Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 19

99
hennar spölkorn fyrir aptan þau, hóstandi og másandi. Hann var
farinn að bila fyrir brjóstinu og honum var örðugt um hraðan
gang. »Geturðu ekki verið samferða?«
Hún ætlaði að staldra við, en læknirinn tók fastara um hand-
legginn og greikkaði heldur sporið.
»Jeg hef líklegast ekki verið þeirn eins góð eins og jeg ætti
að vera — vinnukonunum á jeg við,« sagði hún svo eptir ofurlitla
þögn.
Hann var hræddur um, að hann liefði hryggt hana, og það
hafði hann þó sízt af öllu haft í hyggju.
»Nei, það dettur mjer ekki í hug,« sagði hann. »Mjer þykir
of vænt um yður til þess, að ætla yður nokkuð slíkt.«
Hún leit niður fyrir sig og brosti ofurlítið; en hjartað fór
heldur en ekki að ókyrrast.
»Svo það þykir yður?« sagði hún svo.
Ja, hvort honum þótti vænt um hana! Vænna en um allt
annað, vænna en um aJlt annað samanlagt, sem honum hafði
nokkurn tíma þótt vænt um, vænna en um sitt eigið líf. Hann
hafði reyndar undur lítið að bjóða henni, hlægilega, grátlega lítið
i samanburði við svo marga aðra, sem hún auðvitað ætti kost á
að fá. En um marga daga hefði hann um ekkert annað hugsað,
en að mega bjóða lienni það eina, sem hann ætti, sjálfan sig, ást
sína, umönnun sína, líf sitt. Og nú vildi hann spyrja hana, hvort
hún vildi þiggja það, verða konan sín, giptast sjer með vorinu.
Orð hans, sem hafa verið sögð svo óendanlega opt, byggðu
um stund öllu öðru út úr huga hennar, því að enginn hafði fyr
sagt þau við hana. Svo það var orðið víst, alveg ómótmælanlega
víst og áreiðanlegt, að hann elskaði hana, og hún þurfti aldrei að
efast um það framar! Hún gleymdi föður sínum, síhóstandi og
síblótandi skammt á eptir sjer. Hún gleymdi að svara biðlinum
því, er hann hafði spurt um. Hún gleymdi öllu, nema því einu,
að hann gekk þarna við hlið hennar i himnesku tunglsljósinu og
blessaðri kveldkælunni og elskaði hana. Hún varð svo ljett á sjer,
að hana fór að langa til að hlaupa, fljúga. Dalsáin rann fram hjá
svellinu, sem þau voru að ganga um, og henni fannst árniðurinn
líkastur fögrum hljóðfæraslætti.
»En að við dönsum hjerna yfir svellið!« sagði hún.
Það var svo mikill fögnuður í rómnum, að lækninum duldist
það ekki, að með þessu var spurning hans svarað skýlaust. Jafn-
7*