Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 32

II2
A. : Því meiri er þörfin, maður sæll,
að manna sig upp og vera ei þræll
lasta þeirra, sem lýta aðra.
Lítið er gagn um slíkt að þvaðra
hjer innan fjögra hússins veggja.
Heyrðu nú, kjóstu annað tveggja:
að vera skjálfandi, skekinn reyr,
sem skrjáfar í um leið og hann deyr
rjett eins og skríllinn ernjar aumur
einurðarlaus og skilningsvana,
er fleygir honum fram að bana
fullharður, úfinn skapastraumur;
ellegar nú að hefjast handa
og hlekkina brjóta af fólksins anda.
B. : Mig brestur ekki einurð til
og ekki heldur góðan vilja.
En segði jeg, hvað víst jeg vil,
þá veit jeg enginn mun það skilja.
A. : Alt má segja, svo allir skilji;
alt sem til þarf er góður vilji.
B. : En hvaða aðferð ætli þá
sje einna bezt að hafa?
A.: Að láta þá sig sjálfa sjá,
því sjón leyfir engan vafa.
Leiddu þá fram með lit og svip
og ljósi bregð á hugskot insta.
Á hörpuna töfra gríptu grip
og galdraðu fram hið allra rninsta,
sem geymist dulið geði í,
hvort geisli það er eða sortaský.
I stuttu máli: lífið leiddu
á leiksvið fram og rektu og greiddu
flókna gátu lýða lífs
og lundarfar bæði manns og vífs.