Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 36

um engjanna grasflæmi geysivítt þönd,
um glampandi, silfurskær vatnanna bönd
og bláfell við blómgaða velli« o. s. frv.
Aldrei hef jeg sjeð bjartara sumarsólskin og fundið meira hressandi
sveitablæ yflr neinu kvæði en því. Jeg var svo heppinn að vera
annar maður í förinni, sem kvæðið segir frá, og þó tíu ár væru
liðin síðan jeg fór hana, þá breiddi kvæðið út fyrir ntjer svo ljós-
lega þá yndisdaga, að jeg varð forviða. Það var eins og jeg heyrði
blæinn þjóta í skógarlaufinu og fyndi hann svala kinnunum, kveld-
sólin roðaði viðarflatirnar fyrir vestan Brúará og ilminn legði af
viðarreyknum frá Uthlíð. Og hefði jeg búizt við apturför eða
þreytu, þá vóru hjer tekin af öll tvímæli. Eða þá »Fyrsta lóu-
kvak«. Er það ekki eins og maður sjái vorið vera að heilsa?
fjöllin bláleit í miðjar hlíðar og láglendið dökkbrúnt, þessir ein-
kennilegu litir vorsins, og aldrei eins skærir og þegar jörðin er
að fara úr vetrarfötunum. Eða »Sumarheiðríkja«, þar sem
»hver dagur nú á buxum bláurn
og blárri treyju gengur hjá.«
Þær vísur eru svo Ijettar og kátar eins og dans sumarblæsins og.
sólargeislanna og minna á: »Nú vakna jeg alhress í ilmandi lund«.
»Við leiði« er merkilega áhrifamikið kvæði. »Tí, tí« er líka svo.
elskulegar og viðkvæmar visur, að jeg get ekki gert að mjer að
minna á þær, og margt er þar gott annað. Þá eru og smávís-
urnar nýju ekki síður hárbeittar en hinar gömlu; það er merkileg
gáfa og list, að geta þjappað því saman í fjórar línur, sem aðrir
þurfa heil kvæði til, og segja það auk þess betur. Jeg verð að.
setja hjer þessa:
»Með oflofi teygður á eyrum var hann,
svo öll við það sannindi rengdust,
en ekki um einn þumlung hann vaxa þó vann,
það vóru aðeins eyrun sem lengdust.«
Það er sarna meistarastykkið eins og »Orður og titlar úrelt þing«-
o. s. frv. Yfir höfuð stendur það bezta af þessu nýja ekki hót á
baki því bezta af hinu eldra; það sýnir »Laugardalur« bezt. Það
er ekki allra meðfæri að yrkja hvert kvæði á fætur öðru nærri því
um sama efni og yrkja sig þó hvergi upp aptur.
Hjer er enginn kostur að lýsa Steingrími sem skáldi að nokkru
gagni; það verður að bíða betra tækifæris. Jeg hef aðeins drepið
á innihald kvæðanna, en framsetningin er engu síður merkileg,
einkum hvað vandlega eru heflaðir af hugsuninni og orðfærinu
allir agnúar, sem ■ á nokkurn hátt geti raskað áhrifum heildarinnar..
Við þetta kemst efni og framsetning í meira samræmi hjá Stein-
g;rími en flestum öðrurn og gerir sönginn þýðan og laðandi, og
það er vandfengin meiri ánægja og betri hvíld, en að lesa kvæði