Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 61

Haustkvœði.
Því þá pessi svörtu ský? Og því þá allt af þessi rigning?
Langir lýsandi silfurdropar
drjúpa niður af svörtum trjárn.
Haustsins blöð eru ryðlit og gul,
þau hanga öll á fölnandi stönglum,
þau, sem eru fallin, klistrast fast við ina votu vegi,
blaðæðarnar eyðast af kulda og sorg.
Pví þá þessi svörtu ský? og því þá allt af þessi rigning?
Líkt og haustlaufið fölnar og eyðist af kulda,
svo hafa burknaskógar jarðarinnar hlotið að eyðast og líða undir lok,
svo munu og himinhnettirnir einhverntíma uppleysast og verða
að dynjanda regni,
svo mun stjarnanna Ijómi slokkna likt og augu, sem missa sjónafl sitt,
heimurinn líður inn í hið mikla ljósleysi.
Skugginn i vatninu.
Þú skáldgyðja — i hreinni mynd líkist þú kvennmanni,
sem ávallt flýr undan —
að mæta þjer er líkt og að safna blómum í draumi;
jeg verð að syngja blómunum ljóð,
meðan máninn hangir á himninum líkt og silfurspegill.
Flýjandi kona, hjarta þitt er hlæjandi vor,
likt og ilmandi rósarblöð veit jeg að hendur þínar eru;
brjóst þín eru stór og frjósöm sem indverskir garðar,
fagurmynduð og hvelfd líkt og Taós heilögu fjöll,
augnatillit þitt er skjálfandi strengur, sem bifast, titrar og kveður —
Á hverju kvöldi geng jeg niður að hinu þögula vatni;
í þvi spegla sig jtvöldskýin, sem líkjast hinni blaktandi blæju þinni;
mynd þín ljær því fegurði
°g er jeg sje þig hinumegin við vatnið, hugsa jeg um það,
að sorg mín er meiri en fjarlægðin milli okkar,
hugsanir mínar beygja sig á móti þjer,
líkt og trje beygir greinamar niður í vatnið
— °g jeg elska skuggann þinn, sem speglar sig; líkt og maður,
sem kafar eptir perlum, steypi jeg mjer í hið dimmbláa djúp auga þíns;
ást min er sem titrandi skjálfandi alda,
hún eyðir mynd þinni, og það er sem hún beri hana burt,
en máninn blikar á vatnið.
V. J.