Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 15

95
utan um annan, veltu hver öðrum um koll og risu svo upp aptur
í hinum og öðrum ömurlegum kynjamyndum. Og sjórinn var
orðinn ókyr og ægilegur — djúpir dalir og hvítfyssandi öldukambar.
Hann gekk út að borðstokknum, skorðaði sig þar fastan og horfði
niður í sjóinn. Og hafið dró hug hans að sjer nokkra stund,
sogaði hann í sig, eins og skip, sem gat hefur brotnað á; hann
gat ekki lypt honum af mararbotni. Fyrst var honum sem hann
sæi sævardýrð »Þúsund og einnar nætur« með glæsilegu höllunum,
og fögru konunum, og demöntunum og rúbínunum og smarögð-
unum. En svo breyttist það smátt og smátt, sem hann sá í anda.
Skip fóru að sigla inn á milli hallanna, eða öllu heldur sökkva
niður milli þeirra. Og svo hurfu hallirnar, eða gleymdust honum,
og skipin urðu ein eptir. Drukknaðir menn hjeldu sjer dauða-
haldi efst uppi í reiðunum; aðrir þrömmuðu fram og aptur um
þilförin — hvíldarlaust, aptur og fram, Sumstaðar dönsuðu karlar
og konur, prúðbúin, ung og fríð — það stóð víst í sambandi við
það atvik, að fólk hafði verið að dansa á skipinu i veðurblíðunni
kveldinu áður —■ og svo kom hver hámerin eptir aðra og sótti
stúlkurnar í faðm karlmannanna. Allt þetta fannst honum gerast
beint niður undan skipinu, seni hann var sjálfur á.
Og hann sagði frá þessum draumórum sínum svo ljóst og
skilmerkilega, að það fór að fara hrollur um Margrjeti i myrkrinu.
Og af hræðslu-æsingunni hefur það líklega verið, að þau tóku
höndum saman. Læknirinn fann, að höndin var köld; en mjúk
fann hann að hún var, og. lítil fann hann að hún var, og hvít
vissi hann að hún var, nema ofurlitlar hrufur á sumum gómun-
um. Og hann sleppti henni ekki — þangað til ein vinnukonan
rakst þangað inn, þóttist ætla að fara að gæta að ofninum, sem
hún annars skipti sjer aldrei neitt af. Margrjet kippti þá að sjer
hendinni og færði sig fjær honum.
Rjett á eptir fór hún inn í bæ og þau sáust ekki framar það
kveld.
En órótt var þeim báðum fram eptir nóttunni. Handabandið
brenndist inn í hug þeirra.
Honum gramdist við sjálfan sig út af því, að hafa ekki sagt
henni neitt annað og meira en þennan draumóra-þvætting, sem
auk alls annars var ljótur. En óumræðilega glaður var hann að
hinu leytinu út af því, að hún skyldi ekki hafa dregið að sjer
höndina fyr en hún gerði. Hann rjeð af því, að sjer hefði verið