Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 35

115
»Þá ber aptan og ár
röðul-róskrýndar brár,
þá er rósemd um dagana ljósa;
nóttin vorblíð í værð
nemur náttgalans mærð
yfir nýsprottnu knöppunum rósa.
. . . undir laufgrænum hlyn
hittir heitmey sinn vin
þegar heiðgullna kvöldstjarnan ljómar.«
Þetta er enn jafnfallegt og forðum. Jeg hef margt sjeð síðan, sem
aðrir hafa kveðið um fegurð vorsins og yndi, en ekkert fegurra
•en þetta.
Jeg skal nú ekki eyða því litla rúmi, sem þessum linum er
markað hjer, með þvi að skrifa það upp, sem nálega hvert manns-
barn kann á öllu landinu.og sungið.er í hverri veizlu og samkomu
ásamt kvæðum Jónasar og Bjarna. Það er allt svo ljett og auð-
sætt, að hver maður skilur. Það þarf og engum að benda á það,
uð það er ástin á ættjörðinni og fegurð og tign náttúrunnar, sem
fremur öllu öðru hefur laðað Steingrím til ljóða. Þar er hann
tignarbjartur og inndælastur, og það var ekki undarlegt, þó þjóðin
yrði ástfangin í skáldinu, sem ljet vorgyðjuna á sólgeislavængjum
bera frelsisíjóð sitt »heim að fossum og dimmbláum heiðum«, og
með sömu list hefur hann tengt saman ástarljóð sín um náttúruna og
■ættjörðina æ síðan. Jeg nefni sem dæmi »Gilsbakkaljóð« og »Þjóð-
hátíðarsönginn á Þingvelli« 1874. Smekkvís kvæðavinur sagði,
begar hann heyrði það kvæði, að hann vildi heldur hafa kveðið
rað eitt, en öll önnur þjóðhátíðarkvæði til samans. En með mestri
ist hljóma raddir minninganna og náttúrunnar saman í »Gilsbakka-
jóðum«. Það þarf ekki litla snilli til að taka skærasta gullið úr
■sögu Gunnlaugs og Helgu og vefa því svo inn í töfrablæju náttúr-
unnar, eins og þar er gert. »Hvalfjörður« er tæplega eins góður;
þó eru vísurnar um Hallgrím Pjetursson ágætar og maklegar. Jafn-
vel yfir ástakvæðin verður náttúran að breiða friðar og unaðar blæju
sína, til þess að, Steingrími þyki þau fullger, svo sem er í »Astin
í nálægð« og »Ástin í fjarlægð«, »Skógarsjónin« og víðar.
Það er gaman að hafa ort slík kvæði sem þessi, en það er
ekki eins mikið gaman að eiga að senda út aðra útgáfu af ljóðum
sinum aukna, þegar öll þessi kvæði hafa staðið i hinni fyrri, vit-
andi að þjóðin telur þau með þvi allrabezta, sem hún á, og væntir
eptir öðru jafngóðu eða betra. Jeg skal og játa, að mjer var mikill
hugur á að sjá þessa nýju útgáfu, þar sem nær þriðjungur var nýr,
og einkum var mjer forvitni á að sjá, hvort Steingrímur ætti enn
þá eptir að segja nokkuð fagurt um náttúruna og »sveitasæluna«.
Jeg fjekk fljótt svarið, það var »Laugardalur«:
»Vjer riðum und kvöldsól í Laugardals lönd,
hún ljómaði af rauðbrúnu felli
8*