Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 69

i49
»Nei! hennar ljúfa, ljúfa hönd
skal leiða hjeðan af
minn huga, viija, ást, og önd,
og allt, sem lífið gaf.
Jeg tek á arm mitt fagra fijóð,
ef förin verður ströng,
og þú skalt, heimur, heyra ljóð
um hana, mörg og löng.
Hún ein í hjarta, ein í ást og söng«.
Hans hugur kom af langri leið
um ljós og fögur ár,
er vorsins dís að víði reið
um vestur-heiðar blár;
og brúðar skrautið bjóst nú í
hvert blóm um foldarslóð.
Hann varð að yrkja önnur ný,
og önnur fegri ljóð.
Hin gömlu, daufu brunnu á bjartri glóð.
Úr hreiðrum mændu höfuð smá,
en höfðu ei fjaðra dug;
þeirn sýndi Glóey geiminn blá
og gaf þeim öllum flug;
og móðir heima í hreiðri beið;
hún heyrði nýjan brag;
þeir ungu hjeldu hærri leið,
og höfðu fegra lag.
Þeir flugu langt í sól og sumardag.
þ. E.
Raddir framliðinna.
SAMGÖNGUR. Vjer höfum í i. árg. EIMR. (bls. n—14) haldið
því fram, að samgöngurnar væri hyrningarsteinninn undir allri velmegun
og framförum hverrar þjóðar; þær væru undirstaðan, sem fyrst yrði að
hlynna að og mesta rækt við að leggja, því upp af henni spryttu
allar aðrar framfarir. Vjer tókum og fram, að til þess að samgöngur
vorar innanlands gætu komizt i viðunanlegt horf, þyrftum vjer að fá