og konungsboðið, sem skipaði fyrir
um aftökuna.
Gröf hatði verið tekin á aftökustaðnum og yfir henni lágu
nokkur borð; við annan endann lá höggstokkurinn. Fógetinn
hatði numið staðar öðrumegin við gröfina, hinumegin var reistur
dálítill pallur og þar átti prófasturinn að standa, meðan hann hjeldi