Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 50

130
hreppstjórinn, nokkrir menn úr hernum og Pjetur. En þann dag
var jeg bundinn við skólann og fjekk ekki heldur um kvöldið að
fara út á hjáleiguna.
Af því mjer var bannað þetta, fannst mjer allt málið miklu
skuggalegra. Þetta kvöld dimmdi snemma og sló dökkva á sjóinn.
En þar er ströndin ljós og víða ber og blásin. Far var mikið á
skýjunum og menn bjuggust við illviðri. Þá kom eldur upp á
prestssetrinu og gestirnir komu flestir til að hjálpa til að slökkva;
það var losað um stóra björgunarstigann, sem annars var geymdur
með fram skemmuveggnum og lá þar á hlið. Hann var ákaflega
þungur í vöfum og áttu menn ekki hægt með að reisa hann, þótt
margir gengju að í senn, þangað til faðir minn brauzt gegnum
mannþröngina, bað alla að víkja frá og reisti stigann einn. Þetta
gengur enn í munnmælum þar í sókninni og líka hitt, að hrepp-
stjórinn, ofurlítill, hnellinn og spræklegur sívalningur, tók sína
vatnsfötuna í hvora hönd og gekk með þær upp allan stigann og
allt upp á torfþakið. Þetta var undarlegt kvöld. Þessi sorti yfir
firðinum, þotið á skýjunum, óttinn sem vofði yfir öllu vegna af-
tökunnar, eldurinn og uppþotið á bænum . . . og svo dauðaþögnin
á eptir, svo hljóð og hvíslandi allt í kring, inni í hverri stofu og
úti í hverju bæjarsundi. Menn horfðu að heiman á, hve ljósið
brann rólega í gluggunum á hjáleigunni.
Þar sat Jakob skólakennari hjá Pjetri vini sínum. Þeir, sem
gengu út þ^angað, sögðu, að þeir væru að syngja sálma og biðjast
fyrir. Faðr Pjeturs og systkini komu um kvöldið sjóveg, gengu
heim á hjáleiguna og kvöddu hann. Jeg heyrði sagt, að það lægi
vel á honum, hann væri viss um að verða hjá guði næsta dag,
og það var sagt, að hann hefði beðið innilega að heilsa móður
sinni og lagt ríkt á við þau, að vera henni góð. Sumir sögðu,
að hún hefði verið með í bátnum, en ekki viljað fara heim. Þetta
var ósatt og eins hitt, að þau hefðu verið við aftökuna, og þó
var það sagt á eptir.
Undir eins og jeg vaknaði morguninn eptir, sló að mjer ótta.
Yeðrið var orðið gott, en menn tóku valla eptir þvi; allir töluðu
lágt og svo lítið, sem hægt var. Jeg átti að fá að fara með og
horfa á, og flýtti mjer að ná í kennara minn, því mjer var strang-
lega skipað að halda mjer til hans. Báðir prestarnir komu út í
prestaskrúða, við gengum niður til naustanna og fórum sjóveg
mestan hluta vegarins. Pjetur og þeir, sem með honum vóru,