Eimreiðin - 01.05.1896, Blaðsíða 62

142
Hún leit til hans — og hvarf í því
hún hjartans kveðju sendi.
O, það var hyldjúp eilifð í
þeira augum, sem hún renndi.
Þar sat hann eptir. Ein hún tróð
nú inn að sínum dómi.
En kæmi hún þar nú klökk og rjóð
og kann ske veik í rómi,
og augun hvössu hvestist meir
og henni loga sendu!—
Ó, það var eins og eldar þeir
hans eigið hjarta brenndu.
Nú bar að framan eins og eim
af ýmsra radda hljómi;
þar nam hann snöggvast hreinan hreim
af hennar skæra rómi.
Svo hevrðist ekkert, ekkert hljóð,
að innan nje að framan.
Þar sat hann einn og orti ljóð,
sem aldrei komust saman.
Álfar.
Lífið hún sá í ljóma þeim:
Ijósinu af bláum augum tveim.
Alfar sjá um allan heim,
enginn er svona fríður.
Álfaþjóð í brúðardansinn býður.
Glóir í ljóma inn gamli bær
glaðar en sól á vori,
rjettir arminn út og hlær
álfur í hverju spori.
Hver er röddin sæta sú
sem að eyrum líður?
Aldni heimur, ert það þú
orðinn svona friður?
,Kondu, kondu, kondu nú’
kallar rómur þýður.
Alfaþjóð í brúðardansinn býður..