Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 63

,Þú átt alein þetta skraut,
þú átt gullinkransinn.’
Sett er á hana silkiskaut,
svo er hún leidd í dansinn.
,Brúðarslagur byrjar nú!
brúðguminn þinn er fríður,
þú og hann og hann og þú,’
hljóðið urn salinn líður.
,Brúðgumann valdi brúður sú
brosi þeim heimur víður.’
Álfaþjóð í brúðardansinn býður.
Konung álfar kjósa sjer,
,kóngur á hann að vera,
krónan hin er handa þjer,
hana átt þú að bera.
Dönsum, dönsum, dönsum þá!
dýrðleg er konungs ganga;
aldrei dvínar dansinn sá
dagana þeirra langa.
Fögur er króna á kóngi þeim,
kóngurinn ekki síður.
Álfar sjá um allan heim
enginn er svona fríður.’
Álfaþjóð í brúðardansinn býður.
Já, svanninn ljúfi, leiktu þjer,
þig lætur ástin dreyma,
sem vorar sælu sálir ber
í sina dýrðarheima.
Þar óma kvæðin ljúf og löng
sem laða hjörtun ungu.
Hún kann svo margán sætan sön
á sína fögru tungu.