Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 38

eptir að verða sjálfs sín ráðandi. Á prestssetrinu var gæðavist og-
þurftu þau þar engar áhyggjur að bera, kaupið ríflegt og föt og
fæði; en engu að síður dvaldi hugur þeirra stöðugt í óbyggðunum.
Þegar svo loks kom að því, að þau einn góðan veðurdag
sögðu upp vistinni á prestssetrinu, leituðust allir við að telja þeim
hughvarf. »Þar er ekkert annað en frosthörkur, og áður langt
um líður komizt þið í stórskuldir. Þið hlaðið náttúrlega niður
krökkunum, og af umrenningum og betlurum er nóg fyrir, guð-
sje oss næstur!«. En þau höíðu nú setið og reiknað og borið
saman ráð sín í 5 ár, og það var enginn vegur til þess að fá þeim
mjakað frá ásetningi sínum. Presturinn varð að gera svo vel og
lýsa með þeim, og um haustið gengu þau úr vistinni.
Þau hjeldu kyrru fyrir í þorpinu vetrarlangt. Vilhjálmur telgdi
viðu í bæ sinn og vann þess á milli dag og dag á prestssetrinu,
Anna sat við vefinn og hjálpaði prestskonunni með hannyrðir.
Um vorið á hvítasunnu stóð brúðkaupið. Gömlu húsbændur
þeirra, sem þau höfðu verið hjá í mörg ár, hjeldu veizluna, og
presturinn gaf þau sjálfur saman í stóru stofunni á prestssetrinu.
En er brúðhjónin höfðu kvatt, og presturinn úr glugga sínum sá
þau fjarlægjast, hristi hann höfuðið með áhyggjusvip og mælti:
»Látum unga fólkið spreyta sig; en enginn þarf að ætla sjer að-
ryðja land í óbyggðum með íjárstofni tveggja vinnuhjúa«.
Obyggðir Finnlands eru nú samt sem áður ruddar og ræktaðar
með slíkum fjárstofni. Og þó hafði presturinn að vissu leyti á
rjettu að standa.
Við ungviðið á prestssetrinu fylgdum gamalkunningjum okkar
heim til sín. Sumarlangan daginn örkuðum við gegn um græn-
laufgaðan skóginn, og um nóttina hjeldum við dansleik í nýju
stofunni þeirra. Gólffjalirnar vóru að vísu enn þá gisnar, og enn
þá stóðu ótelgd bjálkahöfuðin út í hverju horni. Það var nýbúið
að stinga fyrir ekrunni, og ekkert sáð enn þá. En í hallanum tók
rúgurinn að koma upp og grænka milli feyskinna trjekubbanna.
Unga húsfreyjan sló upp eldi á miðju svæði því, er skógbert var
orðið, og mjólkaði þar i fyrsta skipti kusu sína. Við Vilhjálmur
sátum á steini skammt frá og höfðum augun á henni, meðan hún
sýslaði þarna í brúðarklæðunum sínum sveipuð kvöldroðanum.
Hann var ekki í efa um, að hann mundi brátt verða upp-
gangsbóndi. »Bara að við höldum heilsunni, og bannsettar frost-
hörkurnar angri okkur ekki«. Það var eins og hann grunaði,