Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 46

126
Hryllileg bernskuminning.
(Eptir Björnstjerne Björnson.)
Jeg mun hafa verið eitt hvað sjö ára, þegar það bar til tíðinda,
er nú skal greina. Sunnudagskvöld eitt barst sú fregn heim á
prestssetrið, að tveir menn hefðu róið fram með Búggaströnd svo-
kallaðri við Eiðisfjörðinn og fundið þar kvennmann, er hrapað
hafði fram af björgunum; hún hafði hangið á steinsniddu rjett við
flæðarmálið. Þeir hreyfðu í fyrstu ekki við henni, en reyndu að
fá upp úr henni, hver hefði brundið henni þar niður.
Það var fimm mílna sjóvegur til læknisins, og það sem mest
reið á, var að koma henni sem fyrst inn á spítala. Hún lá hjálpar-
laus í rúmt dægur, og skömmu eptir að læknirinn kom, dó hún.
Aður hafði hún látið skilja á sjer, að Pjetri í Hagabæ væri um
þetta að kenna, en hún bætti við: »Þið megið ekkert gera honum
fyrir það«.
Hún var vinnukona á Hagabæ, og allir vissu, að það hafði
verið gott á milli þeirra Pjeturs, en hann var sonur hjónanna þar.
Og skynugir menn sáu strax, hversvegna hann hefði viljað losa
sig við hana.
Jeg man það svo ljóslega, þegar frjettin breiddist út. Það var,
eins og jeg sagði áðan, á sunnudagskvöldi, og snemma sama daginn
hafði henni verið hrundið. Það var um hásumar, í glaða sólskini,
og allir vóru fullir af kátínu heima á prestssetrinu. Jeg man, að
það var eins og drægi fyrir sólu, fólkið varð alvarlegt, fjörðurinn
þegjandalegur, og klettarnir og hlíðarnar reyndu að fela sig hvað
á bak við annað. Jeg man, að jafnvel daginn eptir var eins og*ring-
ulreið á öllu; menn vóru öðruvísi en þeir áttu að sjer; jeg fann
það á mjer, að jeg þurfti ekki að fara í skólann, og vinnumenn-
irnir slæptust, gengu frá verkunum og settu sig niður eins og það
væri sjálfsagt. Einkum sá þó á kvennfólkinu. Það var auðsjeð
á stúlkunum, að þær vóru hræddar um sig; einhver þeirra hafði
líka beinlínis orð á því, að þær mættu fara að, gá sín fyrir kall-
mönnunum. Við heimafólkið sáum það á andlitinu á liverjum
gesti, sem kom heim á bæinn, og líka á öllu fasinu, að hann gat
ekki hugsað um annað en morðið, og það sáu þeir líka á okkur.
Við heilsuðumst og tókum í höndina hver á öðrum, en þó var
eins og langt væri milli okkar; morðið var allt í kring og á milli