Eimreiðin


Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 19

Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 19
99 hennar spölkorn fyrir aptan þau, hóstandi og másandi. Hann var farinn að bila fyrir brjóstinu og honum var örðugt um hraðan gang. »Geturðu ekki verið samferða?« Hún ætlaði að staldra við, en læknirinn tók fastara um hand- legginn og greikkaði heldur sporið. »Jeg hef líklegast ekki verið þeirn eins góð eins og jeg ætti að vera — vinnukonunum á jeg við,« sagði hún svo eptir ofurlitla þögn. Hann var hræddur um, að hann liefði hryggt hana, og það hafði hann þó sízt af öllu haft í hyggju. »Nei, það dettur mjer ekki í hug,« sagði hann. »Mjer þykir of vænt um yður til þess, að ætla yður nokkuð slíkt.« Hún leit niður fyrir sig og brosti ofurlítið; en hjartað fór heldur en ekki að ókyrrast. »Svo það þykir yður?« sagði hún svo. Ja, hvort honum þótti vænt um hana! Vænna en um allt annað, vænna en um aJlt annað samanlagt, sem honum hafði nokkurn tíma þótt vænt um, vænna en um sitt eigið líf. Hann hafði reyndar undur lítið að bjóða henni, hlægilega, grátlega lítið i samanburði við svo marga aðra, sem hún auðvitað ætti kost á að fá. En um marga daga hefði hann um ekkert annað hugsað, en að mega bjóða lienni það eina, sem hann ætti, sjálfan sig, ást sína, umönnun sína, líf sitt. Og nú vildi hann spyrja hana, hvort hún vildi þiggja það, verða konan sín, giptast sjer með vorinu. Orð hans, sem hafa verið sögð svo óendanlega opt, byggðu um stund öllu öðru út úr huga hennar, því að enginn hafði fyr sagt þau við hana. Svo það var orðið víst, alveg ómótmælanlega víst og áreiðanlegt, að hann elskaði hana, og hún þurfti aldrei að efast um það framar! Hún gleymdi föður sínum, síhóstandi og síblótandi skammt á eptir sjer. Hún gleymdi að svara biðlinum því, er hann hafði spurt um. Hún gleymdi öllu, nema því einu, að hann gekk þarna við hlið hennar i himnesku tunglsljósinu og blessaðri kveldkælunni og elskaði hana. Hún varð svo ljett á sjer, að hana fór að langa til að hlaupa, fljúga. Dalsáin rann fram hjá svellinu, sem þau voru að ganga um, og henni fannst árniðurinn líkastur fögrum hljóðfæraslætti. »En að við dönsum hjerna yfir svellið!« sagði hún. Það var svo mikill fögnuður í rómnum, að lækninum duldist það ekki, að með þessu var spurning hans svarað skýlaust. Jafn- 7*
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.